துன்ப நினைவுகளும் சோர்வும் பயமுமெல்லாம்,
அன்பில் அழியுமடீ! அன்புக் கழிவில்லை காண்
-பாரதி

29.5.20

யாதுமாகி-ஒரு வாசகப்பார்வை

யாதுமாகி - எம்.ஏ.சுசீலா
டி என் ரஞ்சித் குமாரின் முகநூல் பதிவிலிருந்து..
"Marriage can wait, education cannot... A society has no chance of success if its women are uneducated..."
~A Thousand Splendid Suns~Khaled Hosseini.
ஒரு புத்தகத்தை வாசித்து முடித்து அதைப் பற்றி எழுத சிறிது அவகாசம் எடுத்துக் கொள்ளும் போது வாசிப்பின் போது உணர்ந்திராத அதன் நீள அகல ஆழங்களை கண்டு கொள்ள முடிகிறது. சில சமயங்களில் வாசிப்பனுபவத்தை சொந்த அனுபவங்களில் அறிந்தவற்றோடு பொருத்திக் கொள்ள மனதிற்கு அளிக்கும் கனவுநிலைத் துயில் தான் அந்த இடைவெளி. சில படைப்புகளை வாசித்த உடன் அதுபற்றிய அனுபவங்களைப் பகிர்வதை, குறிப்பிட்ட அந்தப் படைப்பின் மைய இழையோடு சம்பத்தப்பட்ட ஓர் தருணப்பொறி சிமிட்டல் புத்தகத்திற்கு வெளியிலிருந்து அகப்படும் வரை ஒத்திப்போடுவது என் வழக்கமாகிப் போனது. அந்தந் தருணப்பொறி சிமிட்டலிலிருந்து நூல் பிடித்து வாசிப்பனுபவ நினைவுக்குள் பின்னகர்கையில் நூலின் கதையடக்கத்தின் தோற்றமும் காட்சிக் கோணங்களும் வேறு பல கற்பிதங்களையும் கேள்விகளையும் மனதுக்குள் விதைப்பதை உணர முடிகிறது.
அதன்படி மூன்று நாட்களுக்கு முன்பாகவே நிறைவு செய்யப்பட்ட எம்.ஏ.சுசீலா அம்மாவின் யாதுமாகி புத்தகம் பற்றி இன்று பகிர்ந்து கொள்ளத் தூண்டியது சமீபத்தில், கண் முன்னால் வந்து விழுந்த A Thousand Splendid Suns நாவலில் இடம்பெறும் மேலே குறிப்பிடப்பட்ட வாசகமே.
தஸ்தயேவ்ஸ்கியின் பல பெரும்படைப்புகளை தமிழுக்கு கொண்டு வந்து சேர்ந்த பெருமைக்குரியவராக பரவலாக நன்கு அறியப்பட்ட சுசீலா அம்மா அவர்களின் சொந்தப் படைப்பே யாதுமாகி என்னும் இந்நூல்.
கதையின் மையக்கதாபாத்திரம் தேவி. 1930 களில் பள்ளி கல்லூரி நாட்களான தேவியின் இளம்பருவமும், 1960 இல் அவரது பள்ளியின் தலைமையாசிரியராக இருந்து வந்த போதான அவரது முதுமைப் பருவமும் அத்யாயத்திற்கு அத்யாயம் முன்னும் பின்னும் சென்று கதை சொல்லப்படுகிறது.
கல்வி மறுக்கப்படும் பெண்ணினத்தில் பிறந்து குழந்தைமை அகலாத வயதிலேயே திருமணம் செய்து வைக்கப்பட்ட தேவியின் அந்த முகமறியாத கணவன் ஒரு விபத்தில் இறந்து போய்விட திருமணம் பற்றியோ கணவன் பந்தம் பற்றியோ பருவ ரீதியாக ஏதும் புரிந்திராத அவள் துளியும் கலங்காமல் இருக்கிறாள். பின் வரும் காலம் முழுவதும் கணவனை இழந்தவளாக உறவுகளால் பாவிக்கப்பட இருக்கும் சூழ்நிலை பற்றிய கவலையின்றி அதேசமயம் தன்னால் இனி சுதந்திரமாக கல்வி கற்க இயலும் என்ற சந்தர்ப்பம் வாய்க்கப்பெற்றதை எண்ணி மகிழ்ச்சியடைகிறாள்.
கணவனின் பேச்சுக்கு மறுபேச்சு பேசும் தைரியம் இல்லாத அன்னம் தேவியின் தாய், கல்வியறிவு அற்றவள். சிறுவயதிலேயே மகளின் புத்திக்கூர்மையை மெச்சும் தேவியின் தந்தை சாம்பசிவம் சொந்தங்களின் முதுகுக்குப் பின்புறம் பேசும் அவதூறுகளைப் பொருட்படுத்தாத முற்போக்குச் சிந்தனை உடையவர். தேவியின் கல்வி கற்கும் விருப்பத்திற்கு ஆதார ஊன்றுகோலாக இருக்கிறார் சாம்பசிவம். தேவு கல்லூரிப் படிப்பிலிருக்கும் சமயம் சாம்பசிவம் இறந்து விட அன்னம் மற்றும் தேவியின் வாழ்க்கை முதல் மீளமுடியாத இக்கட்டுக்குள் அகப்படுகிறது. எதிர்கொண்டே ஆகவேண்டிய தவிர்க்க முடியாத சந்தர்ப்பங்களுக்குத் தகுந்தவாறு நெகிழ்ந்து கொடுத்தும் அதேசமயம் எண்ணத்தில் உள்ளூர உறுதியாகவும் இருக்கும் தாய் அன்னம் தேவியை அவள் தன் சொந்தக் காலில் வேரூன்றி நிற்கும் வரை உறுதுணையாக இருக்கிறாள்.
உடன்பிறப்புகள் கூட பிரதிபலன் எதிர்பார்த்து தேவியின் கல்வியறிவைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள இருக்கும் நிலையில், காந்திய வழியில் செல்லும் சகோதாரனால் சொந்தங்களின் கசப்பான முணுமுணுப்புகளையும் மீறி மறு திருமணம் செய்து வைக்கப்படுகிறாள் தேவி. இராணுவத்தில் பணியாற்றி வரும் கணவனுடனான வாழ்க்கையும் நெடுநாள் நீடிப்பதில்லை. கணவன் திரும்பி வராத நிலையிலும் மகளுக்காக தன் உணர்ச்சியையும் கையறு நிலையையும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் நம்பிக்கையோடு வாழ்க்கையை எதிர் கொள்கிறாள்.
தனிமை விரும்பியான தேவிக்கு இந்த உலகில் இருக்கும் ஆறுதல்கள் இளவயதில் கற்றலின் மீதிருக்கும் தீராத ஆவலும், விதவிதமான பூக்களை ரசிப்பதும், முதுமையில், குழந்தைகளோடு நேரத்தை செலவிடுதலும், கல்வி கற்றலுக்கான வாய்ப்புகள் தடைபட்டு போனவர்களுக்கு உதவுவதும் மட்டுமே. பள்ளியில் தலைமையாசிரியையாக இருந்து வரும் தேவி பள்ளியில் எவ்வளவு கண்டிப்பானவரோ வீட்டில் குழந்தைகளுடன் நேரத்தை செலவிடும் நேரங்களில் அதற்கு நேர்மாறாக இளகிய மனமும் தாய்மையின் வாஞ்சைக் குணமும் கொண்டவர்.
கதை முழுவதும் தேவியின் ஒரே மகளான சாரு வின் மூலமாக சொல்லப்படுகிறது. தேவியின் அம்மா அன்னம், தேவி, சாரு, சாரு வின் மகள் நீனா என்று நான்கு அடுத்தடுத்த தலைமுறைப் பெண்களின் வாழ்வின் குறுக்கு வெட்டுத் தோற்றத்தை மையச்சரடாகக் இணைத்துச் செல்கிறது தேவியின் வாழ்க்கைப் பதிவுகள். சாரு வின் நிகழ்கால நினைவுகளின் வழியாக தேவியின் கடந்த காலமும், கடந்த காலத்தின் பாதிப்புகளாக நிகழ் கால முரண் மாற்றங்களும் ஒன்றை ஒன்று தொட்டு இணைந்து முழு வடிவான வாழ்க்கைச் சித்திரம் உருவாகிறது.
கதையில் வரும் இன்னொரு முக்கியமான கதாபாத்திரம் தேவியுடன் விடுதியில் தங்கிப் படிக்கும் சில்வியா. சில்வியா மற்றும் தேவிக்கு இடையே உருவாகும் நட்பு கதையின் வலுவுக்கு ஆதாரமாக இருக்கிறது, குறிப்பாக தன் சொந்த வாழ்க்கை பற்றி தேவி பெரிதாக யாரிடமும் அவ்வளவாக பகிர்ந்து கொள்ளாத போது கதையச் சொல்லும் அவளது மகளான சாரு வுக்கு தன் அம்மாவின் சிநேகிதியான சில்வியாவிடமிருந்தே அவர்களின் இளவயது நாட்களின் அனுபவங்களைக் கேட்டறிய முடிகிறது. முதுமையில் தேவியின் உடல் நிலை எதிர்கொள்ளும் பகுதியில் அடிக்கடி முதுகு வலி வருவதாக சொல்லும் என் அம்மாவின் வலி எப்படிப்பட்ட வேதனையைத் தரக்கூடியதாக இருந்திருக்கும் என்று புரிய வைத்து என்னைத் துவண்டுப் போகச் செய்தது.
தன் தாயை மையக்கதாபாத்திரமாக்கி, அவர் தன் அர்த்தம் செறிந்த வாழ்க்கையின் அடுத்தடுத்த நிலைகளில் எதிர்கொண்ட இடர்களையும், துணிச்சலாக அதேசமயம் எள்ளளவும் எவருக்கும் இடையூறின்றி அவற்றைக் கடந்து வந்த நிகழ்வுகளை பதிவு செய்யும் நோக்கிலும், தனக்கு மட்டுமல்லாமல் தன் அண்டை மனிதர்களிடேயும் பாரபட்சமின்றி ஒரு அன்னையைப் போல உள்ளார்ந்த பரிவுடனும் கண்டிப்பான அக்கறையுடனும் வாழ்க்கையைக் கடந்து வந்து பலரின் வாழ்க்கையில் நம்பிக்கை ஒளி ஏற்றச் செய்ததற்கு நன்றிக்கடனாகவும் இந்நாவலைப் படைத்துள்ளார் சுசீலா அம்மா. பெண் கதாபாத்திரங்களில் தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கு மிகவும் விருப்பமானவர்கள் சிங்கிஸ் ஐத்மாத்தவின் கதைகளில் வரும் பெண்கள் தான். வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் எதிர்கொள்ளும் சோதனைகளை ஆரவாரமற்ற நிதானத்துடனும் எதிர்காலம் மீதான நம்பிக்கையுடனும் பக்குவமாக ஒவ்வொரு செயலையும் தீர்க்கமாக முடிவெடுத்து செயல்படுபவர்கள் அவர்கள். கதைகளில் மட்டுமே அதுபோன்ற அம்சங்கள் பொருந்தியதாக இருக்கக்கூடும் என்று நினைத்திருந்த வெற்றிடம் (அல்லது யதார்த்தத்தில் இன்னும் கண்டு கொள்ளாத) யாதுமாகி தேவியின் மூலம் பூர்த்தி செய்யப்பட்டதை உணர முடிகிறது.

24.5.20

இணையக் கருத்தரங்குகள்-ஏப்,மே 2020



                                             

              A TRANSLATORS PERSPECTIVE – CHALLENGES AND GRATIFICATIONS

                                                      TALK IN YOU TUBE






16.5.20

Devi: The Boundless (A Daughter's Inward Journey) - ’யாதுமாகி’யின் ஆங்கில மொழியாக்கம்

’யாதுமாகி’ நாவல்,சென்னை எதிராஜ் கல்லூரியின் முன்னாள் ஆங்கிலப் பேராசிரியையும், தோழியுமான வை.காதம்பரி அவர்களின் மொழிபெயர்ப்பில் Devi: The Boundless (A Daughter's Inward Journey) என்ற தலைப்புடன் சென்னை எமரால்ட் பதிப்பகத்தாரால் வெளிவந்திருக்கிறது; குறிப்பிட்ட இந்தத் தருணம் பல விதங்களில் நெகிழ்வானது. மனநிறைவும் மகிழ்வும் ஊட்டுவது. மூலத்தை உருவாக்கும்போது நான் கொண்டிருந்த மனநிலைகள், உணர்வுகள்,பாத்திரங்களோடு நான் கொண்டிருந்த பிணைப்புக்கள்,முரண்கள் என சகலத்தையும் தன்னதாக்கி மனம் கலந்த ஒன்றிப்போடு ஆங்கிலத்திலேயே நேராக எழுதப்பட்டது போன்ற உணர்வைத் தோற்றுவிக்கும் வகையில் இப் பெயர்ப்பைச் செய்திருப்பவர் காதம்பரி; கடும் உழைப்போடும்,அர்ப்பணிப்போடும் இப்படைப்பை மொழிபெயர்த்ததோடு நூல் வெளிவரவும் பெருமுயற்சி மேற்கொண்ட அவருக்கு வெற்றுச் சொற்களல்ல..என் நட்பு ஒன்றே நன்றி கூற வல்லது. மொழியாக்கத்துக்கு அணிந்துரை வழங்கியிருக்கும் ஜஸ்டிஸ்(முன்னாள்) திருமதி பிரபா ஸ்ரீதேவன் அவர்களுக்கும், ஆங்கில மொழியாக்கத்தை வெளியிட்டிருக்கும் எமரால்ட் பதிப்பக உரிமையாளர் திரு ஒளிவண்ணன் அவர்களுக்கும் என் நன்றி. தமிழ் மூலத்தின் அட்டையை ஆங்கிலத்துக்கும் பயன்படுத்திக் கொள்ள மகிழ்வோடு உடன்பட்ட வம்சி பதிப்பகத்தார்க்கும் [பவாசெல்லதுரை-கே வி ஷைலஜா,அட்டையை வடித்த வம்சி]மகிழ்வோடு என் நன்றிகள்.
ஆங்கிலப் புத்தகத்தைக் கீழ்க்காணும் இணைப்புக்களின் வழி கிண்டிலிலோ,
இ புத்தகமாகவோ,அச்சு வடிவிலோ பெறலாம்.

https://www.amazon.in/dp/B087NP6KBN,

https://www.emeraldpublishers.com/devi-the-boundless2/,

https://www.amazon.in/Devi-Boundless-M-SuR


Translator’s Note
V.Kadambari 
[Former Professor of English, Ethiraj College for Women, Chennai and Former Adjunct Professor of Gender Studies, RGNIYD. She is a bi-lingual writer, speaker and translator,Chennai]
Jan 2020

Subversions and autobiographies of women are milestones in Feminist Literary Tradition. Contrary to the popular opinion, that women do not have any stories to tell and that woman’s stories do not have anything worthwhile to say, the autobiographies of women share specifically, women problems. Autobiographies of Asha Purna Devi, Ismat Chugtai, Devaki Nilayangode, Durga Ghote to name a few of the great chain of writers speak about the economic and physical exploitation of women; a degradation of the life of women which men can only very dimly comprehend. To this line of writers belongs M.A.Susila, a Tamil writer who has written the Fictional Auto/Biography Yadumagi, to recover the past and to pass on the lessons to the future. Yadumagi is a dedication of a daughter to her self-made mother and to all self- made women. The work speaks of the trauma of a victim of child marriage, and her brave forward journey in a patriarchal setup.
Recovery literatures help women to recover their self-esteem, recognize their worth, gain balance, throw male chauvinism as ignorance and march ahead with pride demanding attention and space to be cleared for a dignified living. I feel privileged to have been permitted to translate the work by the author and thank the Emerald Publishers for bringing it out in print. I have tried to be faithful in my translation to the source text though at times I found the crisp style of the author a challenge. I wish to record my grateful thanks to Hon’ble Justice Tmt. Prabha Sridevan, a well known translator herself, for writing the foreword for the book.

 Foreword
  Hon’ble Justice Tmt. Prabha Sridevan (Retired)
  Chennai

  December, 2019
                                        
We are a country divided and in a way united by our languages. Walking between languages that are our country’s own, is easier than walking from our language to English or the other way. But both must be done if we want our writings to be read by all. Indian writing is not read by all the world as it deserves to be. I must say Tamil writers are not even read by others in our country as they should be. A piece of evidence is the Jnanpith award winners from Tamil literature, first to get it was ten years after the inception, twenty seven years thereafter came the next, we are now waiting for the third. It is certainly not because the Tamil writers have not made a significant contribution to literature. One of the many reasons, is we have not fully understood the value of translation. The number of novelists in other countries, who write aiming to get published in many languages is growing. We too must do it.
In the Aitareya Brahmana we have a verse extolling travel, it contains these words, “Therefore, wander! The feet of the wanderer are like the flower, his soul is growing and reaping the fruit.” I will take from it, the pen of the translator is like the bee, carrying the pollen to far off places, and enriching the soil she takes from and the soil she takes to. For how else will we Indians know about another living elsewhere in our country, or the reader abroad learn about us? I remember a non-Indian reader after reading my translation asked me what “Tamboolapoorithamukhi” meant. These are the joys and rewards of translation!
            V. Kadambari has rightly chosen for translation, M.A. Susila’s book about a woman’s life spanning six decades. One might say, it is the story of a Brahmin woman of Tamilnadu, specifically a child widow. This girl thirsts for education, tradition very nearly chokes her. Very nearly… but does not succeed. Devi’s presence is all pervasive, and that is why the title in Tamil, “Yaadumaagi”. Her stamp is in everything she does; the way she bathes the grandchild, she tends the flowers, she notices the student who opts out of school because of poverty, she reminds her daughter to get the details for her grand-daughter’s IAS exams, her meticulous folding of her clothes, the way she keeps accounts with her regular sari shop. Insults and hurts come her way, she is cheated, scorned, but she is almost Buddha-like in her calm. It is a record of one society, its values, and about the ones who conformed, and the ones who braved. It is archival in its value.
Devi’s grandmother uses all the tricks in her command, to make her reluctant son get Devi married. He thinks to himself if he deserved to wear the Kattabomman like moustache when he did not have the courage to stand up against his mother.  There are such light moments too. Then tragedy strikes. As I read this book, I wept for all those women who for no fault of theirs, had their heads shaven, made to wear dull sarees, had their blouses removed andwere fettered in celibacy, all for what? All because a boy perhaps as untouched by life as these women, had met his end. So their “lives” had to become colourless. Devi is a vibrant warrior and through her life we remember those women so unfortunate.
It is not surprising that V. Kadambari chose this to translate. She has carried the spirit faithfully. It is not an easy structure, the narration goes forwards and backwards, it starts in 1967, then somewhere goes to 1926, then to 1983, and concludes in 2013. It is not just a travel around in Time. It is a movement in Space as well. Starting in Karaikudi, it goes to Madras, Madurai, Tiruvaiyaru in turn and climbs up to Rishikesh. It is a challenging work for the translator.  The translator has worked with truth and passion. I am so happy to have been asked to introduce this book.

PREFACE
M.A.Susila
[This Preface is a translation from the Tamil Edition.]
                                                                       
                                                                        27.7.2014

       
               
          Yadumagi is a small attempt at fictionalizing a life story. This is my first milestone in Novel writing.
Charu is making an inward journey into the life of a mother who was both mother and father to her. Cutting across time vertically and horizontally she is on the footprints of the mother whose personality had inspired her to search the crevices of her mind. In that journey she is aghast and puzzled by looking at what the pages of her mother’s life unfold before her. Charu who belongs to the next generation is wonder struck at the way in which her stoic mother had continued her sojourn holding on to the single mantra ‘firm of purpose’. Without ranting and raving but with ease and grace she had taken every step consciously on the path chosen and created by her firmly setting aside the challenges and hurdles on her path.
 Charu discovers that her mother’s life had all the possibility of being left to wilt in the darkest corners covered with dust and dirt and her unrecognised intelligence would have been buried deep within those. But Devi not only did not succumb to pressures that would have allowed her to be engulfed in ennui but had used the occasional and rare crutches that were offered to her for creating an identity and status for herself. The active outcome of Charu’s thoughts and search is the novel.
It is but natural for human kind to evolve facing at various junctures different kinds of troubles. Though these troubles may vary according to the time, the trouble shooting strategies and resolutions to move forward do not change much. May be in today’s context, child marriage and refusal to educate girls are rare. In Devi’s life more than the mishaps she had faced, the way in which she had faced them gains importance.
First and foremost I wish to place on record my sincere thanks to my affectionate friend and senior writer Kaveri. She has not only given an introduction to the novel which I began writing when I was in Delhi but also had discussed its development at various stages. Her erudite observations have been invaluable.
I am indebted to writers Thiru Jeyamohan and Thiru Paavannan, who amidst their own writing schedule spared time to go through the manuscript. I owe my sincere thanks to friend and critic Thiru Rajagopalan, for his valuable suggestions.
I recall with gratitude all my friends who evinced keen interest in the novel, gave constructive criticisms and helped to make the script take shape.
My daughter Minu Pramod was with me at every stage of the novel. She had not only read the chapters as and when they were written, but helped me to shift to the next stage with her valid observations.  She read the novel so many times that she knows it by heart.
When I sought the help of Vamsi Publishers to bring it out, Tmt.K.V.Shylaja accepted it without any hesitation. She has also given a critical introduction and honoured me. Apart from being a discerning reader she is a writer and translator too. I am indebted to her and Thiru Bava Chelladurai for publishing the novel.
To Vamsi (son of Bava and Shylaja) who brought out the essence of the novel in the cover design my love in abundance.
K.V.Jayashree, a translator herself discussed the novel and corrected the proof. I am thankful to her. I thank Mohana and Sindubharathi, who type-set the book and edited the photos.

http://www.masusila.com/2016/08/blog-post_11.html
                                                      

9.5.20

செஹ்மத் அழைக்கிறாள்- ஓர் எதிர்வினை

"செஹ்மத் அழைக்கிறாள்"
ஹரீந்தர் சிக்கா எழுதிய "செஹ்மத் அழைக்கிறாள்" என்ற உண்மைச் சம்பவங்களைத் தழுவிய நாவல் எம்.ஏ.சுசீலா அவர்களின் மொழிபெயர்ப்பில் வெளியாகியுள்ளது.நற்றிணை பதிப்பகத்தின் தரமான தயாரிப்பில் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் இந்த நாவல் மிக மிக முக்கியமானது.1971 ஆம் ஆண்டு இந்தியா - பாகிஸ்தான் போர் பதற்ற காலத்தில் நிகழும் இந்த நாவல் - பல்வேறு திகில் தருணங்களைக் கொண்டது.
செஹ்மத் என்ற இளம்பெண் தன்னுடைய தேசமான இந்தியாவிற்காக பாகிஸ்தானுக்குள் நுழைந்து தகவல்களை திரட்டும் துணிச்சல் மிக்க உளவாளியாக உருமாறி அவள் முன்னெடுக்கும் நடவடிக்கைகள் பதைபதைப்புக்குரியதாக இருக்கிறது.இந்த நாவலை "ராஸி" என்ற பெயரில் திரைப்படமாக்கியுள்ளனர். எம்.ஏ.சுசீலாவின் மொழிபெயர்ப்பு எனக்கு எப்போதும் ஏமாற்றத்தை தந்ததில்லை.இந்த நூலிலும் அந்த நம்பிக்கை இன்னும் வலுவாகியிருக்கிறது.அப்படியொரு சரளமான மொழிபெயர்ப்பாளர் அவர்.அற்புதமான பணி.
"செஹ்மத் அழைக்கிறாள்" எனும் இந்த நூலின் உள்ளே அடர்த்தியாகப் பேசப்பட்டிருக்கும்
பல மிக முக்கியமான விஷயங்கள் இருக்கின்றன. வாசிக்கவேண்டிய ஒரு புத்தகம்.
-அகரமுதல்வன்
<iframe src="https://www.facebook.com/plugins/post.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2FAkaramuthalva%2Fposts%2F2937556849684516&width=500" width="500" height="796" style="border:none;overflow:hidden" scrolling="no" frameborder="0" allowTransparency="true" allow="encrypted-media"></iframe>
08.05.2020

7.5.20

மீனாட்சியின் கிளி



Meenakshi’s Parrot
Poem By Lakshmi Kannan
மீனாட்சியின் கிளி, என் தமிழ் மொழியாக்கம்..

ஆங்கிலம்,தமிழ் இரண்டிலும் காணொலியாய்..
( கவிதை மீதான கருத்துக்களை ஆவலுடன் எதிர்நோக்குகிறோம்)
நான் புதுதில்லியில் ஏழாண்டுக்காலம் (2006-2013) வசித்த காலகட்டத்தில் என் இலக்கியத்தோழியாகிப் பின்பு உற்ற தோழியும் ஆனவர் காவேரி என்ற புனைபெயரில் தமிழிலும், லட்சுமி கண்ணன் என்னும் பெயரில் ஆங்கிலத்திலும் எழுதும் இருமொழி எழுத்தாளர் ‘ காவேரி’ லட்சுமி கண்ணன். அவரது புகழ் பெற்ற நாவலாகிய ‘ஆத்துக்குப் போகணும்’,பிறந்த வீட்டின் சொத்துரிமை பெண்ணுக்கும் உண்டென்பதை நுட்பமாய்ச்சொல்வது. அண்மையில் க்ளாஸிக் வரிசையில் காலச்சுவடு வெளியீடாகவும் அந்நாவல் வெளிவந்துள்ளது. கணையாழி இதழின் தொடக்க காலகட்டத்திலிருந்து எழுதி வரும் அவரது தமிழ்ச் சிறுகதைகள் காவேரி கதைகள் என்ற தலைப்பில் இரண்டு தொகுப்புக்களாக - எஸ் பொவின் மித்ர பதிப்பக வெளியீடாக வெளிவந்திருக்கின்றன.குறிப்பிட்ட அவரது பத்துச் சிறுகதைகள் அமிர்தாவால் ‘முத்துக்கள் பத்து’ என்னும் தொகுப்பாகவும் வந்திருக்கின்றன.( விக்கிபீடியா குறிப்பில் அவர் குறித்து மேலும் காணலாம்).
ஆங்கிலத்தில் அவர் எழுதியிருக்கும் Meenakshi’s Parrot (Sipping the Jasmine Moon, Poems by Lakshmi Kannan) என்ற கவிதையைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்துத் தருமாறு அண்மையில் என்னிடம் உரிமையோடு கோரிக்கை விடுத்திருந்தார். தமிழிலும் எழுதும் திறன் பெற்றவர் அவர் என்பதால் சிறிது தயக்கத்தோடுதான் அதை ஏற்றுக்கொண்டேன். அதே வேளையில் ஒரு சவாலை எதிர்கொள்ளும் ஆர்வத்தோடும்தான்...காரணம் நாவல்,சிறுகதைகளை மொழிபெயர்த்திருந்தாலும் இது என் முதல் கவிதைப்பெயர்ப்பு. தற்போது ஆங்கிலம்,தமிழில் என் பெயர்ப்பு இரண்டிலும் காவேரி அவர்களை வாசிக்கச்செய்து காணொலியாகத் தந்திருக்கிறது Nyogi books - presentation - Poems by midnight.
காணொலியை ரசிப்பதோடு மூலம்,பெயர்ப்பு இரண்டையும் வாசிக்க விரும்புவோருக்காக இப்பகிர்வு.
MEENAKSHI’S PARROT*
Lakshmi Kannan
Perched on her shoulder in stone, silver, bronze, panchloh, copper or wood the parrot was worshipped too for literally rubbing shoulders with the goddess Meenakshi.
In her quest for divinity, the parrot, frozen in stone, silver, bronze, panchaloh, copper or wood slowly forgot to fly. She stayed on Meenakshi’s shoulder.
For she always kept her place, trusted bird.
The legendary best friend of the Nayika, the parrot now perched on the dancer’s mudra, sees kohl-lined eyes and gleaming lips from a jewelled face pleading, asking her to fly across dense forests, over heaving rivers, past the stern sentinels of palaces, to carry a message for a secret lover.
The parrot carries the message, trusted bird.
In a home, the parrot dangled on a tiny swing inside a cage and watched the woman, her keeper, getting pickled along with the sliced mangoes marinating in the sun.
‘Mittoo, Mittoo!’ the woman called out the parrot’s cloying, syrupy name unchanged over the years in homes, novels and films. The parrot nodded her smooth head and kept her place, trusted bird.
‘Want some fresh fruit, Mittoo? Or you prefer a red chilli perhaps?’ asked the woman. ‘Chilli, chilli!’ replied Mittoo.
‘Can you keep Mummy’s sad secret? My man has another woman, I know.’
The parrot kept the secret, trusted bird.
On her page, the poet brushed the bird with vivid parrot-green and flame orange colours. She also gave her some words. But the parrot refused to speak the tutored words. She turned into a thrush instead, sang her own tune, and then flew off the page.
---------------------
Acknowledgment: Sipping the Jasmine Moon, Poems by Lakshmi Kannan
மீனாட்சியின் கிளி
மொழியாக்கம்: எம் ஏ சுசீலா
அவள் தோளில்
தொற்றிக்கொண்டிருக்கிறது
அது..
கல்லோ..வெள்ளியோ..
வெண்கலமோ..பஞ்சலோகமோ..
தாமிரமோ..மரமோ……
ஏதோ ஒன்றாலானபடி !
அன்னை மீனாட்சி தோளில்
அமர்ந்திருக்கும் காரணத்தால்
தனக்குமே வாய்த்து விட்ட
வழிபாட்டுத் தகுதி
தந்த
தெய்வபத மயக்கத்தில்
பறத்தலை மறந்தபடி..
கல்..வெள்ளி…
வெண்கலம்..பஞ்சலோகம்
தாமிரம்…மரம்……என்னும்
இவற்றில் உறைந்தபடி….
மீனாட்சி தோளிலேயே
தங்கியும் விடுகிறது அது..!
தங்குமிடத்தை மட்டும்
ஒருபோதும் மறக்காத
விசுவாசப் பறவைதான் அது!
காவிய நாயகியர்க்கு
உடன் பிரியா நட்பாகி
நாட்டிய முத்திரைகளில்
குடியிருக்கிறது கிளி!
அஞ்சன விழிகளோடும்
சாயம் மின்னும் இதழ்களோடும்
தகதகக்கும்
தங்க முகநாட்டியப்பெண்
மன்றாடுகிறாள் அதனிடம்
அடர் காடுகள்…
பிரவாக ஆறுகள்…
கட்டுக்காவல் அரண்மனைகள்
பல கடந்து பறந்தபடி..
தன் நாயகனிடம்
காதல்தூது போவதற்காய்..
அதுவும்..
தட்டாமல்
தூது போகிறது..
விசுவாசப் பறவைதான் அது
மென் சங்கிலி பிணைத்த
கூண்டுக்கிளியாய்
வீடொன்றில்..
தன் எசமானி
உப்பிலிட்டுப் போடும்
ஊறுகாய் மாங்காய் பார்த்தபடி..
‘’மிட்டூ..மிட்டூ…’’
கதைகளும் படங்களும்
வீடுகளும்
காலங்காலமாய்ச் சொன்ன
அதே பெயர்..!
திகட்டிப்போன இனிப்பாய்ச்
சலித்துப்போன
அதே பெயரில்…..
அவளும் அழைக்கிறாள்….!
மென் தலையை மெள்ள ஆட்டி
இருக்கும் இடத்துக்கு
விசுவாசம் காட்டுகிறது
அது
‘’மிட்டூவுக்குப் பழம் வேணுமா..
சிவப்பு மிளகாய் வேணுமா..?’’
அவள் கேட்க..
‘’மிளகாய் மிளகாய்..’’
குரல் தருகிறது கிளி!
“அம்மாவின் ரகசியத்தைக்
அயலார் அறிந்திடாமல்
காப்பாய்தானே நீ...
என்னவர் வாழ்க்கையிலே
இன்னொரு பெண்ணுமுண்டு
தெரியும்
எனக்கும் அது..”
அதுவும்
ரகசியத்தைத் தட்டாமல் காக்கிறது
விசுவாசப்பறவைதான் அது
கவிதாயினி ஒருத்தி
தன்
விஸ்தார வருணிப்பால்
கிளிப்பச்சை வண்ணமும்
தீச்சுவாலை நிறமும்
தந்து
தாள்களில் கிளி ஒன்றை
ஓவியமாய்த் தீட்டுகிறாள்
வார்த்தைகள் சிலவும் கூடக்
கற்றுத் தருகிறாள்..
சொல்லித் தந்த
வார்த்தைகளைப்
பேச மறுத்துவிட்டுப்
பாடும் பறவையாகிச்
சொந்த ராகம் இசைத்தபடி
அவள் தாளிலிருந்து
விடுபட்டுப்
பறக்கிறது கிளி..


6.5.20

கிறிஸ்துமஸ் சமயத்தில்…-ஆண்டன் செக்காவ்[மொழிபெயர்ப்புச் சிறுகதை}


                                                     AT CHRISTMAS TIME
                                 Anton Chekhov

                         கிறிஸ்துமஸ் சமயத்தில்…
                           ஆண்டன் செக்காவ்
                    [ஆங்கில வழி தமிழாக்கம் - எம் ஏ சுசீலா]




1

பேனாவை மைக்கூட்டுக்குள் நனைத்துக்கொண்டே
’’என்ன எழுதணும்..?’’என்று கேட்டான் யெகர்.

வஸிலிஸா தன் மகளை நேரில் பார்த்து நான்கு வருடங்களாகி இருந்தன. திருமணம் முடிந்து பீட்டர்ஸ்பர்க் சென்று விட்ட அவளது பெண் யெஃபிமியா முதலில் இரண்டு கடிதங்கள் எழுதினாள்.  அதன் பிறகு ஏனோ அவர்களது வாழ்க்கையிலிருந்தே அவள் காணாமல் போய்விட்டது போலிருந்தது.  அவளைப் பார்க்கவும் முடியவில்லை;அவளிடமிருந்து எந்தச் செய்தியும் இல்லை.  அவள் உயிரோடு இருப்பதற்கான எந்த வகை அறிகுறியும் இல்லை.காலை நேரங்களில் பசுவிடமிருந்து பால் கறந்து கொண்டிருக்கும்போதும்,அடுப்பு மூட்டும்போதும்,இரவில் அரைத் தூக்கம் கொள்ளும்போதும்- எந்த நேரமானாலும் கிழவிக்கு ஓயாத ஒரே ஒரு சிந்தனை மட்டும்தான்.’மகள் யெஃபிமியாவுக்கு என்னதான் ஆகியிருக்கும்..,அவள் அங்கே உயிரோடுதான் இருக்கிறாளாஎன்பதுதான் அது. அந்தத் தாய் ஒரு கடிதம் போட்டிருக்கலாம்;ஆனால் வயதான அந்தத் தகப்பனுக்கு எழுதத் தெரியாது. எழுதுவதற்கு அவர்களுக்கு யாருமே இல்லை.

ஆனால்..இப்போதோ கிறிஸ்துமஸ் வேறு வந்து விட்டதால் வஸிலிஸாவால் அதற்கு மேலும் அதைப்பொறுத்துக்கொள்ள முடியாமல் யெகரைத் தேடி அவனிருந்த மதுக்கடைக்கே வந்து விட்டிருந்தாள். மதுக்கடை உள்ளிட்ட அந்தத் தங்கும் விடுதிக்குப் பொறுப்பாய் இருந்தவனுடைய மனைவியின் தம்பிதான் யெகர். இராணுவத்திலிருந்து திரும்பி வந்தது முதல் வேறெந்த வேலை வெட்டியும் இல்லாமல் மதுக்கடையே பழியாய்க்கிடந்து கொண்டிருந்தவன் யெகர்.  உரியபடி பணம் கொடுத்தால் கடிதங்களை நல்ல முறையில் அவன் எழுதித் தருவான் என்று எல்லோரும் பேசிக்கொள்வதைக் கேள்விப்பட்டதால் அந்தக் கடையிலிருந்த சமையல்காரியிடமும்,வீட்டுக்காரியிடமும் அது பற்றிப் பேசி உறுதிப்படுத்திக்கொண்டு அவள் வந்திருந்தாள்.அதற்கான கட்டணம் பதினைந்து கொபெக் என்று பேசி அதற்கு அவர்களும் ஒப்புக்கொண்டிருந்தார்கள்.

அதனால்..இப்போது- கிறிஸ்துமஸ் விடுமுறையின் இரண்டாவது நாளன்று, மதுக்கடையிலுள்ள சமையலறையில் அந்த வேலை நடந்து கொண்டிருந்தது. பேனாவைக் கையில் பிடித்தபடி மேஜையருகே உட்கார்ந்திருந்தான் யெகர்.அவனுக்கு முன்னால் கவலையும் வருத்தமும் தோய்ந்த முகத்தோடு நின்றுகொண்டிருந்தாள் வஸிலிஸா. மிகவும் மெலிந்த தோற்றமும் பழுப்பு நிற வழுக்கைத் தலையும் கொண்ட வயது முதிர்ந்த அவள் கணவன் பியோடர் அவளோடு கூட வந்திருந்தான். கண் தெரியாதவனைப்போல் வெறுமே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் அவன். அடுப்பிலிருந்த சட்டியில் வறுபட்டுக்கொண்டிருந்த பன்றிக்கறி ஆவிபறக்கக் கொதித்தபோது எழுந்த ஓசை ’ ஃப்ளூ, ஃப்ளூஎன்று கத்துவது போலிருந்தது. அது பயங்கரச்சூடாக இருந்தது.

 ‘’நான் என்னதான் எழுத வேண்டும்?’’என்று மீண்டும் ஒரு தரம் கேட்டான் யெகர்.
‘’ம்..என்னது’’என்று கேட்டபடி அவனைக் கோபத்தோடும் சந்தேகத்தோடும் பார்த்தாள் வஸிலிஸா.
‘’இதோ பாருங்கள்..என்னை சங்கடப்படுத்த வேண்டாம்.நீங்கள் ஒன்றும் ஓசியாக எழுதவில்லை.பயமே வேண்டாம்,உங்களுக்கு என்ன பணம் உண்டோ அதைக்கொடுத்து விடுவோம்.சரி..இப்படி எழுதுங்கள்எங்கள் அன்பு மருமகன் ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிஸன்ஃபிச்சுக்கும் எங்களது ஒரே பிரிய மகள் யெஃபிமியா பெட்ரோவ்னாவுக்கும் என்றென்றும் எங்கள் அன்பும் வந்தனமும் பெற்றோரான எங்கள் ஆசிகளும் உரித்தாகட்டும்.’

 ‘’ம்..எழுதியாயிற்று ,மேலே சொல்லுங்கள்’’
‘’..ம்..அப்புறம்..அவர்களுக்கு மகிழ்ச்சியோடு எங்கள் வாழ்த்துக்களைத்  தெரிவிக்கிறோம். நாங்கள் உயிரோடுதான் இருக்கிறோம், நன்றாக இருக்கிறோம். நீங்களும் அப்படியே இருக்க வேண்டுமென்று ஆசைப்படுகிறோம்.பரமண்டலத்தில் இருக்கும் தேவன் அதற்கு அருள் செய்யட்டும்’ ’’

குழம்பிப்போனது போல் கிழவரை ஒரு முறை பார்த்தாள் வஸிலிஸா.
’’ ம்நீங்களும் அப்படியே இருக்க வேண்டுமென்று ஆசைப்படுகிறோம்.பரமண்டலத்தில் இருக்கும் தேவன் அதற்கு அருள் செய்யட்டும்’ ‘’என்று அதையே திரும்பச்சொல்லியபடி அழத் தொடங்கினாள் அவள்.


அதற்கு மேல் அவளால் எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை. இதற்கு முன்னாலும் எத்தனையோ இரவுகள் தூக்கமில்லாமல் - இதே சிந்தனையாக இருந்த நேரங்களிலும் கூட- டஜன் கடிதங்கள் எழுதினாலும் தான் சொல்ல நினைப்பதைத் தன்னால் முழுமையாகச் சொல்லி விட முடியாது என்றே அவளுக்குத் தோன்றியிருக்கிறது. மகளுக்குத் திருமணமாகிக் கணவனோடு சென்றபிறகு இன்றுவரை எத்தனையோ விஷயங்கள் நடந்து முடிந்து விட்டன. அந்த முதிய தம்பதியர் பிரிவின் வேதனையோடுதான் நாட்களைக்கழித்துக்கொண்டிருந்தனர். தங்கள் மகளைப் புதைத்து விட்டது போன்ற ஏக்கத்தோடு இரவு முழுவதும் நெடுமூச்செறிந்தபடி..

அவள் போன பிறகு, கிராமத்திலேயும் கூடத்தான் எத்தனை சம்பவங்கள் நடந்திருக்கின்றன? எத்தனை திருமணங்கள்...எவ்வளவு மரணங்கள்? எத்தனை நீண்டதொரு குளிர்காலம்? எவ்வளவு நீளமான ஒரு கோடைகாலம்?


 வெப்பம் மிக அதிகம்என்று தன் வெயிஸ்ட் கோட் பட்டனைக் கழற்றிக்கொண்டே சொன்னான் யெகர்.
எழுபது டிகிரி* ( கிட்டத்தட்ட 140 டிகிரி ஃபாரன்ஹீட்) கூட இருக்கலாம். சரி..இன்னும் என்ன எழுத வேண்டும் சொல்லுங்கள்
வயதான அந்த தம்பதியர் ஏதும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தனர்.
ஆமாம்..உங்கள் மருமகன் பீட்டர்ஸ்பர்கில் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறான்
அவர் ஒரு இராணுவ வீரராய் இருந்தவர் நண்பரேஎன்று பலவீனமான குரலில் பதிலளித்தார் கிழவர்.
இராணுவப்பணியிலிருந்து நீங்கள் விலகிய அதே சமயத்திலேதான் அவரும் அதிலிருந்து வெளியேறினார். அவரைப்பற்றி இன்னும் சொல்ல வேண்டுமென்றால் இப்போது..பீட்டர்ஸ்பர்கில் ஒரு நீர்சிகிச்சை மருத்துவ மையத்தில் வேலை பார்க்கிறார். நோயாளிகளைத் தண்ணீர் மூலம் குணப்படுத்தும் ஒரு டாக்டரிடம் வாயிற்காவலராய் வேலை பார்த்து வருகிறார் என்று நிச்சயமாய்த் தெரியும்.”

தன் சட்டைப்பையிலிருந்து கடிதம் ஒன்றை எடுத்துக்காட்டிய கிழவி
இதோ, இதில் இருக்கிறது பாருங்கள்..இது யெஃபிமியாவிடமிருந்து எப்போதோ வந்த கடிதம். எப்போது வந்ததோ அது கடவுளுக்குத்தான் தெரியும். ம்…இந்த உலகத்திலேயே அவர்கள் இருக்கிறார்களோ இல்லையோ

சற்று நேரம் யோசித்து விட்டு வேகமாக எழுத ஆரம்பித்தான் யெகர்.
‘’இப்போது உங்கள் வாழ்க்கை இராணுவப்பணியோடு பிணைக்கப்பட்டிருப்பதால் போர்நடவடிக்கைகளுக்கான அலுவலகம் வகுத்திருக்கும் ஒழுங்கு விதிமுறைகள்,மற்றும் அடிப்படைச் சட்டங்கள்  பற்றி நீங்கள் அறிந்து கொள்வது நல்லதென உங்களுக்கு அறிவுறுத்த விரும்புகிறோம். இராணுவ அதிகாரிகள் கைக்கொள்ள வேண்டிய நாகரிக நடைமுறைகளையும் அந்தச்சட்டங்களிலிருந்தே நீங்கள் தெரிந்து கொள்ளலாம்’’ 

தான் எழுதிய பகுதியை அவன் வாய்விட்டு சத்தமாய் வாசித்துக் கொண்டிருந்தபோது வஸிலிஸா தான் சொல்ல நினைத்ததையெல்லாம் யோசித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
போன வருடம் அவசியத் தேவைக்குக்கூடப்பணம் இல்லாமல் அவர்கள் எப்படித் தவித்துக்கொண்டிருந்தார்கள்,அவர்கள் வைத்திருந்த சோளத்தை வைத்து கிறிஸ்துமஸ் வரை கூடத்தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல் போனது எப்படி,அவர்கள் வைத்திருந்த பசுவை ஏன் விற்க வேண்டியதாயிற்று...’ என்பதையெல்லாம்…!
அதோடு தங்களுக்குக் கொஞ்சம் பணம் வேண்டும் என்றும்… நோயுற்றிருக்கும் அவளது வயதான தந்தை எப்படிக்கஷ்டப்படுகிறார் என்றும்… அவர் சீக்கிரமே கடவுளிடம் போய்ச் சேர்ந்து விடப்போகிறார் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை என்பதையும் கூட! ஆனால்..இந்த விவரங்களையெல்லாம் வார்த்தையில் சொல்வது எப்படி? எதை முதலில் சொல்வது,எதை அடுத்தத்தாகச்சொல்லுவது?

 ‘’இதையும் நினைவில் வைத்துக்கொள்ளுங்கள்’’ என்றபடி தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டு போனான் யெகர்.
‘’இராணுவச் சட்டங்கள் பாகம் ஐந்தின்படி ஒரு இராணுவ வீரர் பொதுச்சொல்லாலும் குறிக்கப்படுகிறார், சிறப்புச்சொல்லாலும் குறிப்பிடப்படுகிறார். முதல் படிநிலையில் இருப்பவர் தளபதி, இறுதிப் படிநிலையில் இருப்பது தனிப்பட்ட….’’

தன் உதடுகளை ஈரப்படுத்திக்கொண்டு மெதுவாக இப்படிச்சொன்னார் கிழவர்.
பேரக்குழந்தைகளை ஒரு தரம் பார்க்க முடிந்தால் நன்றாக இருக்கும்
என்னது பேரக்குழந்தைகளா?” என்று வெடுக்கென்று கேட்ட முதியவள்
அப்படி யாருமே இல்லாமல் கூட இருக்கலாம்என்று கோபமாய்ச்சொன்னாள்.
ஒருவேளை அப்படி இருந்தாலும் இருக்கலாமே..யாருக்குத் தெரியும்


யெகர் வேகமாகத் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டே போனான்.
‘’அதன்படி உள்ளே இருக்கும் எதிரி யார் அது இல்லாமல் இருக்கும் எதிரி யார் என்று நீங்களே எடை போட்டு விடலாம். நமக்குள்ளே இருக்கும் எதிரிகளிலெல்லாம் மிகப்பெரிய எதிரி ‘பாக்கஸ்’தான்’’
(பாக்கஸ் என்பது ஒயின் வகை மதுவின் ரோமானியக் கடவுளைக் குறிப்பது.Bacchus: Roman god of Wine). மீன் தூண்டில்களைப்போல் தாளை உழுதபடி தனக்குத் தந்த வேலையை முடிக்கும் மதர்ப்போடு அவனது பேனா கிறீச்சிட்டுக்கொண்டிருந்தது..

யெகர் ஒவ்வொரு வரியையும் மிக வேகமாகப் பலமுறை படித்து முடித்தான். ஒரு ஸ்டூலில் உட்கார்ந்தபடி மேஜைக்கடியில் தன் கால்களை அகலப்பரத்தி வைத்துக்கொண்டிருந்தான் அவன். நல்ல ஊட்டத்தினால் கொழுத்துக்கிடந்த அவன் முகம் பண்படுத்தப்படாத ஒரு மிருகத்தின் முகத்தை ஒத்திருந்தது. அவனது சிவந்த கழுத்து காளைமாட்டின் கழுத்துப்போல் இருந்தது. மொத்தத்தில் அவனைப்
பார்க்கவே அசிங்கமாய் அருவருப்பாய் இருந்தது.
நாகரிகமில்லாத காட்டுமிராண்டி போலத் தோற்றமளித்த அவனுக்கு, தான் அந்த மதுக்கடையிலேயே பிறந்து வளர்ந்தவன் என்பதில் ஒரு பெருமையும் கூட இருந்தது. வஸிலிஸாவுக்கு அவனது அநாகரிக நடவடிக்கைகள் நன்றாகப் புரிந்தாலும் வாய் விட்டு ஏதும் சொல்ல முடியவில்லை; யெகரைக் கோபமாகவும் சந்தேகத்தோடும் பார்க்க மட்டுமே அவளால் முடிந்தது.

அவளுக்குத் தலை வலிக்கத் தொடங்கி இருந்தது; அவன் போட்ட சத்தத்திலும் அவன் பேசிய மூளையில்லாத வார்த்தைகளைக்கேட்டதிலும், அங்கிருந்த வெம்மையிலும் புழுக்கத்திலும் அவள் எண்ணங்கள் பலவாறாகக் குழம்பிக்கொண்டிருந்தன. அவளால் அதற்கு மேல் எதையும் யோசிக்கவோ பேசவோ முடியவில்லை. அவன் தாளில் கிறுக்கிக்கொண்டிருந்ததை முடிக்கும் வரை அவள் வெறுமே காத்திருந்தாள்.அவ்வளவுதான். ஆனால் அந்தக்கிழவரோ முழுமையான நம்பிக்கையோடு காணப்பட்டார். தன்னை அங்கே அழைத்து வந்த தன் வயதான மனைவியிடத்திலும் யெகர் மீதும் அவர் நம்பிக்கை வைத்திருந்தார். அதிலும் குறிப்பாக அந்த நீர் சிகிச்சை மையத்தைப்பற்றி அவர் குறிப்பிடும்போது அந்த நிறுவனத்தின் மீதும், வியாதியை குணமாக்குமென்று சொல்லப்படும் தண்ணீரின் மீதும்  அவர் உண்மையாகவே நம்பிக்கை வைத்திருந்தார் என்பது நன்றாகப் புலப்பட்டது.

கடிதத்தை எழுதி முடித்துத் தன் இடத்தை விட்டு எழுந்து கொண்ட யெகர் மறுபடியும் ஒருமுறை முதலிலிருந்து அதை வாய் விட்டுப் படித்தான். கிழவருக்கு எதுவும் புரியாவிட்டாலும் அதை நம்பும் பாவனையில் தலையை ஆட்டி ஆமோதித்தார்.
போதும்..சரியா இருக்கு, கடவுள் உங்களுக்கு நல்ல சுகத்தைத்தரட்டும்..போதும்..அவ்வளவு போதும்

மேஜை மீது ஐந்து கொபெக் மதிப்புள்ள மூன்று நாணயங்களை வைத்து விட்டு அவர்கள் மதுக்கடையிலிருந்து வெளியே வந்தார்கள். இந்தப்பக்கம் அந்தப்பக்கம் திரும்பாமல் - கண் பார்வை அற்றவர் போல நேர்ப்பார்வை பார்த்தபடி இருந்தார் முதியவர். அவர் முகம் பூரண நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது.

ஆனால் வஸிலிஸாவோ அந்தக்கடையிலிருந்து வெளியே வந்தபோது எதிர்ப்பட்ட நாய் ஒன்றைக் கையால் விரட்டியபடி..
சீ போ..சனியன் பிடிச்ச பிசாசேஎன்று கோபமாய்க் கத்தினாள்.

அன்று இரவு முழுவதும் அந்த முதியவள் உறங்கவில்லை. ஏதேதோ எண்ணங்கள் அவளை சஞ்சலத்துக்குள்ளாக்கியபடி இருந்தன. விடிந்ததும் எழுந்து பிரார்த்தனை செய்து விட்டுக் கடிதத்தை அனுப்புவதற்காக ஸ்டேஷனை நோக்கிச் சென்றாள் அவள்.
அங்கிருந்து ஸ்டேஷன் ஏழெட்டு மைல் தொலைவில் இருந்தது.

2

டாக்டர் பி மோஸல்வெய்ஸரின் நீர்சிகிச்சை மையத்தில் புத்தாண்டு தினத்தன்றும் பிற நாட்களைப் போலவே வேலை நடந்து கொண்டிருந்தது. மையத்தின் வாயிற்காவலனான ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிசான்ஃபிச் மட்டும் புதிய பின்னல் வேலைப்பாடுகளுடன் கூடிய  சீருடையில் இருந்தான். அவனது காலணிகள் கூடுதலாக பாலிஷ் செய்யப்பட்டு மின்னிக்கொண்டிருந்தன. எதிர்ப்படும் ஒவ்வொரு நபருக்கும் புத்தாண்டு வாழ்த்து சொல்லிக்கொண்டிருந்தான் அவன்.

அப்பொழுது காலை நேரம்;கதவருகே நின்றபடி செய்தித்தாள் படித்துக்கொண்டிருந்தான் ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிசான்ஃபிச். சரியாகப் பத்து மணியானபோது வழக்கமாக அங்கே வரும் வாடிக்கையாளர்களில் ஒருவரான ஜெனரல் ஒருவர் உள்ளே வந்தார்; அவரைத் தொடர்ந்து ஒரு போஸ்ட்மேனும் .

ஜெனரல் தன் மேல்கோட்டைக்கழற்ற உதவிக்கொண்டே
 மேன்மை தங்கிய தளபதி அவர்களுக்குப் புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்
என்றான் ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிசான்ஃபிச்.
நன்றி நண்பரே உங்களுக்கும் என் வாழ்த்துக்கள்

மாடிப்படியில் ஏறி மேலே போனபிறகு, அங்கிருந்த அறைக்கதவைச் சுட்டிக்காட்டி
அந்த அறையில் என்ன இருக்கிறதுஎன்று கேட்டார் ஜெனரல்.
(தினமும் அதே கேள்வியைக்கேட்பதும் அதை எப்போதும் மறந்து விடுவதும் அவருக்கு வாடிக்கை)
அது மஸாஜ் செய்யும் அறை ஜெனரல்

ஜெனரலின் காலடிச்சத்தம் தேய்ந்து மறைந்தபின் அன்று வந்திருந்த அஞ்சல்களைப் பார்த்த ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிசான்ஃபிச் அதில் ஒன்று தன் பெயரிலும் வந்திருப்பதைப்பார்த்தான். அதைப்பிரித்துப் பார்த்து அதிலுள்ள பலவரிகளையும் படித்த பிறகு செய்தித்தாளைப்பார்த்துக்கொண்டே தன்னுடைய அறைக்கு மெள்ள நடந்து சென்றான். அவனது அறை மாடிப்படிக்குக் கீழுள்ள வழிநடையை ஒட்டினாற்போல் இருந்தது.

அவனது மனைவி யெஃபிமியா படுக்கையில் அமர்ந்து குழந்தைக்குப் பால் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தாள். இன்னொரு மூத்த குழந்தை அவளருகில் நின்றபடி தன் சுருட்டைத் தலையை அவள் முழங்கால் மீது வைத்துக்கொண்டிருந்தது.மூன்றாவது குழந்தை படுக்கையில் உறங்கிக்கொண்டிருந்தது.

அறைக்குள் நுழைந்த ஆண்ட்ரீ மனைவிடம் கடிதத்தைத் தந்தபடி
ஊரிலிருந்து வந்திருக்குன்னு நினைக்கிறேன்என்றான்.

பிறகு கையிலிருந்த பேப்பரிலிருந்து கண்ணை நகர்த்தாமல்  அறையை விட்டு வெளியே சென்றான். கடிதத்திலிருந்த ஆரம்ப வரிகளை நடுங்கும் குரலில் யெஃபிமியா படித்துக்கொண்டிருந்தது அவன் காதில் விழுந்து கொண்டிருந்தது. அதைப் படித்தபிறகு… அதற்கு மேல் எதையுமே அவளால் படிக்க முடியவில்லை. உடைந்து சிதறிப்போய்க் கண்ணீர் பெருக்கியவளாய்த் தன் முதல் குழந்தையை மார்போடு தழுவி முத்தமிட்டபடி பேசத் தொடங்கினாள் அவள். அப்போது அவள் சிரித்துக்கொண்டிருந்தாளா அழுது கொண்டிருந்தாளா என்றெல்லாம் இனம் பிரித்துச் சொல்வது கடினம்.

’’இது பாட்டி கிட்டே இருந்து வந்திருக்கு,உங்க தாத்தா கிட்டே இருந்து வந்திருக்கு..என்னோட ஊரிலே இருந்து வந்திருக்கு. வானலோகத்திலே இருக்கிற அன்னை கிட்டே இருந்து….அங்கே உள்ள ..புனிதர்கள்…தியாகிகள் கிட்டே இருந்து வந்த மாதிரி..! இந்த நேரம்…எங்க கிராமத்திலே இருக்கிற கூரை மேலே எல்லாம் பனி அப்பிக்கிடக்கும். மரங்களெல்லாம் வெள்ளை வெளேர்னு இருக்கும். பையங்க எல்லாம் ஸ்லெட்ஜிலே சறுக்குவாங்க. எனக்குப் பிரியமான உன்னோட வழுக்கைத் தாத்தா கணப்பு கிட்டே குளிர் காய்ஞ்சுக்கிட்டிருப்பார். அப்புறம் பழுப்பு நெறத்திலே ஒரு குட்டி நாய்…எனக்கு மட்டுமே சொந்தமான என் செல்லங்கள்’’’

அவள் சொன்னதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தபோதுதான் மூன்று நான்கு முறை அவள் ஏதோ கடிதங்களைத் தன்னிடம் கொடுத்து போஸ்ட் செய்யச்சொன்னது ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிசான்ஃபிச்சுக்கு நினைவு வந்தது. ஆனால் ஒவ்வொரு தடவையும் ஏதாவது அவசர வேலை குறுக்கே வந்து விடுவதால் அவன் அதை மறந்து விடுவான்;பிறகு அந்தக் கடிதங்களும் எங்கோ தொலைந்து போய்விடும்.

‘’அங்கே இருக்கிற வயல்களிலே சின்னச்சின்ன முயல்கள் துள்ளி ஓடிக்கிட்டிருக்கும்,’’
ஜபம் செய்வது போலத் தொடர்ந்து ஏதேதோ பேசியபடி தன் மகனை முத்தமிட்டுக் கண்ணீர் பெருக்கியபடி இருந்தாள் யெஃபிமியா.
‘’உன்னோட தாத்தா அன்பானவர்;மென்மையான மனசு அவருக்கு. பாட்டியும் நல்லவங்க,இளகின மனசும் கூட. அங்கே கிராமத்துக்காரங்க எல்லாருமே இதமான உள்ளம் கொண்டவங்கதான். எல்லாருக்குமே கடவுள் பயமும் உண்டு. அங்கே ஒரு சின்ன சர்ச்சும் இருக்கு. விவசாயம் பண்றவங்க எல்லாரும் ஒண்ணா சேர்ந்து அங்கே பாடுவாங்க. புனித அன்னையே, எங்களைக் காப்பாத்து கடைத்தேற்றுன்னு எல்லாரும் வேண்டிக்குவாங்க’’

மீண்டும் ஒரு வாயில் மணி அடிப்பதற்குள் சற்றுப் புகைத்து விட வேண்டுமென்று தோன்றியதால் ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிசான்ஃபிச் அறைக்குள் நுழைந்தான். உடனே யெஃபிமியா தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு தான் பேசிக்கொண்டிருந்ததை நிறுத்திக்கொண்டாள். கண்ணீரையும் துடைத்துக்கொண்டாள்; ஆனாலும் அவள் உதடுகள் இன்னும் கூட நடுங்கிக்கொண்டுதான் இருந்தன. அவள் எப்போதுமே அவனைக்கண்டால்  பயந்து நடுங்குபவள். அப்பா…! எப்படிப்பட்ட பயம் அது? அவனது காலடிச் சத்தம் கேட்டால்…, ஏன் அவன் கண்ணைப் பார்த்தாலே கூட அவள் அச்சத்தால் விதிர்விதிர்த்துப்போவாள். அவன் முன்னிலையில் எந்த ஒரு வார்த்தையும் சொல்ல அவள் ஒருபோதும் துணிந்ததில்லை.

ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிசான்ஃபிச் சிகரெட்டைப்பற்ற வைத்துக்கொண்டதுமே மாடியிலிருந்து அழைப்பு மணி அடித்தது. பற்ற வைத்த சிகரெட்டைப் போட்டு விட்டுத் தீவிரமான முக பாவனையுடன் வாசலுக்கு விரைந்தான் அவன்.

அப்போதுதான் குளியலை முடித்திருந்த ரோஜா நிறப் பளபளப்போடு படிகளில் இறங்கி வந்துகொண்டிருந்தார் ஜெனரல்.
அறைக் கதவொன்றைச் சுட்டிக்காட்டியபடி அங்கே என்ன இருக்கிறதென்று அவர் கேட்க ட்ரௌசர் பைக்குள் தன் கைகளை விறைப்பாக நுழைத்துக்கொண்டபடி 
’’சார்கோட் குளியல்* ஐயா’’ (*சார்கோட் குளியல் என்பது, ழீன் மார்டின் சார்கோட் என்ற பிரெஞ்சு மருத்துவரின் பெயர் கொண்டது; கணுக்கால் வரை சுடுநீரிலும்  உடலின் பிற பகுதிகள் குளிர்நீரிலும் மூழ்கியிருக்கும்படி மேற்கொள்ளும் குளியல் இது)
என்று உரத்த குரலில் பதில் தந்தான் ஆண்ட்ரீ ஹ்ரிசான்ஃபிச்.

             ********>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>********


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

தமிழில் மறுமொழி பதிக்க உதவிக்கு....