துன்ப நினைவுகளும் சோர்வும் பயமுமெல்லாம்,
அன்பில் அழியுமடீ! அன்புக் கழிவில்லை காண்
-பாரதி

21.9.20

‘தஸ்தயெவ்ஸ்கி கதைகள்’ -கனலி இதழ்க்கட்டுரை,நேர்மைத் திருடன்



என் ‘தஸ்தயெவ்ஸ்கி குறுங்கதைகள்’ மொழியாக்கம் பற்றி கனலி இதழில் வெளியான இரா சசிகலாதேவியின் கட்டுரையைப் பகிர்வதோடு

http://kanali.in/dostoevsky-kathaigal-review/



அவர்கள் குறிப்பிட்டிருக்கும் தொகுப்பிலுள்ள ’நேர்மைத் திருடன்’ கதையும் வாசிப்புக்கு..

.(’மெல்லிய ஜீவன்’ கதையை நூலில் வாசித்துக்கொள்ளலாம்)

’நேர்மைத் திருடன்'
ஃபியதோர் தஸ்தயெவ்ஸ்கி
I

ஒரு நாள் காலையில் நான் அலுவலகத்துக்குக் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தபோது எனது சமையற்காரியும், துணி துவைப்பவளும்,  வீட்டைப் பராமரிப்பவளுமான அக்ரஃபேனா என் அறைக்கு வந்தாள்; எனக்கு ஆச்சரியத்தைத் தரும் முறையில்  என்னோடு பேசவும் தொடங்கி விட்டாள். மிக மிக எளிமையான - சாமானியமான பெண்ணான அவள், இன்று காலை இந்த நேரம் வரை என்னோடு அதிகம் பேசியதே இல்லை.கடந்த ஆறு ஆண்டுகளில் ஒவ்வொரு நாளும் என் இரவு உணவைப்பற்றி ஒரு சிலவார்த்தைகள் பேசியதைத் தவிர வேறு எதையுமே என்னிடம் அவள் பேசியதில்லை..அவள் வேறு எதையாவது  பற்றிப் பேசி நான் கேட்டதும் இல்லை.

‘’
உங்களிடம் ஒன்று சொல்ல வேண்டும் ஐயா’’
என்றபடி திடீரென்று பேச்சைத் தொடங்கினாள் அவள்.
‘’
அந்தச்சிறிய அறையை நீங்கள் ஏன் வாடகைக்குவிடக்கூடாது?’’என்றாள்.

‘’
எந்தச் சிறிய அறை?’’

‘’
என்ன ஐயா இது,ஒன்றும் தெரியாதது போலக்கேட்கிறீர்களே? அதுதான்...அந்தச்சமையல் அறையை ஒட்டினாற்போல இருக்கிறதே அந்த அறைதான்’’

‘’
எதற்காக விட வேண்டும்’’

‘’
எதற்காகவா.....? ஏதோ உங்களுக்கு எதுவுமே தெரியாதது மாதிரி கேட்கிறீர்களே...? மற்ற எல்லாரும் தங்கள் அறைகளை வாடகைக்கு விட்டுக்கொண்டுதானே இருக்கிறார்கள்’’

‘’
ஆனால்...அந்த அறையைப் போய் யார் வாடகைக்கு எடுத்துக்கொள்ளப்போகிறார்கள்’’

‘’
யார் எடுத்துக்கொள்வார்களா..? என்ன ஐயா இது ? உங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன....? யாருக்கு வாடகைக்கு வீடு தேவையோ அவன்தான் அதை எடுத்துக்கொள்வான்’’

‘’
அதெல்லாம் இருக்கட்டும் பெண்ணே...! ஆனால் அந்த மாதிரி ஒரு எலிப்பொந்தில் இருக்க யார்தான் ஆசைப்படுவார்கள்? அதுவோ பெட்டிமாதிரி இருக்கிற ஒரு அறை. அங்கே ஒரு படுக்கையைப்போடக்கூட முடியுமா என்பது எனக்கு சந்தேகம்தான்.அப்படியே ஒரு வேளைஅதைப்போட்டு விட்டாலும் அப்புறம் அதற்குள் நடமாடத் துளிக்கூட இடம் இருக்காது’’.

''
ஐயா....அங்கே  வசிக்க வேண்டுமென்ற விருப்பமெல்லாம் யாருக்கும் இல்லை. அவனுக்கு வேண்டியதெல்லாம் படுத்துத் தூங்க ஒரு இடம் மட்டும்தான்.ஜன்னல் திண்ணையில் கூட அவன் குடியிருந்து விடுவான்’’

‘’
எந்த ஜன்னல் திண்ணை?’’

‘’
என்ன ஐயா இது ? மறுபடியும் எதுவுமே தெரியாதது போலக்கேட்கிறீர்களே.? அந்த வழிநடையில் இருக்கிறதே அந்தத் திண்ணைதான்.அவன் அங்கே உட்கார்ந்து கொள்வான்; தையல் வேலை செய்வான்;இன்னும் என்னென்ன விருப்பமோ அதையெல்லாம் செய்வான்.அவன் விரும்பினால் ஒரு நாற்காலியில் கூட உட்கார்ந்து கொள்ளட்டும்.அவனிடம் ஒரு மேஜையும் நாற்காலியும் கூட இருக்கின்றன.அவன் எல்லாமே வைத்திருக்கிறான் ஐயா’’

‘’
அதெல்லாம் சரி...யார் அவன்’’

‘’
ஐயா...அவன் ஒரு நல்லமனிதன்! தன் வாழ்நாளில் நிறைய அனுபவங்களைப்பெற்றிருப்பவன். அவன் தங்கிக்கொள்வதற்கும் சாப்பாட்டுக்குமாகச்சேர்த்து மாதம் பத்து ரூபிள் மட்டுமே வாங்குவதாக இருக்கிறேன்.’’

என் பொறுமை அளவு கடந்து சோதிக்கப்பட்ட பிறகு - யாரோ ஒரு வயதான மனிதன் அக்ரஃபேனாவின் சாப்பாட்டுக்கு வாடிக்கையாளாராக வருவதற்கு எப்படியோ அவளைத் தூண்டி அனுமதியும் பெற்றுவிட்டான் என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன்.

ஏதாவது ஒன்றைச்செய்யவேண்டும் என்பது அக்ரஃபேனாவின் மண்டைக்குள் ஏறிவிட்டால் அதை உடனே செய்து முடிக்காமல் அவள் என்னை நிம்மதியாக விட மாட்டாள் என்பதையும் இப்போது நான் நன்றாக விளங்கிக்கொண்டேன்.தன் விருப்பத்துக்கு மாறாக ஏதாவது இருந்து விட்டால் போதும்,உடனே அவள் உற்சாகம் குன்றிப்போய் விடுவாள். ஏதோ மோசமான ஒரு துயரத்தின் பிடியில் அகப்பட்டவள் போல இருப்பாள்;அது இரண்டு மூன்று வாரம் கூட நீடிக்கும்.அப்படிப்பட்ட நேரங்களிலெல்லாம் என் இரவு உணவு வாயில் வைக்க முடியாதபடி இருக்கும்; என் தரை சுத்தம் செய்யப்பட்டிருக்காது;குளியலறையில் எனக்கு மிகவும் அத்தியாவசியமாகத் தேவைப்படும் பொருட்கள் கூட எங்கோ மாயமாய்ப்போயிருக்கும்.சுருக்கமாகச் சொன்னால் துரதிருஷ்டமான விபத்துக்கள் பலவும் நிறைந்த நீண்டதொரு அத்தியாயமாக என் வாழ்க்கை அப்போது மாறி விட்டிருக்கும். வாயில்லாப்பூச்சியான இந்தப்பெண்  சுயசிந்தனை இல்லாதவளாக - எதைப்பற்றியுமே சிந்திக்க அறியாதவளாக இருப்பதைப்  பலகாலமாக நான் பார்த்து வந்திருக்கிறேன். ஆனால் தப்பித்தவறி ஏதாவது ஒரு யோசனையோ திட்டமோ அவளது சின்ன மூளையில் உதித்து விட்டால் போதும், அதை உடனடியாகச்செயல்படுத்தி விட வேண்டுமென்றுஅவள் துடிப்பதைத்தடுப்பது, சிலகாலம் அவளை ஜீவிக்க விடாமல் செய்வது எத்தனை கடினமோ அவ்வளவு கடினமானது.

 

நிலைமை அப்படி இருந்ததாலும், இந்த உலகத்திலுள்ள வேறு எதை விடவும் என் மன நிம்மதியை மட்டுமே நான் பெரிதும் விரும்பியதாலும் குடித்தனக்காரனுக்கு இடம் தர வேண்டுமென்ற அக்ரஃபேனாவின் கோரிக்கைக்கு  உடனே ஒப்புதல் தந்தேன்.


‘’சரி...இப்போது இதைச்சொல்.அவனிடம் சான்று ஆவணம் ஏதாவது இருக்கிறதா..? பாஸ்போர்ட்டோ....அல்லது அந்த மாதிரி வேறு ஏதாவதோ...’’

‘’
இருக்கும் ஐயா இருக்கும். நிச்சயமாக அவனிடம் இருக்கும். நான் உங்களிடம் ஏற்கனவே சொன்னதைப்போல அவன் ஒரு நல்ல மனிதன்,அனுபவசாலி,மாதம் பத்து ரூபிள் தருவதாய் வாக்குக்கொடுத்திருக்கிறான்.’’

அதற்கு மறுநாளே என் எளிய பிரம்மச்சாரிக்குடியிருப்பில் தங்க வந்து விட்டான் அந்தக் குடித்தனக்காரன்.அதற்காக நான் மிகவும் வருத்தப்பட்டேன் என்றெல்லாம் சொல்ல முடியாது; நேர்மாறாக என் அடி நெஞ்சில் கொஞ்சம் திருப்தியாகக்கூட இருந்தது.  சொல்லப்போனால் நான் மிகவும் தனிமையான ஒரு வாழ்க்கையைத்தான் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தேன். துறவியைப்போன்ற ஒரு வாழ்க்கை!                                     

 எனக்குப்பேச்சுத்துணைக்கென்று யாரும் இல்லை; நான் வெளியே செல்வதும் அபூர்வம்தான். உலகத்திலிருந்து என்னை முழுமையாகத் துண்டித்துக்கொண்டபடி பத்து ஆண்டுகள் வாழ்ந்தபிறகு தனியாக இருப்பதென்பது எனக்கு இயல்பாகவே பழகிப்போய் விட்டிருந்தது.

ஆனாலும் இன்னும் பத்துப் பதினைந்து ஆண்டுக்காலமோ அதற்கும் மேலாகவோ....இதே போல ஒர் தனிமையான வாழ்வை - இதே அக்ரஃபேனாவின் துணையுடன் இதே பிரம்மச்சாரிக்குடியிருப்பில் நடத்துவதென்பது எனக்கு வரவேற்கத்தக்கதாகத் தோன்றவில்லை.அதனால்....இப்படி ஒரு சூழ்நிலையில்...இன்னொரு மனிதனின் - அதிலும் அமைதியான நடத்தை கொண்ட இன்னொருவனின் வரவு எனக்கு உண்மையிலேயே ஒரு வரமாகப்பட்டது.

அக்ரஃபேனா என்னை ஏமாற்றிவிடவில்லை; என்னிடம் வாடகைக்கு வந்தவன் நிறைய உலக அனுபவம் கொண்டவனாகவே இருந்தான்.அவனிடமிருந்த பாஸ்போர்ட் அவன் ஒரு முன்னாள் ராணுவ வீரன் என்பதைத் தெளிவுபடுத்தியது;ஆனாலும் அதைப்பிரித்துப்பார்ப்பதற்கு முன்பே நான் அதைத் தெரிந்து கொண்டு விட்டேன். ஒரு மனிதனைப்பற்றி ஒரு பார்வையிலேயே தெரிந்து கொண்டு விடலாம்.

என்னிடம் குடி வந்த அஸ்தாஃபி இவானோவிச் ஒரு முன்னாள் ராணுவ வீரனுக்கு ஏற்ற நேர்த்தியான குணங்களோடு இருந்தான்; இங்கே அவன் வந்து சேர்ந்தது என் அதிருஷ்டம்தான். எனக்கு அவனிடம் ரொம்பவும் பிடித்தது அவ்வப்போது அவன் சொல்லும் கதைகள்தான்..! உண்மையிலேயே மிக நல்ல கதைகள், பெரும்பாலும் அவனுடைய சொந்த வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்த  அனுபவங்களாகவே அவை இருக்கும். அலுப்பும் சலிப்புமான ஒரு வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருந்த எனக்கு அப்படிப்பட்ட கதைசொல்லி கிடைத்தது, உண்மையிலேயே ஒரு புதையலைக்கண்டது போலத்தான் இருந்தது.

அவன் சொன்ன கதைகளில் என் உள்ளத்தில் மிகவும் ஆழமான பாதிப்பை ஏற்படுத்திய ஒன்று உண்டு.

தொடர்ந்து வரும் ஒரு சூழ்நிலையில்தான் அந்தக்கதையாடல் நிகழ்ந்தது.

அப்போது என் குடியிருப்பில் நான் மட்டுமே இருந்தேன்; அக்ரஃபேனாவும் அஸ்தாஃபியும் தங்கள் வேலை நிமித்தமாக வெளியே போயிருந்தார்கள்.திடீரென்று யாரோ உள்ளே வருவது போல சத்தம் கேட்டது. யாராவது வெளிஆளாக இருக்கலாம் என்று எண்ணிய நான் அது யாரென்று பார்க்க அறையை விட்டு வெளியே வந்தேன். நிஜமாகவே அது அறிமுகமில்லாத ஒரு ஆள்தான்; குட்டையாக இருந்த அவன், மிகவும் குளிரான அந்த இலையுதிர் நாளிலும் கூடமேல்கோட்டு அணிந்து கொள்ளாமல் இருந்தான்.
‘’
உனக்கு என்ன வேண்டும்’’
‘’
அலெக்ஸாண்ட்ரோவ் என்ற பெயரில் யாராவது ஒரு அரசு ஊழியர் இங்கே வசிக்கிறாரா’’
‘’
இல்லையே அந்தப்பெயருடன் இங்கு யாரும் இல்லை’’ என்று பதில் சொன்னபடி சட்டென்று அவனை அனுப்பி வைக்க முனைந்தேன்.
‘’
அதிசயமாகத்தான் இருக்கிறது..’’என்று சொன்னபடியே கதவருகே கவனமாகப்பின் வாங்கிச்சென்ற அவன்,
‘’
ஆனால் அவன் இங்கேதான் இருப்பதாக இந்த வீட்டைப்பராமரிப்பவர் என்னிடம் சொன்னாரே’’
‘’
முதலில் போ வெளியே...ம்... போகிறாயா இல்லையா?’’என்று அவனை விரட்டியடித்துவிட்டேன்.

மறுநாள் இரவு உணவுக்குப்பிறகு என் கோட்டை சற்று சரிப்படுத்தித் தைத்துக்கொண்டிருந்தான் அஸ்தாஃபி .அப்போது வழிநடையில் யாரோ நிற்பதைப்பார்த்து நான் இலேசாகக்கதவைத் திறந்தேன். நேற்று வந்த அதே ஆள் சடாரென்று உள்ளே நுழைந்து கோட்ஸ்டாண்டில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த என் சிறிய குளிர்காலக் கோட்டை என் கண் முன்பாகவே உருவியெடுத்துத் தன் தோள்பட்டைக்கடியில் வைத்துக்கொண்டபடி என் குடியிருப்பை விட்டுச் சிட்டாக மறைந்து விட்டான்.


அக்ரஃபேனா ஆச்சரியத்தில் ஊமையாகி விட்டிருந்தாள்; அவனை வெறித்துப்பார்த்துக்கொண்டிருந்ததைத்தவிர என் பொருளைக்காப்பாற்ற அவள் தன் சுண்டுவிரலைக்கூட உயர்த்தவில்லை. திருடனை விரட்டிக்கொண்டு ஓடிய அஸ்தாஃபி இவானோவிச் பத்து நிமிடம் கழித்து மூச்சுவாங்கியபடி வெறும் கையோடு திரும்பி வந்தான். அந்த ஆள் அதற்குள் எங்கோ காற்றாய்ப்பறந்திருந்தான்.

‘’ ஒரு சின்ன நஷ்டத்தோடு தொலைந்தது அஸ்தாஃபி இவானோவிச்’’என்றேன் நான்.
‘’
நல்ல வேளை....குளிர்காலத்தில் அணிந்து கொள்ளும் மேலங்கி என்னிடம் இருக்கிறது...இல்லாவிட்டால் அந்த வில்லன் என்னை முழுமையாக உரித்தெடுத்திருப்பான்’’

ஆனால் நடந்து முடிந்த அந்த விஷயத்தால் அஸ்தாஃபி மிகவும் பாதிக்கப்பட்டிருந்தான்; அவனோடு  ஒப்புநோக்கும்போது எனக்கேற்பட்ட நஷ்டத்தையே நான்மறந்துவிட்டேனென்றுதான் சொல்ல வேண்டும்,ஆனால் அவனால் அதிலிருந்து வெளியேவரவே முடியவில்லை. தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்த வேலையை நிமிடத்துக்கொரு தரம் தூக்கிப்போட்டுவிட்டு அந்தச்சம்பவம் எப்படி நடந்தது என்பது பற்றிப் பேச ஆரம்பித்து விடுவான் அவன். அந்த ஆளிடமிருந்து சில அடி தொலைவிலேயே தான் நின்றுகொண்டிருந்தபோதும் அவன் தன் கண்ணுக்கு முன்னாலேயே அந்தக்கோட்டைப் பறித்தது பற்றியும் தன்னால் அவனைப்பிடிக்கமுடியாமல் போனதைப்பற்றியும் அவன் அங்கலாய்த்துக்கொண்டிருப்பான். பிறகு மறுபடியும் தன் வேலையில் உட்காருவான்...ஆனால் ஒரே ஒரு நிமிடம்தான்....பிறகு அதை விட்டு விட்டுக் கீழே இறங்கிச் செல்பவன் அங்கிருக்கும் காவலாளியிடம் நடந்த எல்லாவற்றையும் சொல்லுவான்;அப்படிப்பட்ட காரியம் அந்த வீட்டில் நடக்க இடம் தந்ததற்காக அவனிடம் சண்டை பிடிப்பான். அங்கிருந்து திரும்பி வந்து அக்ரஃபேனாவிடம் அது குறித்து சொற்பொழிவாற்ற ஆரம்பித்து விடுவான். கடைசியில் ஒரு வழியாகத் தன் வேலையில் உட்கார்ந்த பிறகும் அதெல்லாம் எப்படி நடந்தது என்பதை வெகு நேரம் தனக்குத்தானே முணுமுணுத்துக்கொண்டிருப்பான்.


அந்தத் திருடனிடமிருந்து  சில அடி தொலைவிலேயே நானும் அவனும் இருந்தது.... , கண்ணுக்கு முன்னாலேயே அவன் அந்தக்கோட்டைப் பறித்தது ...., இன்னும் .....இன்னும் என்னென்னவோ சொல்லிப்புலம்பிக்கொண்டிருப்பான். அஸ்தாஃபி  தன் சொந்த வேலையில் கெட்டிக்காரன்தான்; ஆனால் இப்படி ஏதாவது நடந்து விட்டால் போதும்..,பயங்கரமாய் சோர்ந்து போய் விடுவான்; பொழுதெல்லாம் அதைப்பற்றியே அலுக்காமல் பேசிக்கொண்டிருப்பான்.

அஸ்தாஃபியுடன் சேர்ந்து தேநீர் அருந்திக்கொண்டிருந்த மாலைப் பொழுதொன்றில்
‘’
நாம்தான் முட்டாளாகிப்போனோம் அஸ்தாஃபி’’என்றேன்....
கோட்டு திருட்டுப்போன கதையை மறுபடி ஒரு தரம் சொல்லுமாறு அவனைத்தூண்டி விடுவதன் மூலம் வழக்கமான சலிப்பைப்போக்கிக்கொண்டு ,கொஞ்சநேரம் சுவாரசியமாகக்கழிக்க நான் ஆசைப்பட்டேன். அவன் அதைத்திரும்பத் திரும்பச்சொல்லிக்கொண்டே இருந்ததாலும் , அவனது ஆதங்கம் உண்மையாக இருந்ததாலும் எனக்கு அந்தக்கதை மிகுந்த சுவாரசியம் அளிப்பதாக மாறி விட்டிருந்தது.

‘’
ஆமாம் சார்..உண்மைதான்...நாம் முட்டாளாகித்தான்போனோம் ’’என்றான் அஸ்தாஃபி இவானோவிச்.
‘’
கொஞ்சம் யோசித்துப்பாருங்கள்...அதற்கும் எனக்கும் சம்பந்தமே இல்லைதான்....ஆனாலும் என்னால் அதற்காக வருத்தப்படாமலிருக்க முடியவில்லை. திருட்டுப்போனது என்னுடைய கோட் இல்லைதான்...ஆனாலும் அதை நினைத்தால் என் ரத்தம் கொதிக்கிறது சார். என் புத்திக்கு எட்டிய வரை ஒரு திருடனை விட மோசமான வில்லன்  இந்த உலகத்தில் வேறு யாருமே இல்லை. நம்மிடமுள்ள பொருள்களை எடுத்துக்கொண்டு போய் விட்டு  திருப்பியும் தராமல் விலையும் கொடுக்காமல் இருக்கும் மனிதர்களைப்பற்றி  எனக்குத் தெரியும்..ஆனால்....இந்தத் திருடன் இருக்கிறானே....அவன் நம் கைகளின் உழைப்பை , நம் நெற்றியிலிருந்து வடியும் வியர்வையை...ஏன்..அதற்காக நாம் செலவழித்திருக்கிற நேரத்தைக்கூடத் திருடுபவன்....அவன் ஒரு அருவருப்பான பிறவி  சார்...! அவனைப்பற்றிப்பேசினாலே ரத்தம் கொதிக்கிறது....அதிருக்கட்டும் சார்....உங்களிடம் ஒன்று கேட்க வேண்டும், அது தவறானால் மன்னித்துக்கொள்ளுங்கள்...இப்போது தொலைந்து போயிருப்பதோ உங்களுடைய பொருள்..ஆனால் உங்களைப்பார்த்தால் அதைப்பற்றி அதிகம் கவலைப்படாதவரைப்போலத் தெரிகிறதே’’

’’
நீ சொன்னது சரிதான் அஸ்தாஃபி ! நம்மைக்குழப்பியடிக்கும் ஒரு தொந்தரவுதான் திருட்டு .! இப்படி திருட்டுக்கொடுப்பதை விட என் சாமான்களையெல்லாம் எரித்து விட்டால் கூடத் தேவலை போலிருக்கிறது’’

‘’
தொந்தரவு என்னவோ நிஜம்தான் சார்....ஆனாலும் இங்கே நிறையத் திருடர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதை எப்போதும் கவனத்தில் வைத்துக்கொள்ளுங்கள். ஒரு முறை நேர்மையான திருடன் ஒருவனைக்கூட நான் சந்தித்திருக்கிறேன்..அது எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது’’

‘’
என்னது நேர்மையான திருடனா...? ஒருவன் ஒரே நேரத்தில் நேர்மையானவனாகவும் திருடனாகவும் எப்படி இருக்க முடியும்?’’

‘’
நீங்கள் சொல்வது உண்மைதான் சார். நேர்மையான திருடர்கள் என்று யாரும் இல்லை, இதுவரை அப்படி யாரும் இருந்ததும் இல்லை. ஆனால் நான் குறிப்பிட்ட அந்த மனிதன் திருடினாலும் கூட ஓரளவு உண்மையானவனாகவும் இருந்தான் என்பதே நான் சொல்ல வருவது. சே....அவனைப்பற்றி யோசிக்கும்போதெல்லாம் என்னால் வருத்தப்படாமல் இருக்க முடிவதில்லை’’

’’என்ன நடந்தது  அஸ்தாஃபி’’

‘’
அது நடந்து இரண்டு வருடங்கள் ஆகி விட்டது சார். அந்த சமயம் கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடம் போல நான் வேலை எதுவும் இல்லாமல் இருந்தேன்.என் வேலை போவதற்குக் கொஞ்சம் முன்னால் தற்செயலாக அந்த மனிதனை ஒரு மதுக்கடையில் சந்தித்தேன். நான் பார்த்தபோது நிலை தெரியாத அளவுக்குக் குடித்திருந்தான்அவன்.... பயங்கரமான குடிகாரனாகவும் பொறுக்கியாகவும் ஊர்சுற்றியாகவும் இருந்த அவன், அரசாங்க அலுவலகம் ஒன்றில் குமாஸ்தாவாக இருந்தவன். குடிப்பழக்கத்தின் காரணமாக வெகு நாட்களுக்கு முன்பே அவனை வேலையை விட்டு அனுப்பி விட்டார்கள்.கடவுளே.....பார்ப்பதற்குத்தான் எத்தனை கோரமாக இருந்தான் அவன்..? கந்தல் ஆடைகளோடு சுற்றித் திரிந்து கொண்டிருப்பான்; கோட்டுக்குக் கீழே சட்டை போட்டுக்கொண்டிருந்தானா என்பது கூட எனக்கு சந்தேகம்தான்.கையில் ஏதாவது காசு கிடைத்தால் போதும்,உடனே குடித்துத் தீர்த்து விடுவான். ஆனால் குடி போதையில் கூச்சல் போட்டு ஆரவாரம் செய்யும் ரகத்தைச்சேர்ந்தவன் இல்லை அவன்.

 

‘’இல்லை  சார்...அவன் அந்த மாதிரியெல்லாம் இல்லை,மிகமிக அமைதியானவன், அன்பும்,நாகரிகமும் கொண்டவன், இயல்பாகவே கூச்ச சுபாவம் கொண்டவன் என்பதால் தானாக யாரிடமும் போய் எதையும் கேட்க மாட்டான்.ஆனால் பாவப்பட்ட அந்த மனிதன் குடிப்பதற்காக எப்படித்தவித்துக்கொண்டிருந்தான் என்பது எனக்குத்தெரிந்திருந்ததால் நான் சற்று உதவினேன்.அதன் பிறகு நாங்கள் இருவரும் நல்ல நண்பர்களாகி விட்டோம்.சொல்லப்போனால் அவன்தான் என்னிடம் அதிகமாக ஒட்டிக்கொண்டான். சரி...அது எப்படி இருந்தால்தான் என்ன...?அவன் எப்படி ஒரு வேடிக்கையான ஆள் தெரியுமா சார்…?

 

‘’நான் அவனை சந்தித்தது ஒரே ஒரு தடவைதான், ஆனால் அதற்கப்புறம் ஒரு நாய்க்குட்டியைப்போல என்னோடு ஒட்டிக்கொண்டு நான் எங்கே போனாலும் என்னைத்தொடர்ந்தபடி பின்னாலேயே வந்து கொண்டிருந்தான்அவன்.அவனுக்கென்று தனிப்பட்ட எந்த குணமும் இல்லை,குப்பைகூளம் போன்ற ஒரு மனிதன் அவன்..!


முதலில் ஒரு இரவுப்பொழுது மட்டும் என்னோடு தங்கிக்கொள்ள அனுமதிக்குமாறு கேட்டான்.நானும் சம்மதித்தேன். ஆனாலும் கூட அவன் வைத்திருந்த பாஸ்போர்ட்டை ஒரு பார்வை பார்த்தபிறகுதான்! அதில் தவறாக ஏதும் இல்லை. அவனைப்பற்றிய விஷயங்களெல்லாம் சரிதான்.மறுநாள் மீண்டும் என்னோடு தங்க விரும்புவதாகச்சொன்னான்.அதற்கு அடுத்த நாளும் என் வீட்டுக்கு வந்து பகல் நேரம் முழுவதையும் ஜன்னல்திட்டிலேயே கழித்தான்.அன்று இரவும் தங்கினான்.
கடவுளே...இனி என்ன செய்வேன்....இதற்கு மேல் அவனை வெளியேற்றவும் முடியாது....அவன் சாப்பிட..குடிக்க...படுக்க என்று எல்லாவற்றுக்கும் நான்தான் ஏற்பாடு செய்து தரவேண்டியிருக்கும் , அதற்கு என்ன செய்வதுஎன்று எனக்குள் எண்ணிக்கொண்டேன்.

ஒரு ஏழைக்கு வந்து வாய்த்த விதி சார் அது!  நான் சாப்பிடுவதற்கே ஏதுமில்லை....இப்போதோ முன்பின் தெரியாத எவனோ ஒருவன் என் முதுகின் மீது வந்து உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறான். அறிமுகமே இல்லாத ஒருவனை அண்டியபடி வாழ்க்கை நடத்துவது அவனுக்கு இது முதல் முறை இல்லை.சாராயக்கடையில் என்னை எதிர்ப்படுவதற்கு முன்பு அவன் ஒரு குமாஸ்தாவுடன் காலம் கழித்து வந்தான். அவர்கள் இருவரும் ஒன்றாக வெளியில் சென்று குடிப்பதும் உண்டு.  எடுத்த உடனேயே மூச்சு முட்டக்குடித்து விடுவான் என்பதால் இந்தப்பாவப்பட்ட மனிதன் மட்டுமே ஏதோ சிக்கலில் மாட்டிக்கொண்டான் போலிருக்கிறது.

சார்! ! நான் பேசிக்கொண்டிருக்கும் அந்த மனிதனின் பெயர் யெமிலியான் இலிச்.

அவனை என்ன .செய்வது என்பது தெரியாமல் நான் என் மண்டையைப் போட்டு உடைத்துக்கொண்டிருந்தேன்.அவனைக் கழுத்தைப்பிடித்து வெளியே தள்ளவும் எனக்கு மனம் வரவில்லை. பரிதாபகரமான அந்தப்பிச்சைக்காரன் மீது எனக்கு மிகுந்த இரக்க உணர்வு ஏற்பட்டிருந்தது. அத்தனை மோசமான சீரழிவுக்கு ஆட்பட்ட ஒருமனிதனை நீங்கள் கற்பனையில் கூடப்பார்க்க முடியாது சார்....ஒரு வார்த்தை கூடப்பேசாமல்....என்ன வேண்டுமென்றும் வாய்திறந்து கேட்காமல்...ஒரு நாயைப்போல என் கண்களை மட்டுமே வெறித்துப்பார்த்தபடி அப்படியே உட்கார்ந்திருப்பான். குடிப்பழக்கம் என்பது ஒரு மனிதனை அப்படிஆக்கி விடுகிறது சார்..! அவனிடம் போய் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் நானும் திகைத்துக்கொண்டிருந்தேன் .

இதோ பார் யெமிலியான் ...நீ  இங்கேயிருந்து போய்விடுவதுதான் நல்லது. இங்கே உனக்கு இடம் இல்லை.நீ தவறான ஒரு ஆளிடம் வந்து சேர்ந்திருக்கிறாய்