துன்ப நினைவுகளும் சோர்வும் பயமுமெல்லாம்,
அன்பில் அழியுமடீ! அன்புக் கழிவில்லை காண்
-பாரதி

16.8.24

வசந்த காலத்து உணவுப்பட்டியல்-மொழியாக்கச் சிறுகதை

வசந்த காலத்து உணவுப்பட்டியல்

சொல்வனம் 324 ஆம் இதழில் வெளிவந்திருக்கும் என் மொழியாக்கச் சிறுகதை.

https://solvanam.com/2024/07/29/%e0%ae%b5%e0%ae%9a%e0%ae%a8%e0%af%8d%e0%ae%a4-%e0%ae%95%e0%ae%be%e0%ae%b2%e0%ae%a4%e0%af%8d%e0%ae%a4%e0%af%81-%e0%ae%89%e0%ae%a3%e0%ae%b5%e0%af%81%e0%ae%aa%e0%af%8d%e0%ae%aa%e0%ae%9f%e0%af%8d%e0%ae%9f/

மூலம் : ஓ ஹென்றி

தமிழாக்கம்: எம் ஏ சுசீலா



அது மார்ச் மாதத்தின் ஒரு நாள்.

நீங்கள் கதை எழுதுவதாக இருந்தால் ஒருபோதும் அதை இப்படித் தொடங்க வேண்டாம். இதை விடப் படுமோசமான ஒரு தொடக்கம் இருக்க முடியாது. இதில் கற்பனை வளம் இல்லை. மொண்ணையாக, வறட்சியாக…,வெற்று வேட்டாக , உள்ளீடற்றதாக இருக்கிறது. ஆனாலும் கூடக் குறிப்பிட்ட இந்த சந்தர்ப்பத்தைப் பொறுத்த வரை இது அனுமதிக்கப்படக்கூடியதுதான். இதைத் தொடர்ந்து பின்னால் வரும் பத்திதான் கதையின் தொடக்கமாக இருந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் போதிய வகையில் தயாரிப்பில்லாத வாசகர்களின் முன்ன்னிலையில் பெரிதும் மிகைப்படுத்தப்பட்டதும், பொருட்படுத்தத் தேவையில்லாததுமான அதனை வெளிப்படுத்த முடியாது என்பதால் இப்படி ஒரு தொடக்கம்.

சாரா, தனக்கு முன்னால் இருந்த உணவுப்பட்டியலைப் பார்த்துக் கண்ணீர் விட்டுக்கொண்டிருந்தாள். நியூயார்க் நகரத்தில் வாழும் ஒரு பெண் மெனு கார்டைப் பார்த்துக் கண்ணீர் விடுவதைக் கொஞ்சம் நினைத்துப் பாருங்கள். ஒருக்கால் அந்தப் பட்டியலில் நண்டுகளுக்கு இடம் இல்லாமல் இருந்திருக்கலாம்; ஈஸ்டர் தவக்காலம் என்பதால் ஐஸ்கிரீம் சாப்பிடக்கூடாது என்று அவள் உறுதி எடுத்திருக்கலாம்; ஒருவேளை அவள் வெங்காயத்துக்கு ஆர்டர் கொடுத்திருக்கலாம், அல்லது அப்போதுதான் நடிகர் ஹேக்கட்டின் மதிய வேளைத்திரைக்காட்சியிலிருந்து அவள் திரும்பி வந்திருக்கலாம்,இப்படிப் பல வகையாக நீங்கள் ஊகம் செய்ய இடமிருந்தாலும் அவை எல்லாமே தவறானவைதான்.

தயவு செய்து கதை மேலே செல்ல அனுமதியுங்கள்!

இந்த உலகமே ஒரு சிப்பியைப்போன்றதுதான் என்றும் அதைத் தனது வாளால் திறந்து விட முடியும் என்றும் அறிவித்தவர், தன் தகுதிக்கு மீறிய பெரிய பாராட்டைப் பெற்றது உண்மைதான். வாளால் சிப்பியைத் திறப்பது கடினம் அல்ல. ஆனால் யாராவது ஒரு தட்டச்சுப்பொறியைக் கொண்டு பூமிப்பந்தைத் திறக்க முயற்சிப்பதை நீங்கள் எப்போதாவது கவனித்தீர்களா? அந்த வழியில் ஒரு டஜன் முறை அது திறக்கப்படும் வரை காத்திருக்க விரும்புகிறீர்களா?

கையாளக்கடினமான தன் ஆயுதத்தால் அந்தச் சிப்பியைப் பிளந்து உள்ளே இருக்கும் குளிர்ச்சியும் ஈரப்பதமுமான உலகத்தைச் சிறிது சிறிதாகக் குடையத் தொடங்கியிருந்தாள் சாரா. சாராவுக்கு சுருக்கெழுத்து அதிகம் வராது. தொழிற்கல்லூரியில் பயிலும் வாய்ப்பு நழுவிப்போயிருக்காவிட்டால் அவள் சுருக்கெழுத்தில் பட்டம் பெற்றிருப்பாள். சுருக்கெழுத்து தெரியாதென்பதால் பிரகாசமான வேலை வாய்ப்புக்களை அவளால் பெற முடியவில்லை. அதனால் சுயேச்சையாகத் தட்டச்சு செய்யும் பணியை அவள் மேற்கொண்டு வந்தாள். பிரதி எடுக்கும் விதவிதமான வேலைகளைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து அவள் செய்து வந்தாள். இந்த உலகத்தோடு சாரா செய்து வந்த யுத்தத்தில் மிகவும் புத்திசாலித்தனமானதும், அவளது உச்சபட்ச சாதனை என்று சொல்லக்கூடியதும் ஷூலென்பர்க் ‘வீட்டு உணவ’கத்தோடு அவள் செய்து கொண்டிருந்த ஒப்பந்தம்தான். அவள் குடியிருந்த அறை இருந்த பழைய காலத்து சிவப்புக் கட்டிடத்துக்கு அடுத்தாற்போலத்தான் அந்த உணவகமும் இருந்தது. நாற்பது செண்டுக்கு ஐந்து வகையான பதார்த்தங்களைப் பரிமாறும் உணவு மேசையில் உட்கார்ந்து ஒரு நாள் மாலை சாப்பிட்டு முடித்த சாரா, கையோடு அந்த உணவுப்பட்டியல் அட்டையையும் எடுத்துச் சென்று விட்டாள். ஆங்கிலமா,ஜெர்மனா என்று வேறுபடுத்திப் பார்க்க முடியாத ஒரு மொழியில், படிக்கச் சகிக்காத முறையில் அந்தப்பட்டியல் எழுதப்பட்டிருந்தது. பட்டியலின் வரிசைமுறையும் குளறுபடியாகத்தான் இருந்தது. நீங்கள் சிறிது கவனமாக இல்லையென்றால் பல்குத்தும் குச்சியிலும்,அரிசிக்கஞ்சியிலும் தொடங்கி சூப்பில் முடிக்கும்படி அதை வாசிக்க வேண்டி வரும். அதிலிருந்த வார நாட்கள் வரிசைப்படுத்தப்பட்டிருந்ததும் அப்படித்தான்.



மறுநாளே உணவு வகைகளை வரிசைப்படுத்தி அழகாகத் தட்டச்சு செய்து ஒரு சீரான மெனு கார்டைத் தயாரித்துக்கொண்டு போய் ஷூலென்பர்கிடம் காட்டினாள் சாரா. சாப்பிட வருபவர்களை ஈர்க்கும் வகையில் சரியான தகுந்த தலைப்புக்களுக்கு அடியில் உணவுப்பொருட்களை அவள் தட்டச்சு செய்திருந்தாள். பசியைத் தூண்டுவதற்கான தொடக்கச்சிற்றுணவுகள் தொடங்கி ‘சாப்பிட வருபவர்கள் மறந்து போய் விட்டு விட்டுப் போய்விடும் குடைகளுக்கும்,கோட்டுகளுக்கும் நாங்கள் பொறுப்பல்ல’ என்ற வாசகம் வரை எல்லாவற்றையும் சரிவர வகைப்படுத்தி அமைத்திருந்தாள் அவள். அந்தக்கணத்திலேயே அவளிடம் அபிமானம் கொண்ட பிரஜையாகி விட்டார் ஷூலென்பர்க். அங்கிருந்து புறப்படும் முன்பு அவராகவே தன்னுடன் ஓர் ஒப்பந்தம் செய்து கொள்ளவும் வைத்து விட்டாள் அவள் . அந்த உணவகத்தில் இருந்த இருபத்தோரு மேசைகளுக்கும் உரிய மெனு கார்டுகளை அவள் தினந்தோறும் தட்டச்சு செய்து கொடுக்க வேண்டும். காலை , மதியம் ,இரவு என ஒவ்வொரு வேளைக்கும் தனியே அவற்றைத் தயாரிக்க வேண்டும். உணவுவகைகளில் மாற்றம் செய்யும்போதும் அதற்கேற்ப அடிக்கடி நேர்த்தியாகத் தட்டச்சு செய்து தந்து விட வேண்டும். இதற்கு பதிலாக ஒரு நாளைக்குரிய மூன்று வேளை உணவுகளையும் ஷூலென்பர்க் ஒரு பணியாள் மூலமோ சர்வர் மூலமோ சாராவுக்கு தினமும் கொடுத்தனுப்பி விட வேண்டும். மறுநாள் ஷூலென்பர்க் வாடிக்கையாளர்கள் என்ன சாப்பிட வேண்டும் என்று விதிக்கப்பட்டிருக்கிறதோ அந்த மெனு கார்டின் வரைவையும் தட்டச்சு செய்வதற்காக அவளுக்கு அனுப்பி வைத்து விட வேண்டும்.

இந்த ஒப்பந்தம் இரண்டு தரப்பினருக்குமே பரஸ்பரம் வசதியாக இருந்தது. தாங்கள் என்ன உணவைச் சாப்பிடுகிறோம் என்பதே தெரியாமல் சில சமயம் குழம்பிக் கொண்டிருந்த வாடிக்கையாளர்களுக்கு அதன் பெயர் என்ன என்பதையாவது தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. சாராவுக்கு மிகவும் குளிரான மந்தமான காலங்களிலும் கூட உணவு கிடைத்தது. அவளைப் பொறுத்தவரையிலும் அது மிகவும் முக்கியமானது.

பிறகு சிறிது காலம் போனபின் வசந்தகாலம் வந்து விட்டதாக நாட்காட்டி பொய் சொல்லிற்று. வசந்தம் வரும்போதுதான் வரும். குறுக்கும் நெடுக்குமாக இருந்த நகர வீதிகளில் ஜனவரி மாதப்பனிக்கட்டிகள் இன்னும் கூட அப்படியே அசையாமல் உறைந்து கிடந்தன. டிசம்பர் மாதத்து மனநிலையைத் தெளிவாகப் பிரதிபலிப்பது போல் அந்தப்பழைய காலத்து வசந்த காலங்களைப்பற்றி இசைக்கருவிகள் கொட்டி முழங்கிக்கொண்டிருந்தன. ஈஸ்டருக்குரிய உடைகள் வாங்குவதற்காகான சிறு சேமிப்பை மக்கள் தொடங்கியிருந்தார்கள். காவலாளிகள் நீராவியை அணைத்து விட்டார்கள். ஒருபக்கம் இதெல்லாம் நடந்து கொண்டிருந்தாலும் ஊரென்னவோ இன்னும் கூடக் குளிர்காலத்தின் பிடியில்தான் இருந்தது.

ஒரு மதிய வேளையில் தன் நேர்த்தியான படுக்கையறையில் குளிரால் நடுங்கியபடி இருந்தாள் சாரா. வீட்டை சூடேற்றியாயிற்று, எல்லாவற்றையும் துல்லியமாய் சுத்தம் செய்து எல்லா வசதிகளும் செய்து கொண்டாயிற்று, ஷூலென்பர்க் உணவகத்துக்கான மெனு கார்ட் தயாரிப்பதைத் தவிர சாராவுக்கு இப்போது வேறெந்த வேலையும் இல்லை. மெதுவாக முனகியபடி அசைந்து கொண்டிருந்த சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் சாரா. ‘ சாரா இதோ பார் வசந்தம்…, வசந்தம் வந்து விட்டேன் பார், என் கண்கள் அதைக்காட்டவில்லையா உனக்கு? நீ நல்ல அழகான வடிவோடு இருக்கிறாய் சாரா! வசந்த காலத்துக்கு ஏற்ற வடிவம், ஆனால்…ஏன் இவ்வளவு சோகத்தோடு ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாய்’ என்று சுவரில் இருந்த நாட்காட்டி அவளைப்பார்த்துக் கரைந்து கொண்டிருந்தது.

சாராவின் அறை வீட்டின் பின் பகுதியில் இருந்தது. அங்கிருந்து அவளது ஜன்னல் வழி பார்த்தால் அடுத்த தெருவில் இருக்கும் பெட்டிகள் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலையின் ஜன்னல்கள் இல்லாத செங்கல் சுவர் கண்ணில் படும். அந்தச் சுவர் மிகத் தெளிவாக, படிகம் போல் இருந்தது. செர்ரி மரங்களும் உயரமான எல்ம் மரங்களும் அடர்ந்து பரவி நிழல் தந்து கொண்டிருக்கும் புல்வெளிபோர்த்திய தெருவையும் குனிந்து பார்ப்பாள் சாரா. ராஸ்ப்பெரி புதர்களும், செரோகி ரோஜா மலர்ச்செடிகளும் அந்தத்தெருவுக்குக் கரை கட்டியது போல் இருக்கும்.

வசந்தத்தின் வரவைக் குறித்துக் கட்டியம் கூறும் முன்னோட்டங்கள் கண்ணாலும் காதாலும் நுகர முடியாத அளவுக்கு மிகவும் நுட்பமானவை. அவற்றுள் சில, பூக்கும் குரோக்கஸாகவோ , சிறு தண்டுகளைத் துளிர்க்க வைக்கும் டாக்வுட் மரங்களாகவோ அல்லது நீலப்பறவையின் குரலாகவோ இருக்கலாம் . பசுமையின்றி வறண்டு கிடக்கும் பூமிக்கு வசந்தத்தை வரவேற்றபடி, அதன் வருகையை நினைவூட்டியபடி கைகுலுக்கி விடைபெறும் மர கோதுமையாகவோ சிப்பியாகவோ கூட இருக்கலாம். ஆனால் பழமையான பூமியின் மிக விருப்பமான உறவினருக்கு – அவர்களாகத் தேர்ந்து கொள்ளும் வரை மாற்றாந்தாய் மக்கள் என்று யாருமில்லை என்பதை உணர்த்தும் வகையில் அவரது புதிய மணமகளிடமிருந்து நேரடியாக, இனிமையான செய்திகள் வந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன.

போன கோடை காலத்தில் கிராமத்துக்குச் சென்றிருந்தபோது அங்கிருந்த ஒரு விவசாயியின் மீது காதல் வயப்பட்டாள் சாரா. ( நீங்கள் கதை எழுதும்போது இப்படி ஒரு நாளும் பின்னோக்கிப் போகாதீர்கள். அது கலை வடிவத்தை சிதைத்து ஆர்வத்தையும் குலைத்து விடுகிறது, கதை தன் போக்கில் வளர்ந்து கொண்டு செல்லட்டும்)

சாரா சன்னிப்ரூக் பண்ணையில் இரண்டு வாரம் தங்கியிருந்தாள்.அப்போது ஃப்ராங்க்லின் என்ற வயதான விவசாயியின் மகன் வால்டரைக் காதலிக்கக்கற்றுக் கொண்டாள். பொதுவாக விவசாயிகள் காதலிப்பார்கள், கல்யாணமும் செய்து கொள்வார்கள். ஆனால் குறுகிய காலத்திலேயே அது வறண்டு போய்விடும். ஆனால் இளைஞனான வால்டர் ஃப்ராங்க்லின், ஒரு நவீன விவசாயி. அவனது மாட்டுப்பண்ணையில் ஒரு தொலைபேசி இருந்தது. தேய்பிறைக்காலத்தில் பயிரிடப்படும் உருளைக்கிழங்குகள் மீது கனடாவின் அடுத்த ஆண்டு கோதுமை விளைச்சல் எப்படிப்பட்ட தாக்கத்தைச் செலுத்தும் என்பதைக்கூட அவனால் துல்லியமாக சொல்ல முடியும்.

ராஸ்ப்பரி புதர்கள் மண்டிய நிழல் அடர்ந்த பகுதி ஒன்றிலேதான் வால்டர் அவள் மனதைக்கவர்ந்தான், அவளை வென்றான். அவர்கள் இருவருமாய்ச் சேர்ந்து அமர்ந்து அவள் கூந்தலில் சூடுவதற்கான டேண்டலைன் மலர்களைத் தொடுத்தார்கள். அந்த மஞ்சள் நிற மலர்கள் அவளது பழுப்பு நிற உடையில் எவ்வளவு எடுப்பாகத் தோன்றுகின்றன என்று வஞ்சகமில்லாமல் புகழ்ந்து தள்ளினான் அவன். அவள் தன் தலைக்கிரீடத்தை அங்கேயே விட்டு விட்டுக் கைகளில் தனது வைக்கோல் தொப்பி ஊசலாட, அங்கிருந்து அகன்றாள்.

வசந்த காலத்தில்- வசந்தத்தின் அறிகுறிகள் தென்படத்தொடங்கிய உடனேயே அவர்களது திருமணம் நிகழும் என்று வால்டர் சொல்லியிருந்தான். சாராவும் தன் தட்டச்சுக்கருவியை எடுத்துக்கொண்டு வேலை செய்வதற்காக நகரத்துக்குத் திரும்பி வந்து விட்டாள்.

அந்த மகிழ்ச்சியான நாட்களின் நினைவுகளில் மிதந்து கொண்டிருந்த சாராவை வாசல் கதவை எவரோ தட்டும் ஓசை கலைத்துப்போட்டது. தட்டச்சு செய்வதற்காக மறுநாளின் மெனு கார்டை எடுத்து வந்திருந்தான் ஷூலென்பர்க் பணியாளன். ஷூலென்பர்கின் கோணல் மாணலான கையெழுத்தில் பென்சிலால் எழுதப்பட்டிருந்த வரைவு அது.

சாரா டைப்ரைட்டரில் உட்கார்ந்து அதன் உருளைகளுக்கு இடையே ஒரு அட்டையை செருகினாள். பொதுவாகவே அவள் விரைவாகத் தட்டச்சு செய்பவள். ஒன்றரை மணி நேரத்தில் இருபத்தோரு மெனுகார்டுகளும் தட்டச்சு செய்யப்பட்டுத் தயாராகி விட்டன.

இன்றைய உணவுப்பட்டியலில் வழக்கத்தை விட அதிக மாற்றங்கள் இருந்தன. சூப் வகைகள் மிதமானவையாக இருந்தன. பட்டியலிலிருந் து போர்க் நீக்கப்பட்டிருந்தது. வறுத்த உணவுகளில் ரஷ்ய டர்னிப்புக்கு மட்டுமே இடம் இருந்தது. மெனுகார்ட், முழுக்க முழுக்க

வசந்த காலத்துக்கேற்றபடியே அமைந்திருந்தது.

சமீப காலம் வரை பசுமையான மலைப்பரப்புக்களில் துள்ளி ஓடிக்கொண்டிருந்த ஆட்டுக்குட்டிகள் உணவுக்காகச் சுரண்டப்பட்டு , அவற்றின் களியாட்டத்தை நினைவு கூர்ந்து பெருமைப்படுத்தும் வகையில் மெனு கார்டில் சாஸுடன் இடம் பெற்றிருந்தன. இசைபாடும் சிப்பிகள் ஒரேயடியாய் இல்லாமல் போகவில்லை, ஆனால் அவற்றின் மீது கொண்ட அன்பினால் ஏதோ கொஞ்சம் மட்டுமே இருந்தன. வறுக்கும் வாணலிக்கு அதிகம் வேலை இல்லை,அது பிராய்லெர் கம்பிகளுக்குப் பின்னால் பயன்படுத்தப்படாமல் கிடந்தது. ‘ பை’ எனப்படும் உணவு வகைகள் மிக அதிகமாக இருந்தன. செழுமையான புட்டிங் வகைகள் இடம் பெற்றிருக்கவில்லை. மர கோதுமையுடனும் இனிப்பான மேப்பிளுடனும் அலங்காரத்துணி போர்த்தப்பட்டு வைக்கப்பட்டிருந்த இறைச்சி வகைகள், மரணத்தை நினைவுபடுத்துவது போல் இருந்தன.

கோடைகாலத்து நீரோடை மீது துள்ளிக்குதித்துக்கொண்டிருக்கும் குட்டிப் பையன்களைப்போல் சாராவின் விரல்கள் தட்டச்சுக்கருவியின் மீது நடனமாடிக்கொண்டிருந்தன. உணவு வகைகளைத் தெளிவாக மனதில் வாங்கிக்கொண்டு ஒவ்வொன்றுக்கும் பொருத்தமான இடம் ஒதுக்கியபடி தட்டச்சு செய்தாள் அவள். இனிப்பு வகைகளுக்கு முன்னால் காய்கறிகளின் பட்டியலைச் சேர்த்தாள். காரட்,பட்டாணி, சதாவரிக்கிழங்கு, எப்போதும் கிடைக்கும் உருளைக்கிழங்கு, சோளம், சக்கோடாஷ், லீமா பீன்ஸ், முட்டைக்கோஸ்…இன்னும் இன்னும்..

மெனு கார்டின் மீது கண்ணீர் விட்டாள் சாரா. இதயத்திலிருந்து குமுறி எழுந்த ஆழமான ஆத்ம வேதனை அவள் கண்களில் கண்ணீராய்த் தேங்கி நின்றது. தட்டச்சுக்கருவியின் மீது தலையைக் கவிழ்த்துக்கொண்டாள். அவளது அழுகைக்கும் குமுறலுக்கும் ஏற்றபடி தட்டச்சுப்பொறியின் விசைப்பலகையும் சோகமாக ஓலமிட்டுக் கொண்டிருந்தது.

இரண்டு வாரங்களாக வால்டரிடமிருந்து அவளுக்குக் கடிதம் எதுவும் வரவில்லை. மேலும், உணவுப்பட்டியலின் அடுத்த பொருள் டேண்டலைனாக இருந்தது. டேண்டலைனும், ஏதோ ஒரு வகை முட்டையும். முட்டையைக்கூட விட்டுத் தள்ளி விடலாம். ஆனால் தன் காதல் அரசிக்கு, வருங்கால மணமகளுக்கு எந்தப்பொன்மயமான மலர்களால் வால்டர் மகுடம் சூட்டினானோ அதே டேண்டலைன். அந்தப்பூக்கள் வசந்தத்துக்குக் கட்டியம் கூறுபவை; இப்போதோ அவளது மகிழ்ச்சியான நாட்களை நினைவுபடுத்தியபடி அவை அவளது துயரத்துக்கு மகுடம் சூட்டிக்கொண்டிருந்தன.

மேடம், நீங்கள் இந்த சோதனையை எதிர்கொள்ளும் வரை புன்னகையோடு இருக்க நான் உங்களுக்கு தைரியம் தருகிறேன்: பெர்சியிடம் உங்கள் இதயத்தை அளித்த அந்த இரவில் பெர்சி உங்களுக்காகக் கொண்டு வந்த மரேஷல் நீல் ரோஜாக்கள், ஷூலென்பர்க் உணவு மேசையில் உங்கள் கண்களுக்கு முன்பாக பிரெஞ்சு முறைப்படி அலங்கரிக்கப்பட்டு

சாலட்டாகப் பரிமாறப்படட்டும். தன் காதல் காணிக்கைகள் அவமதிக்கப்படுவதை ஜூலியட் பார்த்திருந்தாலுமே கூட, ஒரு மருந்தகத்தின் துணையோடு உயிர் கொல்லும் மூலிகைகளை நாடி விரைந்து போயிருப்பாள்.

ஆனாலும் கூட இந்த வசந்தம்தான் எப்படிப்பட்ட ஒரு சூனியக்காரி! கல்லாலும் இரும்பாலும் ஆன குளிர் மிகுந்த இந்தப்பெரிய நகரத்தில் ஒரு செய்தி அனுப்பப்பட வேண்டும். கரடுமுரடான வயல் வெளிகளையும், அதன் மீது படிந்திருக்கும் சொரசொரப்பான பச்சை நிறப் போர்வையையும் அங்கு வீசும் மிதமான காற்றையும் தவிர அந்த செய்தியைக் கொண்டு போக வேறு எவரும் இல்லை. சிங்கத்தின் பல் என்று ஃபிரெஞ்சு சமையல்காரர்கள் குறிப்பிடும் டேண்டலைன் அதிருஷ்டத்தின் உண்மையான தூதுவர். பூக்களாய்ப் பூத்துச் சொரியும் வேளையில் , காதலியின் இலேசான பழுப்புக்கலந்த முடியில் மலர்க்கிரீடம் சூட்டத் துணை வந்தபடி அவர் காதலர்களுக்கு உதவுவார். அரும்பாக, முழு மலர்ச்சி அடைந்திராத நிலையில் கொதி நிலைக்குச் சென்று தனது மதிப்புக்குரிய எஜமானியின் வார்த்தையை வழங்குவார்.

சாரா சிறிது சிறிதாகத் தன் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டாள். மெனு கார்டுகளைத் தயாரித்து முடிக்க வேண்டும். ஆனாலும் டேண்டலைன் பற்றிக்கண்ட கனவின் மிக மெல்லிதான பொன்னிழை அவளுக்குள் இன்னும் தங்கியிருந்ததால் தன் எண்ணங்களை அந்த இளம் விவசாயியுடன் கழித்த புல்வெளியில் ஓடவிட்டபடி சிறிது நேரம் ஏதோ அநிச்சையாக டைப் செய்து கொண்டிருந்தாள். ஆனாலும் வெகு விரைவிலேயே அதிலிருந்து தன்னை மீட்டுக்கொண்டு பாறை போன்ற தெருக்களைக்கொண்ட மன்ஹாட்டனுக்குத் திரும்பியபடி தன் தட்டச்சுக்கருவியால் ஓசை எழுப்பத் தொடங்கி விட்டாள். அதுவும் வேலை நிறுத்தத்தில் கலந்து கொள்ளாதவனின் மோட்டார் கார் போல குதித்தோட ஆரம்பித்து விட்டது.

ஆறுமணியளவில் அவளது உணவை எடுத்து வந்து தந்து விட்டு மெனுகார்டுகளை வாங்கிக்கொண்டு சென்றான் பணியாள். சாப்பிட உட்கார்ந்த சாரா டேண்டலைனுடன் வேறு பொருட்களைக்கலந்து தயாரிக்கப்பட்டிருந்த உணவு வகையை ஒரு பெருமூச்சோடு தள்ளி வைத்தாள். பிரகாசமாக மின்னியபடி காதலின் அடையாளமாய்த் திகழ்ந்த மலர் இப்படிக்காய்கறியாய் சுருங்கிப் போய்க் கரிய நிற உணவாக மாறிவிட்டது போல் அவள் கொண்டிருந்த நம்பிக்கைகளும் உதிர்ந்து வாடிப்போய் விட்டன. ஷேக்ஸ்பியர் சொல்வதைப்போல் காதல் என்பது தன்னைத்தானே உண்டுகொள்ளும் போல் இருக்கிறது. ஆனால் இதயத்தில் கொண்ட நேசத்துக்கு வைக்கப்பட்ட ஆன்மீக விருந்தைப்போல அலங்காரமாக அவளுக்கு அணிவிக்கப்பட்ட டேண்டலைன் மலர்களைச் சாப்பிடுவது மட்டும் அவளால் முடியவில்லை.

ஏழரை மணி அளவில் அடுத்த அறையிலிருந்த ஜோடி சத்தம் போட ஆரம்பித்தது. அவளது அறைக்கு மேல் குடியிருந்தவன் தன் புல்லாங்குழலை வாசிக்க ஆரம்பித்தான். நீராவி சற்றே தணிந்திருந்தது. நிலக்கரி ஏற்றிவந்த மூன்று வண்டிகளிலிருந்து பாரம் இறக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது. ஒலிப்பதிவுக்கருவிகள் பொறாமை கொள்ளும் ஒரே ஓசை அதுதான். பின்பக்க வேலியிலிருந்த பூனைகள் தங்கள் பதுங்கு குழிகளுக்குள் முடங்கிக்கொள்ளத் தொடங்கியிருந்தன. தான் வழக்கமாய்ப் படிக்கும் நேரம் அது என்பதை இந்த அடையாளங்களை வைத்து உணர்ந்து கொண்டாள் சாரா. அந்த மாதத்தில் விற்பனையாகாத சிறந்த புத்தகமான ‘தி க்ளோஸ்டர் அண்ட் தி ஹார்த்’ தைப் பிரித்து வைத்துக்கொண்டாள். தன் கால்களைத் தூக்கி டிரங்குப்பெட்டியின் மீது வைத்தபடி ஜெரார்டுடன் சஞ்சரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

வாயிற்பக்கத்து அழைப்பு மணி ஒலித்தது. வந்திருப்பது யாரென்று பார்த்தாள் வீட்டின் சொந்தக்காரி. ஜெரார்டையும் டெனிஸையும் ஒரு கரடியோடு மரத்தடியில் விட்டு விட்டு வந்த சாரா , யாரென்று தானும் பார்த்தாள் . ஆமாம்! அவள் இடத்தில் நீங்கள் இருந்திருந்தாலும் அதைத்தான் செய்திருப்பீர்கள்.

கீழ் ஹாலில் ஒரு கனத்த குரல் கேட்கவும் சாரா கதவை நோக்கித் துள்ளிக்குதித்து ஓடினாள். அவள் கையிலிருந்த புத்தகம் தரையில் கிடந்தது. முதல் சுற்று கரடிக்கு வசமாயிற்று.

நீங்கள் ஊகித்தது சரிதான். அவள் மாடிப்படிக்குச் செல்வதற்கும், அவளது காதலனான அந்த விவசாயி படியேறி மேலே வருவதற்கும் சரியாக இருந்தது. மூன்றே தாவலில் மேலே வந்து சேர்ந்த அவன் எதையும் விட்டு வைக்காமல் அவளை அப்படியே அறுவடைசெய்து கொண்டான்.

“ ஏன் நீங்கள் கடிதமே எழுதவில்லை” என்று சிணுங்கினாள் சாரா.

“ நியூயார்க் ஒரு மிகப்பெரிய நகரம்” என்றபடி பேச ஆரம்பித்தான் வால்டர்.

“நான் ஒரு வாரத்துக்கு முன்னாலேயே உன் பழைய முகவரிக்கு வந்து விட்டேன். வியாழக்கிழமை நீ அந்த இடத்தை விட்டு போய் விட்டாய் என்று சொன்னார்கள். சிலருக்கு அது ஆறுதலாக இருந்திருக்கும். வெள்ளிக்கிழமை துரதிருஷ்டம் ஏற்படுவதை அது தடுக்கிறதல்லவா? ஆனால்…காவல் துறை மூலமும் வேறு சில வழிகளிலும் நான் தொடர்ந்து உன்னைத் தேடி வேட்டையாடிக்கொண்டுதான் இருந்தேன்”

“ நான் உங்களுக்குக் கடிதம் எழுதியிருந்தேன்” என்று உறுதியாகச்சொன்னாள் சாரா.

“ அது எனக்கு வரவே இல்லையே”

“ பிறகு என்னை எப்படிக்கண்டுபிடித்தீர்கள்? “

இளைஞனான அந்த விவசாயி ஒரு வசந்தகாலப்புன்னகையை உதிர்த்தான்.

“ இன்று மாலை பக்கத்திலுள்ள உணவு விடுதிக்கு நான் போயிருந்தேன்” என்றபடி பேசத்தொடங்கினான் அவன்.

“ இந்த சீஸனுக்கேற்ற பசுமையான காய்கறி உணவு வகை வேண்டுமென்று நான் ஆசைப்பட்டேன். மற்றவர்களிடம் அது பற்றி விசாரிக்காமல் அழகாகத் தட்டச்சு செய்யப்பட்டிருந்த மெனு கார்டில் பார்வையை ஓட்டியபடி அப்படி ஏதாவது இருக்கிறதா என்று வரிசைப்படி பார்த்துக்கொண்டு வந்தேன். முட்டைக்கோஸுக்குக்கீழே பார்த்ததும் என் நாற்காலியைத் தள்ளி விட்டு விட்டு உணவக உரிமையாளரிடம் ஓடிப்போய் அவரைத்துளைத்தெடுத்தேன். நீ இருக்கும் இடத்தை அவர் எனக்கு சொல்லி விட்டார்”

“ ஆமாம், எனக்கு ஞாபகம் இருக்கிறது. முட்டைக்கோஸுக்குக் கீழே டேண்டலைன்தான் இருந்திருக்கும். “ என்று சந்தோஷப் பெருமூச்சு விட்டாள் சாரா.

“ இந்த உலகத்தின் எந்த மூலையில் இருந்தாலும் உன் டைப்ரைட்டர் பெரிய டபுள்யூவை எப்படிக்கிறுக்குத்தனமாக- வரிசைக்கு மேல் வரும்படி அடிக்கும் என்பது எனக்குத் தெரிந்ததுதானே? “

“ அதை எதற்கு இப்போது சொல்கிறீர்கள்? ஆமாம்,டேண்டலைனில் டபிள்யூ எங்கே இருக்கிறது?”

அந்த இளைஞன் தன் சட்டைப்பையிலிருந்து மெனு கார்டை எடுத்து அதிலிருந்த ஒரு வரியை அவளிடம் சுட்டிக் காட்டினான்.

அன்று மதியம் தன்னால் தட்டச்சு செய்யப்பட்ட முதல் உணவுப்பட்டியல் அது என்பதை அடையாளம் கண்டு கொண்டாள் சாரா. அதன் வலதுபுற மூலையில் கண்ணீர்க்கறை படிந்த அடையாளம் கூட இலேசாக இருந்தது.

ஆனால் அவள் நெஞ்சில் எப்போதும் தொத்திக்கொண்டிருக்கும் பொன்மயமான பூக்களைக்கொண்ட அந்தப்புல்வெளித் தாவரத்தின் பெயர் இருந்திருக்க வேண்டிய இடத்தில் அவளது விரல்கள் வித்தியாசமான வேறு சில எழுத்துக்களை அழுத்தி விட்டிருந்தன.

மெனுகார்டில் சிவப்பு முட்டைக்கோஸ் உணவுக்கும், பச்சை மிளகை வைத்துச் செய்யப்பட்ட பண்டத்துக்கும் இடையே

‘ அன்புள்ள வால்டர், வேக வைத்த முட்டையுடன்’

என்று டைப் செய்யப்பட்டிருந்தது.

10.6.24

மேபெல்-மொழியாக்கச் சிறுகதை

 

மேபெல்


மூலம் : சாமர்செட்மாம்

ஆங்கில வழி தமிழாக்கம்: எம் ஏ சுசீலா


https://solvanam.com/2024/06/09/%e0%ae%ae%e0%af%87%e0%ae%aa%e0%af%86%e0%ae%b2%e0%af%8d/ 

சொல்வனம் 320 ஆம் இதழில் வெளிவந்திருக்கும் என் மொழியாக்கச் சிறுகதை.


நான் பர்மாவிலுள்ள பேகன் நகரத்தில் இருந்து மேண்டலே செல்வதற்காக நீராவிக்கப்பலில் பயணித்தேன்.  அங்கே சென்று சேர இரண்டு நாட்கள் இருக்கும்போது இரவு நேர ஓய்வுக்காக  ஆற்றங்கரை ஓரமாக இருக்கும் ஒரு கிராமத்தில் கப்பலை நிறுத்தி வைத்திருந்தார்கள். அப்போது  நானும் கரையில் இறங்கிப் பார்க்கத் தீர்மானித்தேன்.

அங்கே ஒரு நல்ல கிளப் இருப்பதாகவும், அங்கே உள்ளவர்கள் இப்படிக்கப்பலில் இருந்து இறங்கி வரும் முகமறியாத மனிதர்களோடு அடிக்கடி பழகிப்போனவர்கள் என்பதால் நான் வீட்டில் இருப்பது போல் அங்கே உணர முடியும் என்றும் கப்பல் கேப்டன் சொன்னார். ஒருக்கால் அங்கே என்னால் ப்ரிட்ஜ் (சீட்டு விளையாட்டு)விளையாடக்கூட முடியலாம்.

எனக்கு வேறு வேலை எதுவும் இல்லாததால் கரையில் காத்துக்கொண்டிருந்த மாட்டு வண்டி ஒன்றில் ஏறிக்கொண்டு கிளப்பை நோக்கி சென்றேன்.வராந்தாவில் அமர்ந்திருந்த ஒரு மனிதன் என்னை வரவேற்றுத் தலையசைத்தான். விஸ்கி, சோடா ,ஜின் போன்ற மது வகைகளில் எனக்கு எது வேண்டும் என்று கேட்டான். ஒருவேளை எனக்கு இவை எதுவுமே தேவைப்படாமலும்  போகலாம் என்பது மட்டும் அவனுக்கு தோன்றவில்லை.

நான் உயரமான கிளாசில் சற்று நீண்ட நேரம் பருகக்கூடிய பானம் ஒன்றைத் தேர்ந்து எடுத்துக்கொண்டு அங்கே அமர்ந்து கொண்டேன்.

அந்த மனிதன் பழுப்பு நிறத்தோலுடனும் பெரிய மீசையுடனும் மெலிவாக உயரமாக இருந்தான். காக்கிச் சட்டையும் அதே நிறக்கால் சட்டையும் அணிந்திருந்தான். அவன் பெயர் எனக்குத் தெரியவில்லை. நாங்கள் இருவரும் சற்று நேரம் உரையாடிக்கொண்டிருந்தோம். 

அப்போது அங்கே வந்த இன்னொரு மனிதர் தன்னை கிளப்பின் செயலாளர் என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார். என்னோடு ஏற்கனவே என்னோடு பேசிக்கொண்டிருந்த நபரை ஜார்ஜ் என்று அழைத்தார்.

“ உன் மனைவியிடமிருந்து எதுவும் செய்தி வந்ததா” என்று அவனைக் கேட்டார்.

அவன் கண்கள் அதைக்கேட்டதும் பிரகாசம் அடைந்தன. 

“ ஆமாம். எனக்கு அஞ்சலில் கடிதங்கள் வந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன. அதை அவள் விடாமல் செய்துகொண்டுதான் இருக்கிறாள்”

“ நீங்கள் வருத்தப்பட வேண்டாம் என்று அதில் சொல்லவில்லையா”

ஜார்ஜ் அதைக் கேட்டு அமைதியாக சிரித்துக்கொண்டான், அதில் மிக இலேசான துயரத்தின் நிழல் தென்படுவது போல் எனக்குத் தோன்றியது..அல்லது ஒருக்கால் நான்தான் அப்படித் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு விட்டேனோ? 

“உண்மையில் அவள் அப்படித்தான் எழுதியிருக்கிறாள். ஆனால், செய்வதை விட சொல்வது எப்போதுமே சுலபம்தானே? அவள் ஒரு  விடுமுறையை விரும்புவது எனக்குத் தெரியும். அவளுக்கு அது தேவை என்பதையும் நான் அறிந்திருக்கிறேன். ஆனாலும் எனக்கு மிகவும் கடினமாகத்தான் இருக்கிறது” என்றபடி என் பக்கம் திரும்பினான் அவன். “ உங்களுக்கு ஒன்று தெரியுமா, முதல் முறையாக இப்போதுதான் என் மனைவியை விட்டுப் பிரிந்திருக்கிறேன். அவள் என் கூட இல்லாததால் தொலைந்து போன நாய்க்குட்டியைப் போல  உணர்கிறேன்”

“ உங்களுக்குத் திருமணம் ஆகி எத்தனை காலமாயிற்று?”

“ ஐந்து நிமிடங்கள்..”

கிளப் செயலாளர் அதைக்கேட்டுவிட்டுச் சிரித்தார்.

“ ஜார்ஜ், முட்டாள்தனமாய் உளறாதே. உனக்குக் கல்யாணமாகி எட்டு வருடங்கள் ஓடி விட்டன”

அதன்பிறகு நாங்கள் தொடர்ந்து சிறிது நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். தன் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்த ஜார்ஜ் தான் போய் உடை மாற்றி இரவுச்சாப்பாட்டுக்கு ஆயத்தமாக வேண்டும் என்று சொல்லியபடி எங்களிடமிருந்து விடை பெற்றுக்கொண்டான்.

“ இப்போது அவன் தனியாக இருப்பதால் நாம் அவனிடம் என்ன வேண்டுமானாலும் கேட்கலாம்” என்றார் செயலர். 

“ மனைவி ஊருக்குப் போனதிலிருந்தே அவன் மிகவும் வருத்தமாய், சுரத்தில்லாமல்தான் இருக்கிறான்” 

“கணவன் தன் மீது இவ்வளவு அன்பாய் இருக்கிறான் என்பது தெரிந்தால் அந்த மனைவிக்கு மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கும்”

“ அந்த மேபெல் இருக்கிறாளே அவள் ஒரு அபாரமான  பெண்மணி”

அவர் பரிமாறுபவனை அழைத்து இன்னும் சில மதுபானங்களுக்கு ஆர்டர் கொடுத்தார். விருந்து உபசாரம் சிறப்பாக இருக்கும் இந்த மாதிரி இடத்தில் உங்களுக்கு என்ன வேண்டும் என்றெல்லாம் அவர்கள் கேட்டுக்கொண்டிருப்பதில்லை. அவர்களாகவே அதைத்தீர்மானித்து விடுகிறார்கள். தனது நீளமான நாற்காலியில் உட்கார்ந்து சுருட்டு ஒன்றைப்பற்ற வைத்துக்கொண்டார் அவர். பிறகு, ஜார்ஜ்- மேபெல் கதையை எனக்கு சொல்லத் தொடங்கினார்.

விடுமுறைக்காக ஜார்ஜ் சொந்த ஊருக்குப் போயிருந்தபோது அவனுக்குத் திருமணம் நிச்சமாயிற்று. அவன் பர்மா திரும்பி வந்தபின்- அடுத்த ஆறுமாதங்களுக்குள் அவள் அவனிடம் வந்து சேர்ந்து விட வேண்டும் என்று ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. ஆனால் அடுத்தடுத்து ஏதோ ஒரு சிக்கல் முளைத்துக்கொண்டே இருந்தது. மேபெலின் தந்தை காலமானார், போர் வந்து விட்டது.., ஒரு வெள்ளைக்காரப் பெண்மணிக்கு ஒத்து வராத  ஏதோ ஒரு தொலைதூர மாகாணத்துக்கு ஜார்ஜ் அனுப்பப்பட்டான், இப்படி ஏதேதோ பிரச்சினைகள். அதனால், தான் இருந்த இடத்திலிருந்து கிளம்ப மேபெலுக்கு ஏழு வருடங்கள் ஆகி விட்டன. அவள் வந்து இறங்கிய நாளன்றே திருமணம் நடப்பதற்கான எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்து வைத்து விட்டு அவளை அழைத்து வருவதற்காக ரங்கூனுக்குக் கிளம்பினான் ஜார்ஜ். கப்பல் வந்து சேரும் நாளில் ஒரு மோட்டார் காரை வாடகைக்கு எடுத்துக்கொண்டு துறைமுகத்துக்குச் சென்றான், கரையைக் காலால் அளந்தபடி அங்கே நடந்து கொண்டிருந்தான். அப்போது திடீரென்று எந்த முன்னெச்சரிக்கையும் இல்லாமல் அவனது  துணிச்சல் அவனிடமிருந்து கை நழுவிப்போயிற்று. அவன் மேபெலைப் பார்த்து ஏழு ஆண்டுகள் ஆகி விட்டன. அவள் எப்படி இருப்பாள் என்பதே அவனுக்கு மறந்து போயிருந்தது. அவள் இப்போது முழுக்க முழுக்க அவன் அறிந்திராத வேறொருத்தியாகத்தான் இருப்பாள். அடி வயிற்றில் இனம் புரியாத பயங்கரமான ஏதோ ஒரு சங்கடம் பிசைவது போல இருந்தது. கால்கள் துவண்டன. அவனால் அதைச்செய்ய முடியாது…அதற்காக மேபெலிடம் அவன் மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டும்தான். ஆனால் , அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்வது  மட்டும் அவனால் நிச்சயம் முடியாது. ஆமாம்… கட்டாயம் அது முடியாது. ஆனால் ஏழு வருடத்துக்கு முன்பே தனக்காக நிச்சயிக்கப்பட்டுக் காத்திருந்த ஒரு பெண்ணிடம், தன்னைத் தேடிக்கொண்டு ஆறாயிரம் மைல்கள் பயணம் மேற்கொண்டு வரும் ஒரு பெண்ணிடம் ஒரு மனிதனால் அதை எப்படிச்சொல்ல முடியும்? அதற்கான தைரியமும் அவனிடம் இல்லை. விரக்தி மேலீட்டால் எழுந்த ஏதோ ஒரு அசட்டுத் துணிச்சல் அவனை ஆட்கொண்டது. கப்பல் துறையில் சிங்கப்பூர் கிளம்புவதற்கான படகு ஒன்று ஆயத்த நிலையில் நின்று கொண்டிருந்தது. மேபெலுக்கு வேகவேகமாக ஒரு கடிதம் எழுதிப்போட்டு விட்டு ஒரு துரும்பைக்கூடக் கையில் எடுத்துக்கொள்ளாமல் அப்படியே உடுத்திய துணியோடு சிங்கப்பூர் செல்லும் படகில் ஏறிக்கொண்டான் அவன். 

மேபெலுக்குக் கிடைத்த கடிதத்தில் இவ்வாறு எழுதப்பட்டிருந்தது.

‘ அன்புள்ள மேபெல், வியாபார நிமித்தமாய் அவசரமாய் ஓர் அழைப்பு என்பதால் செல்கிறேன், எப்போது திரும்பி வருவேன் என்று சொல்ல முடியாது. நீ இங்கிலாந்துக்குத் திரும்பிச்செல்வதே நல்லதென்று நினைக்கிறேன். என்னுடைய திட்டங்கள் மிகவும் நிச்சயமில்லாமல் இருப்பதால் தீர்மானமாக எதையும்  சொல்ல முடியவில்லை. 

உன் அன்புக்குரிய ஜார்ஜ்.

ஆனால் ஜார்ஜ் சிங்கப்பூரை அடைந்தபோது அவனுக்காக அங்கே ஒரு தந்தி காத்துக்கொண்டிருந்தது. 

‘நன்றாகப்புரிந்து கொள்கிறேன்,கவலை வேண்டாம்.அன்புடன் மேபெல்.

திகில் , அவனது புலன்களைக்கூர்மையாக்கியது.

“ அட கடவுளே, அவள் என்னைத்துரத்திக்கொண்டே வருகிறாள் போலிருக்கிறதே”

ரங்கூனில் உள்ள அஞ்சலகத்துக்கு அவன் தந்தி கொடுத்தான். அங்கிருந்து சிங்கப்பூர் செல்லும் கப்பலில் உள்ள பயணிகளின் பட்டியலில் அவள் பெயரும் இருக்கக்கூடும் என்று அவன் உறுதியாக நம்பினான் . இனி ஒரு நொடியைக் கூட வீணாக்க முடியாது. அவன் பாங்காக்குச் செல்லும் ரயிலில் தாவி ஏறிக்கொண்டான். ஆனாலும் கூட அவனுக்குப் பதட்டமாகத்தான் இருந்தது. அவன் பாங்காக் சென்றிருப்பான் என்று கண்டுபிடிப்பதில் அவளுக்கு எந்தச்சிக்கலும் இருக்காது; அவனைப்போலவே ஒரு ரயில் பிடித்துப் பின்னாலேயே  வருவதும் அவளுக்கு சுலபம்தான்.

அதிருஷ்டவசமாக மறுநாள் ஒரு ஃபிரெஞ்சுக் கப்பல்  சைகோனுக்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்தது. அவன் அதில் ஏறிக்கொண்டான். சைகோனில் பத்திரமாக இருக்கலாம்; அவன் அங்கே போகக்கூடும் என்று அவளுக்கு ஒருபோதும் தோன்றாது. அப்படித் தோன்றியிருந்தால் நிச்சயமாக இதற்குள் மோப்பம் பிடித்திருப்பாள். பாங்காக்கிலிருந்து சைகோன் செல்ல ஐந்து நாட்கள் பயணம் செய்தாக வேண்டும். செல்வதற்கான படகுகளும் அழுக்காகவும் கூட்ட நெரிசலோடும் அசௌகரியமாகவும்தான் இருக்கும். 

 சைகோன் வந்து சேர்ந்து விட்டதில் சந்தோஷமாக இருந்த அவன் ஒரு ரிக்‌ஷாவை அமர்த்திக்கொண்டு விடுதிக்குச் சென்றான். அங்கே வைக்கப்பட்டிருந்த  வருகைப்பதிவேட்டில்   தன் பெயரை எழுதிக் கையொப்பம் இட்டான். உடனடியாக அவனுக்கு வந்திருந்த தந்தி ஒன்று அவன் கையில் தரப்பட்டது. அதில் ‘ அன்புடன், மேபெல்’ என்ற இரண்டு வார்த்தைகள் மட்டுமே இருந்தன. அவனுக்குச் சில்லென்ற வியர்வையை வருவிக்க அவை மட்டுமே போதுமானவையாக இருந்தன. 

“ ஹாங்காங் செல்லும் அடுத்த படகு எப்போது கிளம்புகிறது” என்று விசாரித்துக்கொண்டான் அவன்.

இப்போது அவன் இன்னும் தீவிரமாகப் பறந்து தப்பிக்க வேண்டியதாக இருந்தது. அவன் படகில் ஹாங்காங் சென்றான், ஆனால் அங்கே தங்க அவனுக்கு தைரியம் இல்லை. பிறகு மணிலாவுக்குப் போனான். மணிலா அவனை அச்சுறுத்துவது போல் இருந்தது. பிறகு ஷாங்காய் சென்றான். அதுவும் அவனைப் பெரிதும் பதட்டப்படுத்தியது. ஒவ்வொரு முறை ஹோட்டலில் இருந்து வெளியே வரும்போதும் நேரே போய் மேபெலின் கரங்களில் சிக்கிக்கொண்டுவிடப்போகிறோம் என்றே அவனுக்கு தோன்றியது. இல்லை, ஷாங்காய் சரிவராது.  யோகோஹாமா போவதுதான் ஒரே வழி. யோகோஹாமாவின் க்ரேண்ட் ஹோட்டலில் அவனுக்காக ஒரு தந்தி காத்திருந்தது. 

‘ மணிலாவில் எப்படியோ உங்களை சந்திக்க முடியாமல் தவற விட்டுவிட்டேன்,அன்புடன்,மேபெல்’

அவன் காய்ச்சல் வந்தவன் போலக் கப்பல்துறைப் புலனாய்வுப்பிரிவினரிடம் துருவினான்.

அவள் எங்கேதான் இருக்கிறாள்? 

அவன் ஷாங்காய்க்கே திரும்பிச் சென்றான். இம்முறை நேரடியாக கிளப்புக்கே சென்று தனக்குத் தந்தி ஏதும் உண்டா என்று கேட்டான். 

அது அவன் கையில் தரப்பட்டது. 

‘ விரைவில் வருகிறேன்,அன்புடன்,மேபெல்’

இல்லை இல்லை, அவனை ஒன்றும் அப்படி எளிதாகக்கண்டுபிடித்து விட முடியாது. அவன் ஏற்கனவே திட்டம் போட்டு வைத்து விட்டான். யாங்ட்ஸே நதி மிக மிக நீளமானது. சரிந்து அருவி போலச் செல்வது. சங்கிங் வரை செல்லும் கடைசி நீராவிப்படகில் மட்டும்  அவன் ஏறிவிட்டால் போதும், அடுத்த வசந்த காலம் வரை அந்த வழியில் கரடுமுரடான நாட்டுப்படகுகள்  தவிர வேறு எதிலுமே  பயணம் செய்ய முடியாது. ஒரு பெண் தனியே பயணம் செய்வது என்பது அந்த இடத்தைப்பொறுத்தவரை நினைத்துக்கூடப் பார்க்க முடியாதது. அவன் ஹான்கோ சென்று அங்கிருந்து இச்சாங்க் சென்றான். அங்கே படகை மாற்றிக்கொண்டு இச்சாங்கிலிருந்து நதியின் வேகச்சுழலில் பயணம் செய்து சங்கிங் வந்து சேர்ந்தான். 

ஆனாலும் கூட இப்போதும் அவனுக்குக்கலவரமாகத்தான் இருந்தது. ஆபத்தை ஏற்படுத்தும் எந்த ஒன்றுக்கும்  அவன் துணியப் போவதில்லை. ஸெஷுவானின் தலைநகரமான செங்டு அங்கிருந்து நானூறு மைல் தொலைவில் இருந்தது. அதற்கு சாலை மார்க்கமாகத்தான் செல்ல முடியும். சாலையும்  வழிப்பறிக்கொள்ளையர்களால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட ஒன்று.  

ஆனாலும் ஒரு ஆணால் அங்கே பாதுகாப்பாக இருக்க முடியும்.

நாற்காலி சுமக்கும் கூலிக்காரர்களை ஏற்பாடு செய்து கொண்டு கிளம்பினான் ஜார்ஜ்.  இடையிடையே இடைவெளி விட்டு ,மதில் போல அமைந்திருந்த  தனிமையான அந்தச்சீன நகரத்தின் சுவர்களைக் கண்டதும் அவன் நிம்மதியாகப்பெருமூச்சு விட்டான். 

மாலை சூரிய அஸ்தமனத்தின்போது அந்தச்சுவர்கள் வழியாகப் பனி போர்த்திய திபெத்தின் மலைகளை அவனால் பார்க்க முடியும். ஒரு வழியாக அவனால் அங்கே ஓய்வெடுக்க முடியும். மேபெலால் அவனை அங்கே ஒருபோதும் கண்டுபிடிக்க முடியாது. 

அங்கே இருந்த தூதரக அதிகாரி அவனது நண்பர் என்பதால் அவருடனேயே அவன் தங்கிக்கொண்டான். வசதியான அந்த வீட்டிலிருந்த சௌகரியங்களையெல்லாம் மகிழ்ச்சியோடு அனுபவித்துத் தீர்த்தான், ஆசியா முழுவதும் சுற்றி அலைந்து தப்பித்து வந்த  கடுமையான பயணத்திற்குப்பிறகு தனக்குக் கிடைத்த ஓய்வை மனதார அனுபவித்தான். எல்லாவற்றுக்கும் மேலாகக் கடவுள் அருளால் தனக்குக் கிடைத்த பாதுகாப்பை ! வாரங்கள் சோம்பேறித்தனமாகக்கழிந்து கொண்டு சென்றன. ஒரு நாள் காலை வேளையில் அவனும் தூதரக அதிகாரியும் முற்றத்தில் அமர்ந்தபடி சீனன் ஒருவன் கொண்டு வந்திருந்த கலைப்பொருள் ஒன்றைப் பரிசீலித்துக் கொண்டிருந்தனர். அப்போது தூதரகத்தில் உள்ள பெரிய கதவை யாரோ பலமாகத் தட்டும் ஓசை கேட்க, காவலாளி விரைந்து சென்று அதைத் திறந்தான்.

நான்கு கூலியாட்கள் சுமந்து வந்த நாற்காலி ஒன்று அறைக்குள்  இறக்கி வைக்கப்பட்டது. அதிலிருந்து இறங்கி வந்தாள் மேபெல். மிகவும் சுத்தமாகவும் புத்துணர்ச்சியுடனும் பதட்டமில்லாமலும் இருந்தாள் அவள். ஒரு பகல் நேரம் முழுவதும் சாலையில் பயணம் செய்து அப்போதுதான் திரும்பி வந்திருக்கிறாள் என்பதற்கான அறிகுறி எதுவும்  அவள் தோற்றத்தில் சிறிதும் தென்படவில்லை. ஜார்ஜ் குழம்பிப்போயிருந்தான். முகத்தில் சவக்களை தட்டியிருந்தது. அவளை நோக்கிச் சென்றான்.

“ஹலோ ஜார்ஜ், எங்கே உங்களை மறுபடியும் தொலைத்து விடப்போகிறேனோ என்று கொஞ்சம் பயந்து விட்டேன்”

“ ஹலோ மேபெல்” என்றபடி தடுமாறினான் அவன்.

அவனுக்கு என்ன பேசுவதென்றே தெரியவில்லை. வாசல் கதவுக்கும் அவனுக்கும் இடையே நின்று கொண்டிருந்தாள் அவள். நீலக்கண்களில் புன்னகை தேக்கியபடி அவனைப் பார்த்தாள்.

“நீங்கள் கொஞ்சம்  கூட மாறவே இல்லை” என்றாள் .

“ ஆண்களைப் பொறுத்தவரை ஏழு ஆண்டுகளில் எவ்வளவோ மாறிப்போய் விடுவார்கள்..நீங்களும் வழுக்கை விழுந்து குண்டாய்ப் போயிருப்பீர்களோ என்று  பயந்து கொண்டிருந்தேன். நான் எவ்வளவு பதட்டத்தோடு இருந்தேன் தெரியுமா? இத்தனை வருடம் கழித்தும் உங்களைக்கல்யாணம் செய்து கொள்ள முடியாமல் போயிருந்தால் எனக்கு மிகவும் கஷ்டமாக இருந்திருக்கும்”

ஜார்ஜுடன் அமர்ந்திருந்தவரைப் பார்த்தாள் அவள்.

“ நீங்கள் தூதரக அதிகாரிதானே”

“ஆமாம்”

“ நல்லதாய்ப் போயிற்று. இதோ , போய்க் குளித்து விட்டு வருகிறேன், உடனே அவரைத் திருமணம் செய்து கொள்ளத் தயாராகி விடுவேன்..”

அவள் அது போலவே செய்து முடித்தாள்.

18.5.24

‘அஞ்சு திங்களில் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்’ நாவல் விமரிசனம்

 இன்றைய இந்து தமிழ் திசை நாளிதழில் - 18.05.24- என் ‘அஞ்சு திங்களில் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்’ நாவல் ( ஹெர் ஸ்டோரீஸ் வெளியீடு) பற்றிய விமரிசனக் குறிப்பு.



12.5.24

தேவந்தி- தமிழ் இந்து திசை ‘தொன்மம் தொட்ட கதைகள்’வரிசையில்...

 ‘தொன்மம் தொட்ட கதைகள்’ என்ற வரிசையில் தமிழ் இந்து திசை நாளிதழில் ஆய்வாளர் திரு சுப்பிரமணி ரமேஷ் அவர்கள் எழுதி வரும் கட்டுரை வரிசையில் இன்று -12.05.24- இடம் பெற்றிருக்கும் சிறுகதை நான் எழுதி தில்லி வடக்கு வாசல் இதழில் (2007)வெளியான ‘ தேவந்தி’ - சிலப்பதிகார தேவந்தி கதையின் மறு உருவாக்கம்.விமரிசனத்தோடு கதையையும் வாசிக்க விரும்புவோருக்கான இணைப்பு.




2.5.24

‘ அஞ்சு திங்களில் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்’ - ‘ கவிதை உறவு’ பரிசு

 சிறந்த நூல்களுக்கான பரிசு வழங்கும் திட்டத்தில் ‘ கவிதை உறவு’ ( மனித நேய இலக்கியத் திங்கள் இதழ்) என் அண்மை நாவலாகிய ‘ அஞ்சு திங்களில் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்’ என்னும் படைப்பைப் பெண்ணியம்/ பெண் நலம் என்ற வகைப்பாட்டில் தேர்வு செய்திருக்கிறது. அமைப்பாளர்களுக்கும்,நடுவர்களுக்கும், செய்தியை என்னிடம் தெரிவித்த கவிஞர் திரு ஏர்வாடி ராதாகிருஷ்ணன் அவர்களுக்கும் என் நன்றி. நூலை வெளியிட்ட ஹெர் ஸ்டோரீஸுக்கும் நன்றி பல.






30.4.24

‘அஞ்சு திங்களில் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்’ நாவல் குறித்து தினமலரில்...

‘அஞ்சு திங்களில் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்’ நாவல் குறித்து தினமலர் நாளிதழ்- திருச்சி, வேலூர் பதிப்புக்களில் வெளியான விமரிசனக்குறிப்பு.



13.3.24

’அஞ்சு திங்கள் முஞ்சுதல் பிழைத்தும் ‘ நாவல் அறிமுக / விமரிசனம்

எனது அண்மை நாவலான   ’அஞ்சு திங்கள் முஞ்சுதல் பிழைத்தும் ‘ நாவல் குறித்துப் பேராசிரியர் திரு விஜயகுமார் அவர்கள் எழுதியுள்ள அறிமுக / விமரிசனக்கட்டுரை

நன்றி.

Bookday

 

https://bookday.in/anjuthingalil-munjuthal-pizhaithum-book-review-by-vijayakumar-p/


பேரா.எம்.ஏ.சுசீலா மதுரை பாத்திமா கல்லூரி தமிழ்த்துறையில் முப்பதாண்டுகள் பேராசிரியராகப் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றுள்ளார். பணி ஓய்வூக்குப்பின் எழுத்துப் பணியில் தன்னை முழுவதுமாக ஈடுபடுத்திக் கொண்டு ஏராளமான கதைகள், கட்டுரைகள், நாவல்களை எழுதிவருகிறார். ரஷ்ய எழுத்தாளர் ஃபியதோர் தஸ்தயெவ்ஸ்கியின் ‘குற்றமும், தண்டனையும்’, ’அசடன்’, ’வெண்இரவுகள்’, உள்ளிட்ட பதினோரு நூல்களை தமிழில் மொழி பெயர்த்துள்ளார். மொழிபெயர்ப்புத் திறனுக்காக கனடா இலக்கியத் தோட்ட விருது, நல்லி-திசை எட்டும் விருது, எஸ்.ஆர்.எம். பல்கலைக்கழகத் தமிழ்ப் பேராயம் வழங்கும் ஜி.யூ.போப் விருது ஆகியன பெற்றுள்ளார் .‘கண் திறந்திட வேண்டும்’ என்ற இவரின் சிறுகதை பாலு மகேந்திராவின் ‘கதைநேரம்’ தொலைக்காட்சித் தொடரில் ‘நான் படிக்கணும்’ என்ற தலைப்பில் ஒளி வடிவம் பெற்றுள்ளது. சமூகச் செயற்பாட்டாளரான சுசீலா ‘சிறந்த பெண்மணி’ விருது பெற்றுள்ளார். ’யாதுமாகி’ நாவல் ‘Devi the Boundless’ என்ற பெயரில் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. ‘கனலி’, ’சொல்வனம்’ போன்ற இணைய இதழ்களில் கட்டுரைகள் எழுதி வருகிறார்.

‘யாதுமாகி’, ’தடயங்கள்’ நாவல்களைத் தொடர்ந்து தற்போது ‘அஞ்சு திங்களில் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்’ என்ற தனது மூன்றாவது நாவலைக் கொணர்ந்துள்ளார். குறு நாவலாக 130 பக்கங்களில் வெளிவந்துள்ள இந்நூல் குடும்ப உறவுகள் குறித்த ஆழ்ந்த விவாதத்தை மேற்கொள்கிறது. குடும்பம், பொதுவாழ்வு ஆகிய இரு தளங்களும் ஒன்றுக்கொன்று முரணானதா? இரண்டிலும் வெற்றிகரமாகப் பயணிக்க முடியாதா? பொதுவாழ்வில் தீவிரமாகப் பணியாற்றி சமூகம் மெச்சும் நபர்களாக ஆண்களால் வலம்வர முடிகின்ற போதிலும் பெண்களுக்கு அத்தகு வாழ்வு ஏன் சாத்தியப்படுவதில்லை? ஏதேனும் ஒரு துறையில் ஆர்வம், அர்ப்பணிப்பு, ஆழ்ந்த ஈடுபாட்டுடன் குடும்பத்தையும் தக்கவைத்துக்கொண்டு ஆண்களால் செயல்பட முடிகிறது. ஆனால் ஒரு பெண்ணால் அவ்வாறு செயல்பட முடியாமல் போவது எதனால்? இத்தகு கேள்விகளை எழுப்பும் இந்நாவல் வாசகர்களை விடைகாணத் தூண்டுகிறது. நாவலாசிரியரிடமுள்ள பெண்ணியம் சார்ந்த கருத்துகள் இந்த நாவலில் சற்று வலுவாக வெளிப்படுவதைக் காண முடிகிறது.

ஒரு கவிதைக்கான ஒழுங்கு முறையுடன் மீரா, காயத்ரி எனும் இரண்டு பாகங்களாக இந்த நாவல் விரிந்து செல்கிறது. ஆக்டேவ்(Octave), செஸ்டே(Sestet) என்ற இரண்டு பகுதிகளைக் கொண்ட ’சானட்’ (sonnet) என்ற கவிதை வடிவம் ஆங்கில இலக்கியத்தில் உண்டு. ஆக்டேவ் எனும் எட்டு வரிகளைக் கொண்ட முதல் பகுதி பிரச்சனையைச் சொல்லிச் செல்லும். செஸ்டே என்ற ஆறு வரிகளைக் கொண்ட இரண்டாம் பகுதியில் அப்பிரச்சனைக்கான தீர்வைக் காணலாம். அதுபோல் இந்த நாவலில் ’மீரா’ எனும் முதல் பகுதி எழுப்புகின்ற கேள்விக்கான விடையை ‘காயத்ரி’ எனும் இரண்டாம் பகுதி வழங்குகிறது.

மகப்பேறு மருத்துவர் காயத்ரியை சிறந்த மருத்துவராக, மருத்துவ ஆய்வில் ஆழ்ந்த ஈடுபாடு கொண்டவராக நாவலின் முதல் பகுதியில் காண்கிறோம். மருத்துவத் தொழிலை பணம் சம்பாதிக்கும் தொழிலாகப் பார்க்காமல் மிகுந்த அர்ப்பணிப்புடன் சேவையாகச் செய்து வருகிறார். உடல்ரீதியான பல்வேறு பிரச்சனைகளால் பிள்ளைப் பேறின்றித் தவிக்கும் தம்பதியர்களுக்கு மருத்துவ வழியிலான தீர்வைக் கொண்டு பிள்ளைபெற உதவி வருகிறார். கருவியல்துறையில் (Embryology) தீவிர ஆய்வை மேற்கொள்கிறார்.

குழந்தைப் பேறின்றித் தவிக்கும் சுமதி-ஈஸ்வரன் தம்பதியினர் டாக்டர் காயத்ரியின் உதவியை நாடி வருகின்றனர். In vitro Fertilization எனும் முறையில் (கருவை வெளியில் சோதனைக் குழாயில் உருவாக்கி பின்னர் அதை தாயின் கருப்பையில் வைத்து பத்து மாதங்கள் கழித்துப் பிள்ளை பெறுகின்ற முறை) குழந்தையைப் பெற்றெடுக்கும் வழிமுறையை தம்பதிகளுக்கு காயத்ரி முன்மொழிகிறார். பல ஆண்டுகளாகப் பிள்ளைப் பேறின்றித் தவித்து வரும் அந்த தம்பதிகள் அதற்குச் சம்மதிக்கின்றனர். டாக்டர் காயத்ரிக்கு அந்த முறையைக் கையாள்வது முதல் அனுபவமாக இருக்கிறது. அதனால் மிகுந்த மெனக்கெடலுடன் கண்ணும் கருத்துமாக இருந்து அவர் அந்த முயற்சியில் வெற்றியடைகிறார். சோதனைக்குட்பட்ட சுமதியின் பொறுமை, அவளுடைய பெற்றோரின் நம்பிக்கை ஆகியவையே வெற்றிக்கு முக்கியமான காரணங்களாக அமைகின்றன. தங்களுடைய நீண்டநாள் குறைக்குத் தீர்வு தந்த டாக்டர் காயத்ரியின் பெயரைத் தங்கள் மகளுக்கு சூட்டி மகிழும் பெற்றோர் அவளை மீரா எனச் செல்லமாக அழைக்கின்றனர்.


C:\Users\Chandraguru\Desktop\What-are-the-steps-involved-in-IVF-treatment-1024x659.jpg

மீரா என்ற காயத்ரி படித்து மருத்துவராகிறார். மருத்துவர் காயத்ரியின் பெருமைகள் பற்றி அறிந்திருந்த மீரா அவரைச் சந்திக்க விரும்புகிறார். மீரா பிறந்த அந்த மருத்துவமனை இப்போது பாழடைந்து கிடக்கிறது. டாக்டர் காயத்ரியின் இருப்பிடம் அறிய முடியாது கலங்குகிறார் மீரா. பயன்பாடின்றிக் கிடக்கும் அந்த மருத்துவமனையை விலைக்கு வாங்கி, புதுப்பித்து அவ்விடத்தில் காயத்ரியைப் போன்று தன்னலமற்ற மருத்துவராகத் தான் பணியாற்ற வேண்டும் என ஆசைப்படுகிறார். அந்த மனையை வாங்க வேண்டும் என்று அவர் நினைத்த அதே வேளையில், அந்த மனையை விற்பதற்காக அமெரிக்காவிலிருந்து வருகிறார் மருத்துவர் காயத்ரியின் பேத்தி தாரா. அவர்கள் இருவரும் சந்தித்துக் கொள்கின்றனர். மருத்துவமனையை மீரா வாங்கிக் கொள்வதும், தாரா விற்பதும் சிரமங்கள் ஏதுமின்றி எளிதாக முடிகிறது. அடுத்ததாக தன் பாட்டி காயத்ரியைப் பார்க்கப் புறப்படும் தாராவுடன் மீராவும் சேர்ந்து கொள்கிறார். தான் போற்றி வரும் மருத்துவர் காயத்ரியைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு தாராவின் மூலம் கிடைப்பதில் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அடைகிறார் இளம் மருத்துவரான மீரா என்ற காயத்ரி.

நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின்னர் தன்னைக் காணவரும் தாரா மருத்துவர் மீராவையும் உடன் அழைத்து வருவது அந்தப் பாட்டியை ஆச்சரியத்தில், மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்துகிறது. அங்கிருந்து துவங்குகிறது நாவலின் ‘காயத்ரி’ எனும் இரண்டாம் பாகம்.

In Vitro Fertilization (IVF) முறையைக் கடைப்பிடித்து தான் அடைந்த வெற்றியின் சாட்சியாக தனக்கு முன்னால் நிற்கும் மீராவைப் பார்த்துப் பரவசம் அடைகிறார் மருத்துவர் காயத்ரி. மீராவின் பெற்றோர் இறந்து போன செய்தி கேட்டு அவர் வருத்தம் கொள்கிறார். அன்று தான் பெற்ற வெற்றிக்கு மீராவின் தாய் சுமதியும், தந்தை ஈஸ்வரனுமே காரணம் என்று சொல்லி தனது மன நிறைவை மீராவிடம் வெளிப்படுத்துகிறார்.

மீரா அங்கிருந்து விடைபெற்றுச் சென்றதும், பாட்டிக்கும், பேத்திக்குமிடையே சுவையான உரையாடல் தொடங்குகிறது. இரண்டு நாட்கள் தன் பாட்டியுடன் தங்கும் சுட்டிப் பெண் தாரா பல மர்ம முடிச்சுகளை அவிழ்த்து விடை காண்கிறார். ஒரு திரில்லரைப்போல நாவல் சுவாரசியமாகச் செல்லத் துவங்குகிறது.

தன்னுடைய பழைய மருத்துவமனையை பாழடைய விட்டுவிட்டு குற்றாலம் அருகில் ’பண்பொழிவு’ எனும் இயற்கை அழகு கொழிக்குமிடத்தில் ’இலவச மருத்துவமனை மற்றும் ஆராய்ச்சி மனை’யை மருத்துவர் காயத்ரி கட்டிவந்திருப்பதன் புதிரென்ன என்று புலன்விசாரணை நடத்துகிறார் பத்திரிகையாளரும், பேத்தியுமான தாரா. நாவலின் முதல் பகுதியில் நடந்த நிகழ்வுகளுக்கான காரணங்களை இரண்டாம் பகுதியில் வெளிக்கொணர்கிறார் பேத்தி தாரா.

டாக்டர் காயத்ரியின் குடும்ப வாழ்வில் நிகழும் சோகங்கள் படிப்பவர் நெஞ்சை நெகிழச் செய்கின்றன. மருத்துவத் தொழிலை மிகுந்த ஆர்வத்துடன் தொடங்கிய காயத்ரிக்கு தொடக்கத்தில் பிரச்சனைகள் ஏதும் இருந்திடவில்லை. மருத்துவம் பார்ப்பது, மருத்துவத் துறையில் ஆய்வு செய்வது என்று அவரது வாழ்வு தங்குதடையில்லாமலே சென்றது. மருத்துவ தொழில் மீது காயத்ரிக்கு இருந்த அதீத ஆர்வத்தை மருத்துவரான அவரது கணவர் தினகரனாலும் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. மனைவியின் அறிவியல் ஆராய்ச்சியை மெச்சிப் புகழ்ந்து ஆதரவளிக்க அவர் ஒன்றும் பியர் கியூரி இல்லையே!. அவர் ஒரு சாதாரண மருத்துவராக மட்டுமே நடந்துகொள்கிறார். அவர்கள் இருவருக்கும் பொதுவான சிநேகிதி சுபா தலையிட்டும் அந்த தம்பதிகளை ஒன்று சேர்த்து வைக்க முடியவில்லை.

தன்னுடைய கனவுகளுக்கு எதிராக இருக்கும் கணவரைவிட்டுப் பிரிகிறார் காயத்ரி. குழந்தை வித்யாவுடன் தனது பெற்றோர்களிடம் அடைக்கலமாகிறார். தன்னுடைய பெற்றோர்கள் வித்யாவைக் கவனித்துக்கொண்ட காரணத்தால் மீண்டும் மருத்துவமனையிலேயே பொழுதும் உழைக்கிறார். அன்பு மகள் வித்யாவிடம் பாசத்தைப் பொழிகிறார். ஆனால் மகள் வித்யாவும் தந்தையைப்போலவே தன் தாயின் கனவுகளைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை. அம்மா- மகள் உறவில் விரிசல் ஏற்படுகிறது. அம்மாவால் எந்நேரமும் தன்னுடன் இருக்க முடியவில்லை என்பது குறித்து கோபம் கொள்ளும் வித்யா அம்மா மீது வெறுப்படையத் தொடங்குகிறாள். மகளுக்கும், பேத்திக்கும் இடையிலான விரிசலைச் சரி செய்ய காயத்ரியின் பெற்றோர் எவ்வளவோ முயற்சி செய்தும் உடைந்த மனங்கள் ஒன்று சேர முடியாமலே போகிறது.

”பள்ளிப்படிப்பின் இறுதியில் நிறைய மார்க்குகள் வாங்கி மருத்துவப் படிப்புக்கு தகுதி பெற்றிருந்தபோதிலும் மருத்துவம் படிக்கமாட்டேன் என்று வித்யா உறுதியாகச் சொல்லிவிட்டாள். பெங்களூர் கல்லூரியில் சேர்ந்து கெமிஸ்டிரி படித்தாள். எம்.எஸ்சி முடித்ததும் உன் அம்மா வித்யா திருமணமாகி அமெரிக்காவில் செட்டில் ஆகிவிட்டாள்” என்று பழைய கதையைச் சொல்லிமுடித்த காயத்ரியை ”இதெல்லாம் பத்தாது பாட்டி! கிளினிக்கை மூடியதற்கான சரியான காரணம் இன்னும் உங்களிடமிருந்து வெளிவரவில்லை பாட்டி! அந்த வைட்டல் பாயிண்ட் இன்னும் மிஸ்ஸிங் பாட்டி!”, என்று மடக்குகிறாள் பேத்தி தாரா. கைதேர்ந்த பத்திரிகையாளர் தாராவை வெல்ல முடியாமல் தவித்த பாட்டி மேலும் தொடர்கிறார்.

”ஒரு சமயம் கோபத்தின் உச்சத்தில் உன் அம்மா என்னிடம் ‘ஊரெல்லாம் உங்களை ஆராய்ச்சி என்ற பெயரில் பணத்தைப் பறிக்கும் டாக்டர் என்றுதானே பேசுகிறது’ என்று கூறியதும் என் பெற்றோரும், நானும் திகைத்துப் போனோம். என்னுடைய மகளே எனது மருத்துவப் பணி மீது சந்தேகம் கொண்டிருக்கிறாள் என்றதும் நான் நிலைகுலைந்து போனேன். தவமாக நினைத்து நான் ஆற்றி வந்த பணியை எனது மகளே ’பிசினஸ்’ எனக் கொச்சைப்படுத்திய கணத்தில்தான் மருத்துவமனையை மூடிவிட்டு இங்கே வந்து சேவையைத் தொடங்குவது என முடிவெடுத்தேன்’ என்று பேத்திக்கு விளக்கம் கூறுகிறார் காயத்ரி பாட்டி.

”ஓவ்வொரு சிருஷ்டியும் ஏதோ ஒரு நோக்கத்துக்காகத்தான் இந்த மண்ணுக்கு வந்து சேருகிறது. அதைச் சரியா அடையாளம் கண்டுக்காம திசைமாறித் தடுமாறிப்போய் இந்தப் பிறவியை வீணடிப்பவர்களே உலகில் அதிகம் இருக்கிறார்கள். ஆனால் நீ சரியாகக் கண்டுபிடிச்சிருக்க, உன் பிறவி நோக்கத்திற்கு உண்மையாகவும் இருந்திருக்க. இது லட்சத்தில் ஒரு சிலருக்குத்தான் சாத்தியம்” என்ற என் அம்மாவின் வார்த்தைகளே மனமுடைந்து போயிருந்த எனக்கு ஆறுதலைக் கொடுத்தன என்று பேத்தியிடம் சொல்லி முடிக்கிறார் காயத்ரி.

“உங்க அம்மா சொன்னது கரெக்ட்தான் பாட்டிம்மா. அதைப் புரிஞ்சுக்காமபோன எங்கம்மா சார்பிலே என்னோட ‘அப்பாலஜீஸ்’ என்று சொல்லி பாட்டியைக் கட்டிப்பிடிக்கிறாள் தாரா என்று நாவல் முடிகிறது.

’அஞ்சு திங்களில் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்….’ என்ற நாவலின் தலைப்பு மாணிக்கவாசகரின் திருவாசகத்தின் நான்காம் பகுதியான ‘போற்றித் திருஅகவலில்’ இடம் பெற்றுள்ளது. கருவுற்ற நாளிலிருந்து தொடங்கி குழந்தை பிறக்கும்வரை ஒவ்வொரு மாதமும் தாயின் கருப்பைக்குள் தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொள்ள அந்தக் கரு நிகழ்த்துகின்ற போராட்டத்தை வரிசையாக முறைப்படுத்தி பதினாறு வரிகளில் முன்வைத்திருக்கிறார் மாணிக்கவாசகர். அது மானுடப் பிறப்பு எத்தனை அரிதாக வாய்க்கக் கூடியது என்பதைக் காட்டுவதற்காகச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அந்தப் பாடலின் இப்பகுதி முழுவதுமே நவீன மருத்துவம் சொல்லும் கருவியல்(Embryolgy) சார்ந்த அறிவியல் கருத்துகளை ஒட்டி அமைந்திருப்பது வியப்பளிக்கிறது. ‘அஞ்சு திங்கள் முஞ்சுதல் பிழைத்தும்’ எனும் வரி ஐந்தாம் மாதத்தில் தாய்க்கு ஏற்படும் உணவு ஒவ்வாமையால் (மசக்கை) மெலிவுற்ற கரு மீண்டு வருவதைக் குறிக்கிறது. அந்தப் பாடலின் பதினாறு வரிகளையும் நாவலின் கதாநாயகியான மருத்துவர் காயத்ரி தன்னுடைய மகப்பேறு மருத்துவமனையில் எழுதிவைத்திருப்பது சாலப் பொருத்தமுடையதாகவே இருக்கிறது.

எம்.ஏ.சுசீலாவின் இந்நாவலை மகப்பேறு மருத்துவர் ஆண்டாள் பாஸ்கரின் அணிந்துரையுடன் Her Stories பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது. ‘மருத்துவராக இல்லாவிட்டாலும் மருத்துவத்துறையின் மீதிருந்த அளவுகடந்த ஆர்வத்தால் மகப்பேறு சார்ந்த இந்நூலைத் துல்லியமான விவரங்களோடு சுசீலா எழுதியுள்ளார்’ என்று பாராட்டுகிறார் டாக்டர் ஆண்டாள் பாஸ்கர். நாவலைப் படிக்கும்போது இலட்சியமே வாழ்வாக சமுதாயத்தில் வாழையடி வாழையாக வாழும் மருத்துவர் கூட்டம் இன்னும் வளர்ந்து வரும் எனும் நம்பிக்கை துளிர்க்கிறது என்கிறார் மருத்துவர் ஆண்டாள்.

26.2.24

வேட்டை நாய்-மொழிபெயர்ப்புச் சிறுகதை

                                       வேட்டை நாய்

                                               ஆங்கில மூலம் – லிந்தோய் சானு

                                    தமிழாக்கம்: எம் ஏ சுசீலா – [WARI தொகுப்பிலிருந்து]

 சொல்வனம் இணைய [304 ஆம் ] இதழில் வெளிவந்திருக்கும் என் மொழிபெயர்ப்புச் சிறுகதை.

 

பிரெல் கல்லூரியிலிருந்து அப்போதுதான் திரும்பி வந்திருந்தான்.  அவன் வீடு ஏற்கனவே ரணகளமாகி இருந்தது.  அவனது குடிகாரத் தந்தை மீண்டும் வீட்டுக்கு வந்திருந்தார்.  அப்போது அவனது அம்மாவும், இளைய தங்கையும் மட்டுமே வீட்டில் இருந்தனர்.  ஒவ்வொரு முறை வீட்டைவிட்டுப் புறப்படும்போதும் தங்கள் வீட்டு சமையலறையின் மண்தரையில் எந்தச் சடலமும் விழுந்துவிடக் கூடாதே என்று அவன் பிரார்த்தனை செய்து கொள்ள வேண்டியதாக இருந்தது.

பிரெல் தரையில் சிதறிக்கிடந்த கண்ணாடிச் சில்லுகளை விரைவாகப் பொறுக்கியெடுத்தபடி அழுகையை நிறுத்துமாறு தன் தங்கையிடம் சொல்லிவிட்டுத் தங்கைக்கு முன்னால் அழுவதை நிறுத்துமாறு தன் தாயையும் கடிந்து கொண்டான்.  அவனது தாய் எழுந்து நின்று தன் கண்ணீரைத் துடைத்தபடி உடைந்த குரலில் அவனிடம் புகார் செய்தாள்.

‘‘வீட்டுக்கு வந்த அந்த ’மஹாசந்தான்’ (போக்கிரி) உன்னோட பரீட்சை ஃபார்ம் நிரப்பிக்கொடுக்கறதுக்காக வச்சிருந்த பணத்தை எடுத்துக்கிட்டார் தம்பி! அவரோட மல்லுக்கட்டிப் போராடினபோது இது உடைஞ்சு போச்சு’’ என்றபடி உடைந்த கண்ணாடிப் பாத்திரங்களைச் சுட்டிக் காட்டினாள் அவன் தாய்.

‘‘நாம கண்ணாடிப் பாத்திரமே வச்சுக்க வேண்டாம்னு உங்க கிட்டே நான் ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கேனேம்மா, முதல்லே நம்ம  வீட்டிலே பணம் இருக்குன்னு நீங்க அவர்கிட்டே சொல்லியிருக்கக் கூடாது! அது உங்க தப்புதான்…. நீங்களும் உங்க ஓட்டை வாயும்….’’

அவள் ஏதோ கத்திக் கொண்டே இருந்தாள்.  அவன் அவள் பக்கம் திரும்பிப் பார்க்காமல் தன் தங்கையின் கண்ணீரைத் துடைத்துவிட்டபடி அவளுக்கு ஏதாவது காயம் ஏற்பட்டிருக்கிறதா என்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

‘‘ஐயோ கடவுளே! நான் அப்படியெல்லாம் சொல்லவே இல்லை.  அவர் வழக்கம் போல நல்லாக் குடிச்சிட்டு வந்தார்.  விக்கிறதுக்காக என்னோட ‘பேஃனக்’ கைக் ( துப்பட்டா போன்ற உடை ) கேட்டாரு! ஏற்கனவே என் உடம்பை மூடிக்கப் பாதித்துணிதான் இருக்கு….! இதிலே அவருக்குக் கொடுக்க என்கிட்டே என்ன இருக்கு? அப்புறம் அவராவே அலமாரிக்குள்ளே எல்லாம் குடைஞ்சு தேடிப் பார்த்து எடுத்துக்கிட்டார்.  அதிலே என் தப்பு எதுவுமில்லேப்பா…. எதுவுமே இல்லை’’

‘‘சரி….. ரொம்ப நல்லது! எப்படியோ நான் பரீட்சைக்கு ஃபார்ம் அனுப்ப  முடியப் போறதில்லை.  என்னாலே படிக்க முடியாது…. அதோட நிறுத்துங்க பேச்சை’’

என்று கூறியபடி தன் சின்னத் தங்கையைத் தூக்கிக் கொண்டுபோய்ப் படுக்கையில் படுக்க வைத்து, உடனே தூங்குமாறு அவளுக்குக் கட்டளையிட்டான் பிரெல்.  அந்தச் சிறுமி தன்போர்வைக்குள் விரைவாகச் சுருண்டு கொண்டாள்.

‘‘எமா!(அம்மா), நான் பக்கத்திலே இல்லாதப்ப அப்பாவோட சண்டை போடாதீங்க.  அவர் என்ன செய்வார்னு உங்களுக்குத் தெரியாது, கடவுள் சத்தியமா அவர் ஒரு பயங்கரக் குடிகாரர்’’ என்று பல்லைக் கடித்துக் கொண்டே பேசினான் பிரெல்.

‘‘நீ வீட்டிலே இல்லை, காலேஜுக்குப் போயிருக்கேன்னு அவருக்குத் தெரியுது…. அதனாலே அந்த நேரம் பார்த்து பணத்தை எடுத்துக்கலாம்னு ஆவேசமா வந்திடறாரு…. அந்த நேரத்திலே போய் டீயை உறிஞ்சிக்கிட்டு, நான் பாடுபட்டு சம்பாதிச்ச பணத்தை அவர் திருடிக்கிட்டுப் போறதைப் பார்த்துக்கிட்டிருக்கவா சொல்றே?’’

‘‘ஷ் ஷ் ஷ்…..’’ என்று தன் உதட்டின் மீது விரலை வைத்து அவளை அடக்கியபடி தன் தங்கை உறங்கும் அறையின் பக்கம் திரும்பிப் பார்த்தான் பிரெல்.

‘‘ஐயோ ’எமா’ (அம்மா)! எப்படி இருந்தாலும் அவர் எடுத்துக்கத்தான் போறார்.  விட்டுத் தள்ளுங்க… ’அபெமா’ (தங்கச்சி) எப்படி பயந்து போயிருக்கா பாருங்க!  ஒவ்வொரு நாளுமே அவ இப்படித்தான் நடுங்கிக்கிட்டிருக்கா. பைத்தியம் பிடிச்சிடும் போல இருக்கு அவளுக்கு’’

‘‘அவ நல்லாதான் இருக்கா.  இந்த மாதிரி சூழ்நிலைகளை எப்படி சமாளிக்கிறதுன்னு அவ கத்துக்கிட்டாகணும். நம்ம குடும்பத்திலேயோ இப்ப இது வாடிக்கையாப் போச்சு.  நீ அவளைப் பத்தி என்னதான் நினைச்சுக்கிட்டிருக்கே? ஒரு இளவரசி மாதிரி வளர்க்கணும்னா நினைக்கிறே? இவங்களையெல்லாம் எப்படி உதைச்சுத் தள்ளலாம்னு இந்த நேரத்துக்குள்ளே அவ கத்துக்கிட்டிருப்பா’’

‘‘எமா! என்னாலே நம்பவே முடியலை.  நீங்க எங்களுக்காக நிஜமாவே பாடுபட்டு உழைக்கிறீங்கதான்.  ஆனாலும் உங்க கிட்டே இருந்து இந்த மாதிரிப் பேச்சையெல்லாம் நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை.’’

உடைந்து விழுந்திருந்த கண்ணாடித் துண்டுகளைப் பொறுக்கிக் கொண்டிருந்த அம்மாவை சமையலறையிலேயே விட்டு விட்டுத் தான் வளர்த்து வரும் வாத்துகளுக்குத் தீனிபோடுவதற்காக வீட்டருகே உள்ள சிறிய குளத்தை நோக்கிச் சென்றான் பிரெல்.

பிரெல் தங்களை நோக்கித் தீனியோடு வருவதைப் பார்த்த வாத்துகளெல்லாம் மகிழ்ச்சியோடு ‘‘க்வாக் க்வாக்’’ என்று ஆரவாரம் செய்தன.

‘‘நல்லா சாப்பிட்டு நிறைய முட்டை போடுங்க’’ என்று வாத்துகளிடம் முணுமுணுத்தான் அவன்.  குளத்துக்குள் இறங்கிக் குளிப்பதற்காகத் தன் உடைகளைக் கழற்றிவிட்டுப்  பழைய துண்டு ஒன்றால் தன் உடம்பை கவனமாக சுற்றிக் கொண்டான்.  குளிக்கும்போதே வியர்வையில் நனைந்திருந்த தன் கல்லூரிச் சீருடையை, அங்கே இருந்த மூங்கிலால் செய்யப்பட்ட படித்துறை ஒன்றில் வைத்துத் துவைத்தான்.  ஈரத்துணிகளைக் கொடியில் காயவைத்த பிறகு, தான் சுற்றிக் கட்டிக்கொண்டிருந்த துண்டோடு உடை மாற்றிக் கொள்வதற்காகத் தன் அறைக்குள் நுழைந்தான்.

பிறகு வெளியே வந்து தன் சைக்கிளில் ஓடிப்போய் ஏறியபடி ‘இபோடோம்பி அண்ட் சன்ஸ்’ பணிமனையை நோக்கி முழு வேகத்தோடு அதைச் செலுத்தினான்.’பபங்’(பெரியவர்) இபோடோம்பி, துரு நிரம்பிக் கிடந்த அந்தப் பணிமனையின் வாசலிலேயே நின்று கொண்டிருந்தார்.  துருப்பிடித்துப் போய்ப் பழுதான ஏராளமான வாகனங்கள் காலம் காலமாக அங்கே குவிந்து கிடந்தன.

‘‘ஏ ’அங்காங்’ (பையா)! கொஞ்சம் சீக்கிரம் வான்னு எத்தனை தரம் சொல்றேன் ? கேக்கவே மாட்டேங்கிறே….. இப்ப குளிச்சு முடிச்சிட்டு ரொம்ப சுத்தமா டிரஸ் பண்ணிக்கிட்டு வந்திருக்கிறதைப் பாரு! முதல்லே உன்னோட வேலை என்னன்னு முதலிலே உனக்குத் தெரியுமா? நீ எண்ணெய்ப் பிசுக்கைத் துடைக்கிறவன்….. எண்ணெய்ப் பிசுக்கை….’’

பிரெல் சைக்கிளில் உள்ளே நுழையும்போதே இபோடோம்பி அவனைக் கடிந்து கொண்டு இப்படி சத்தம் போட்டார்.  பிரெல் மன்னிப்புக் கோரும் வகையில் ஒரு சிறு புன்னகை செய்து விட்டுத் தான் பழுது பார்த்து வந்த ஸ்கூட்டர் அருகே வேகமாகச் சென்றான்.  உதட்டிலே புகையும் சிகரெட்டோடு, 

‘அவன் வேணும்னேதான் இப்படிச் செய்யறான்.  நேரத்தை வீணாக்க வழி பார்க்கிறான், அதுதான் இப்படி லேட்டா வர்றான்.  ஏதோ காலேஜிலே படிக்கிற பையனாச்சேன்னு கொஞ்சம் சலுகை காட்டினா. அப்பப்ப இப்படி என் உயிரை எடுத்திடறானே’ என்று ‘பபங்’ இபோடோம்பி முணுமுணுத்துக் கொள்வது அவனுக்குக் கேட்டது.

ஸ்கூட்டரின் ‘டேங்க்’கை சுத்தம் செய்துவிட்டு என்ஜினை சீரமைப்பதில் ஈடுபட்டிருந்த சக பணியாளனுக்கு உதவி செய்து கொண்டிருந்தான் அவன்.  எல்லா உதிரி பாகங்களையும் கழற்றி எடுத்துவிட்டு  அவற்றைத் திரும்பப் பொருத்தும் வேலையை அவர்கள் இருவரும் திறமையாகச் செய்துகொண்டிருந்தனர்.  வழக்கம் போல மாலை வரை வேலை செய்து கொண்டிருந்துவிட்டுக் கிளம்பத் தயாரானான் அவன்.  பெரும்பாலான தொழிலாளர்கள் ஏற்கனவே வீட்டுக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றிருந்தனர்.  இபோடோம்பி மட்டும் சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி சிகரெட்டைப் புகைத்துக் கொண்டே செய்தித்தாளை வாசித்துக் கொண்டிருந்தார்.  மற்றவர்களை விட வயதில் சிறிய தொழிலாளியான பிரெல், எல்லோரும் போன பிறகு, அந்த இடத்தை சுத்தம் செய்துகொண்டும் பழுதுபார்க்கும் கருவிகளை அடுக்கி வைத்துக் கொண்டும் இருந்தான்.  தான் பார்க்கும் வேலைக்குச் செலுத்தும் மரியாதையாக அதைச் செய்து வந்த அவன், ஒரு போதும் அது குறித்து அலுத்துக் கொள்வதில்லை. சொல்லப்போனால்,சரியான நேரத்துக்கு வரமுடியவில்லையே என்ற சிறிய குற்ற உணர்வே அவனிடம் இருந்தது.  அலங்கோலமாகக் கிடந்த பணிமனையை அமைதியாக சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தான் பிரெல்.  கருவிகளை ஒழுங்காக அடுக்கி வைத்தான்; குப்பை கூளங்களை அகற்றித் தரையை சுத்தம் செய்தான்.  அப்போது பருத்த தொந்தி கொண்ட குட்டையான ஒரு ஆசாமி திடீரென்று பணிமனைக்குள் ஓடி வந்தார்.  உயர்தரமான சுத்தமான சூட் அணிந்திருந்த அவர்,

‘‘இபோடோம்பி….! நான் பெரிய சிக்கல்லே மாட்டிக்கப் பார்த்தேன்.  உன்னோட வேலைக்கார ராஸ்கல்கள் என்னோட என்ஜினை சரியாவே மாட்டலை’’

‘‘ஐயையோ…. என்ன ஆச்சு?’’ என்றபடி கையில் புகைந்து கொண்டிருந்த சிகரெட்டைக் காலடியில் போட்டு நசுக்கியபடி இடத்தை விட்டு வேகமாக எழுந்திருந்தார் இபோடோம்பி.

‘‘மலைமேலே வண்டி போயிக்கிட்டிருந்தப்ப பாதி வழியிலேயே நின்னு போச்சு ,அதுதான் சிக்கல். சரியா ‘செக்’ பண்ணிக் கொடுங்கன்னு உங்க கிட்டே நான் சொன்னேனா இல்லையா? ஐயோ… கடவுளே…. நான் பாதி வழியிலே அப்படியே மாட்டிக்கிட்டேன்’’

‘‘நான் கேட்டேனே அவங்க கிட்ட..,கொஞ்சம் இருங்க’’ என்றபடி தர்மசங்கடத்தோடு சுற்றும் முற்றும் பார்த்த இபோடோம்பியின் கண்ணில், கருவிகளை சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்த பிரெல் மட்டுமே  தென்பட்டான்.

‘‘ஏய் பிரெல்…. வா இங்கே’’ என்று கூச்சல்போட்டார் அவர்.

துடைத்துக் கொண்டிருந்த துண்டைத் தரையில் போட்டு விட்டு பவ்வியமாக அவரருகே சென்றான் பிரெல்.

‘‘நீ என்னதான் செஞ்சு தொலைக்கிறே….? இந்த அங்கிளோட காரை முழுசா செக் பண்ணணும்னு உன்கிட்டே சொல்லியிருந்தேனா இல்லையா?’’ கிட்டத்தட்ட பிரெலை அடிப்பது போல அவன் மீது இபோடோம்பி பாய, பிரெல் சற்றுப் பின்வாங்கிக் கொண்டபடி நடுக்கத்தோடு பதிலளித்தான்.

‘‘நேத்து அவரோட கார் வேலையை நான் செய்யலை. . . . .  கோகெனும் அவனோட சேர்ந்த இன்னும் கொஞ்சம் பேரும்தான் அதை செஞ்சுக்கிட்டிருந்தாங்க. நான் ’டா’ மேலமோட (மேலம் அண்ணனோட) சேர்ந்து ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர்தான் பார்த்துக்கிட்டிருந்தேன்’’

‘‘வாயை மூடு! அதை நல்லபடியா சரியாக்கிக்கித் தரணும்னு நான் சொன்னப்ப நீயும்தானே இருந்தே.  உன்கிட்டே மெனக்கிட்டுத் தனியாவே அதை சொன்னேன்’’

இபோடோம்பி மிகுந்த கோபாவேசத்துடன் பிரெலைக் கேவலப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்.  தன்னுடைய பணக்கார வாடிக்கையாளர்களில் ஒருவர் தன்னைத் தர்மசங்கடப்படுத்தி விட்டதால் ஏற்பட்ட கோபத்தை பிரெல் மீது காட்டி அவனைப் பழி தூற்றிக் கொண்டிருந்தார் அவர்.  பிறகு அந்தக் குட்டையான மனிதரிடம் மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொண்டு, அதை சரி செய்து தருவதாக வாக்களித்தார். அந்த மனிதர் பிரெலைக் கடுகடுப்போடு பார்த்துக் கொண்டே தயக்கத்துடன் வெளியேறிச் சென்றார்.

‘‘ஐயா…. நிஜமாவே அந்தக் காரை சரிபார்த்துக்கிட்டிருந்தது சோசென்தாங்க ஐயா’’ – என்று அந்தக் குட்டை மனிதர் கண்பார்வையிலிருந்து மறைந்த பின் அமைதியாக இபோடோம்பியிடம் சொன்னான் பிரெல்.

‘‘ஏய்…. பேசாம வாயை மூடு! நீ எப்பவுமே லேட்டாதான் வேலைக்கு வரே! ஒழுங்கா வர்றதில்லை, அலட்சியமா வேற  இருக்கே, உன்னாலே எனக்கு எப்பவுமே பிரச்சினைதாங்கிறதிலே சந்தேகமே இல்லை.  ஆனாலும் ஏதோ பாவமேன்னு இன்னும் கூட உன்னைப் பொறுத்துக்கிட்டிருக்கேன்…. சரி சரி போ போ வீட்டுக்கு’’ என்று கூச்சலிட்டபடி தன் சட்டைப் பையிலிருந்து இன்னொரு சிகரெட்டைத் துழாவி எடுத்துக்க்ண்டார்  இபோடோம்பி.

அவமானத்தை விழுங்கிக்கொண்டபடி தன் சைக்கிளை நோக்கி நடந்தான் பிரெல்.  அவன் சைக்கிளில் ஏறும்போது ‘‘இந்த மாச சம்பளத்திலே கொஞ்சம் ‘கட்’ பண்ணப் போறேன் பார்த்துக்கோ.  எப்படியும் நீ ஒரு பாடம் கத்துக்கிட்டாகணும் பையா’’ என்று பின்னாலிருந்து இரைந்து கொண்டிருந்தார் இபோடோம்பி.

பிரெல் சைக்கிளை ஓட்டிக் கொண்டு வீட்டுக்குச் சென்றான்.  இரவு படுக்கும் முன் மீண்டும் ஒரு தரம் குளிக்க வேண்டும் போலிருந்தது அவனுக்கு.

நடந்துபோன விஷயத்தைக் குறித்து அவனுக்குக் கோபம் வரவில்லை.  அதனால் எந்தப் பயனும் இல்லையென்பதை அவன் அறிந்திருந்தான்.  அம்மாவிடம் மட்டும்  சொல்லலாமா என்று தோன்றியது.  ஆனால் அதனால் ஆகப்போவதுதான் என்ன?

வீட்டுக்கு வந்ததும் தங்கை எப்படி இருக்கிறாள் என்று பார்ப்பதற்காக அவளது அறைக்குச் சென்றான் அவன்.  எண்ணெய் விளக்கின் மங்கலான வெளிச்சத்தில் அவள் சத்தமாகப் பாடம் படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.  அவனது அம்மா படுக்கையில் உட்கார்ந்து தனது வாடிக்கையாளருக்காக ‘பேஃனக்’கைக் கையால் தைத்துக் கொண்டிருந்தாள். சிம்னி  விளக்கின் இலேசான வெளிச்சத்தில் தன் கண்களை இடுக்கிப் பார்த்தபடி அந்தக் கைவேலையில் ஈடுபட்டிருந்தாள் அவள்.

‘‘ ‘இபங்கோ’(பையா)… நீ வந்தாச்சா! சரி, போய் அடுப்பைப் பத்த வை.  இதோ ஒரு நிமிஷத்திலே இதை முடிச்சிட்டு வந்திடுவேன்’’ என்று தங்கையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவனிடம் சொன்னாள் அம்மா.

‘‘முதல்லே நான் குளிக்கணும்’’ என்று தன் உடைகளைக் களைந்தபடியே பதிலளித்தான் பிரெல்.

‘‘நீங்க அதை அவசரமா முடிக்க வேண்டியிருந்தா நான் வேணும்னா சமைச்சிடறேன்’’ என்றான் அவன்.

‘‘பரவாயில்லை. …. வேண்டாம்.  என்னாலே இந்த வெளிச்சத்திலே சரியாப் பார்த்துத் தைக்க முடியலை.  நாளைக்கு முடிச்சுக்கறேன்’’

அதை உடன்பட்டதற்கு அடையாளமாக இலேசாகத் தோளைக் குலுக்கி ‘சரி’ என்று சொல்லிவிட்டு பிரெல் குளத்தை நோக்கி நடந்தான்.

களைப்புத் தீரக் குளித்தபிறகு படுக்கையில் நீட்டி நிமிர்ந்து படுத்தபடி சாப்பாட்டுக்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தான் அவன்.  அவனது தங்கை தன்னால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு சத்தம் போட்டுத் தன் பாடங்களைப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.  வீட்டுக் கொல்லைப் புறத்தில் கிடைத்த காய்கறிகளை வேகவைத்து சமையல் செய்து கொண்டிருந்தாள் அம்மா.

அவன் தன் தந்தையைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தபடி வெறுப்போடு கண்களை மூடிக்கொண்டான்.   மோசமான குணமும், அருவருக்கச் செய்யும் நாற்றமும் கொண்ட ஓர் அந்நியர் அவர்.  அவர் சம்பாதிக்காமல் போனாலும், வீட்டில் இருக்கும் பணத்தை எடுத்து வீணடிக்காமல் இருந்தால் போதுமே என்று நினைத்துக் கொண்டான் அவன்.

‘‘நான் என்னோட குடும்பத்தை நல்லாப் பார்த்துப்பேன்’’ என்று தனக்குத்தானே சொல்லியபடி தன்னை ஆறுதல்படுத்திக் கொண்டான்.  கண்களைத் திறந்து பார்த்து மனதை மாற்றிக் கொள்ளச் சற்றே முயற்சித்தபோது வீட்டுக் கூரையில் இருந்த பொத்தல்களைப் பார்த்ததும் மீண்டும் அவனுள் கோபம் எழுந்தது.

சுவர்ப் பக்கமாய்ப் புரண்டு படுத்தபடி வேறு விஷயங்களைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்க முயற்சி செய்தான்.  கொஞ்ச நேரம் ஓய்வெடுப்பதற்குள் வீட்டுக்கு வெளியில் லேசாக ஏதோ சத்தம் கேட்க உடனே எழுந்து உட்கார்ந்தபடி அந்தச் சத்தம் நிஜமாகவே வருகிறதா என்று கவனித்தான்.

‘‘பிரெல் எங்கே? பிரெல் வீட்டிலே இருக்கானா?’’ என்று இடிமுழக்கம் போன்ற சத்தம் அவன் வீட்டு வாசலில் கேட்டது.  முன் கதவின் தாழ்ப்பாளை அம்மா திறந்து விடுவது அவனுக்குக் கேட்டது.  உடனே ஒரு சட்டையை உருவி அணிந்து கொண்டு, அந்த ஆள் யாரென்று பார்க்க விரைந்தான்.

அம்மா கதவைத் திறந்ததும் சில முரட்டு மனிதர்கள் டார்ச் ஏந்தியபடி வெளியே நின்றுகொண்டிருந்ததைப் பார்க்க முடிந்தது.

‘‘ஏய் பிரெல்! உங்கப்பாவோட பணம் உங்கிட்டே இருக்காமே, நிஜந்தானா?’’ –அப்பாவின் சூதாட்டக் கூட்டாளி ஒருவன் அவனிடம் இவ்வாறு கடுமையாகக் கேட்டான்.

‘‘என்ன பணம்? எல்லாத்தையும்தான் குடிக்கிறதிலேயும், சூதாடறதிலேயும் அவர் தொலைச்சிட்டாரே? அதுக்கப்புறம் இவன்கிட்டே என்ன இருக்கும்?’’

– அவனது அம்மா, தன் மகனைக் காப்பாற்றும் வகையில் முன்னால் பாய்ந்து வந்து பேசினார்.

‘‘’டாடா’ (மாமன்) தான் அவரோட பணத்தை மகன்கிட்டே கொடுத்து வச்சிருக்கிறதா சொன்னாரு,.. அதை வாங்கிக்கதான் நாங்க வந்திருக்கோம்’’

– அந்த முரட்டு மனிதன் பொறுமையிழந்தவனாய்ப் பேசினான்.

‘‘என்கிட்டே அப்படி எதுவும் இல்லை’’ என்று நறுக்குத் தெறித்தாற் போல பதில் சொன்னான் பிரெல்.

‘‘அப்படீன்னா சரி! உங்க வீட்டுக் கொல்லைப் பக்கத்திலே இருக்கிற எல்லா வாத்தையும் நாங்க எடுத்துக்கறோம்’’ என்றபடி வீட்டின் பின்புறத்தைப் பேராசையோடு பார்த்தான் அந்த மனிதன்.

‘‘முடியாது, அதுக்கு நான் விட மாட்டேன்’’ என்று கடுமையாகச் சொன்னான் பிரெல்.

‘‘இதிலே ‘முடியாது’ங்கிற வார்த்தைக்கே இடமில்லையே’’ என்று சிரித்த அந்த மனிதன், தொடர்ந்து கோபத்தோடு பேசினான்.

‘‘உங்கப்பா எங்களுக்கு ரெண்டு துண்டு நிலம் கடன்பட்டிருந்தார்.  ஆனா…. அவர் ஒரு உதவாக்கரை, எதுக்கும் பிரயோஜனமில்லாதவர்னு தெரிஞ்சதாலே அவராலே எதைக் கொடுக்க முடியுமோ அதை மட்டும் வாங்கிக்கிட்டு அவரை விட்டுடலாம்னு நாங்க முடிவு செஞ்சிருக்கோம். தம்பி! அந்த வாத்தையெல்லாம் கொண்டுவா’’

‘‘முடியாதுன்னு நான் ஏற்கனவே சொல்லிட்டேன்’’ என்று கண்டிப்பாகச் சொன்னான் பிரெல்.

‘‘இப்ப நான் என்ன சொன்னேங்கிறது உன்காதிலே விழலியா என்ன?’’ என்றபடி பிரெலுக்கு நெருக்கமாக வந்து நின்று கொண்டான் அந்த மனிதன்.  பிரெல், அவனை நிமிர்ந்து பார்த்துத் தன் குரலை மேலும் கடுமையாக்கியபடி,

‘‘அதெல்லாம் என்னோட வாத்து, எங்கப்பாவோடது இல்லே’’ என்றான்.

‘‘அதைப்பத்தி எங்களுக்கென்ன வந்தது? ஏண்டா…. சரிதானே, நான் சொல்றது’’ என்று தன் கூட்டாளிகளைத் திரும்பிப் பார்த்து அவர்களையும் துணைக்கு சேர்த்துக் கொண்டான் அந்த முரடன்.  அவர்களும் தலையாட்டி ஒப்புதல் தெரிவித்தனர்.

‘‘சரிதான், விடு! நானே பார்த்துக்கறேன்.  கொஞ்சம் வழிவிட்டு நகர்ந்துக்கோ’’  என்றபடி பிரெலைப் பிடித்துத் தள்ளிவிட்டு விட்டு வீட்டின் பின் புறத்துக்குச் சென்றான் அவன்.

பிரெல், கலவரமடைந்தவனாய்ச் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான்.  அவனுடைய தாயும், தங்கையும் அழுது கொண்டிருந்தார்கள்.

‘‘என்னோட வாத்தையெல்லாம் எப்படித் தொடறீங்கன்னு பார்த்திடறேன், முட்டாப்பசங்களா? அதெல்லாம் என்னோடதுடா’’

என்று கூச்சலிட்டபடியே அவர்களுக்குப் பின்னாலேயே ஓடினான் பிரெல்.  அவர்கள் அவனை ஒரு பொருட்டாகக் கூட எண்ணாமல் வாத்துக்களைப் பிடிப்பதில் மல்லுக் கட்டிக் கொண்டிருந்தனர்.  கொழு கொழுப்பாக இருந்த அந்த வாத்துகள் அந்த மனிதர்களின் கையில் சிக்காமல் போராடிக் கொண்டிருந்தன.  தங்களை வளர்ப்பவர்கள் அவர்கள் இல்லை என்பது அவற்றுக்குப்புரிந்திருக்க வேண்டும்.  ‘க்வாக் க்வாக்’ என்று அவை பயங்கரமாக ஓலமிட்டன.  பிரெல் அவற்றை விடவும் உச்சஸ்தாயியில் கத்திக் கொண்டிருந்தான்.  கோபத்தில் ஒரு மனிதன் மீது அவன் குத்துவிட, வந்திருந்த கூட்டத்தின் ஆவேசம் அவன் மீது திரும்பியது.  மூச்சுக்கூட விட முடியாத அளவுக்கு அவர்கள் அவனை அடித்துத் துவைத்துப் போட்டனர். வாத்துகள் மீது பாய்ந்து அவற்றின் இறகுகளை முறுக்கிக் கால்களை ஒடித்தனர்.  பிறகு அவற்றை ஒரு அரிசிப்பையில் அள்ளிப் போட்டுக்கொண்டு அங்கிருந்து தடதடவென்று அகன்றனர்.  வலியால் துடித்துக் கொண்டிருந்த நிலையிலும் எழுந்து நின்று அந்த இருட்டில் அவர்களைத் துரத்திக்கொண்டு சென்றான் பிரெல்.

அவன் தாய், அவனைத் திரும்பி வரச்சொல்லிக் கத்திக் கொண்டிருந்தது காதில் விழுந்தாலும் பிரெல் அந்த மனிதர்களைத் துரத்திக் கொண்டு ஓடினான்.  அவர்கள் தாங்கள் வந்திருந்த வாகனங்களுக்குள் குதித்தேறி அவற்றை ஓட்டிச் சென்றுவிட்டனர்.  அந்த வாகனங்கள் கண் பார்வையிலிருந்து மறையும் வரை, இருட்டாக இருந்த அந்த வீதியில் மிகுந்த சிரமத்தோடு ஓடினான் பிரெல்.  ஒரு குழந்தையைப் போல அழுதுகொண்டிருந்தாலும் ஓடுவதை மட்டும் அவன் நிறுத்தவில்லை.

நடந்த எல்லாம் அவன் நினைவுக்கு வந்தன.  வலியோடு கூடிய ஒரு யதார்த்தம்.  எதனாலும் நியாயப்படுத்தி விட முடியாத ஒன்று.  நடந்துபோன அநியாயங்களைக் கசப்போடு எண்ணிப்பார்த்தான் அவன்.  மற்றவர்களின் எதிர்பார்ப்பிற்கேற்ப அவன் நல்லவனாகத்தான் நடந்து கொண்டு வருகிறான்.  ஆனால் அதனால் அவனுக்குக் கிடைத்ததுதான் என்ன ? அவனும் கூடத் தன் கல்லூரி மைதானத்துக்குப் பின்னால் குடித்துக் கும்மாளம் போடும் கூட்டத்தோடு சேர்ந்திருக்கலாம்.  ஆனால் அவன் அவ்வாறு செய்யவில்லை.  தன் அம்மாவிடமும், தங்கையிடமும் எந்த அளவு அன்பாக இருக்கவேண்டுமோ அப்படி இருந்தான்.  ஆனால் அதற்காக அவனை யார் தட்டிக் கொடுத்துப் பாராட்டி விட்டார்கள்?  அல்லது அவனுக்காக இந்த உலகம் ஆயத்தமாவதற்கு முன்பே அவன் இங்கே வந்து சேர்ந்து விட்டதால் இதையெல்லாம் பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறதா ? அவன் தனக்குத்தானே ஏராளமான கேள்விகளைக் கேட்டுக் கொண்டான்.  தான் மட்டும் ஏன் இப்படிக் கஷ்டப்பட வேண்டியிருக்கிறது என்பதை வியப்போடு எண்ணிப் பார்த்தான்.

தெருவில் அவன் மெதுவாக ஓடிக்கொண்டிருந்தபோது ஊருக்குப் பொதுவான அந்த மிகப் பெரிய ஏரி அவன் கண்ணில் பட்டது.  அதனருகே சூரியத்தகடு பொருத்தப்பட்டிருந்த உயரமான விளக்குக் கம்பம் ஒன்று வெளிச்சம் தந்து கொண்டிருந்தது.  ஏதோ நினைப்பில் புல் படர்ந்திருந்த ஏரியின் கரையோரமாகச் சென்றான் அவன்.  அமைதியாக இருந்த அந்த ஏரிப்பரப்பு அதனுள்ளே வருமாறு அவனுக்கு அழைப்பு விடுத்துக் கொண்டிருந்தது.  ‘நான் எதிர்பார்க்கும் வெகுமதி இதுதான்’ என்று நினைத்துக் கொண்டான் அவன். நீர்ப்பரப்பின் அருகே மெதுவாக நடந்து சென்ற அவன், அதன் அமைதியான அடிப்பகுதிக்குள் ஆழமாக மூழ்கப் போவதாகக் கற்பனை செய்து கொண்டான்.  நிம்மதியாக அவன் ஓய்வு கொள்வதற்கு ஏற்றபடி குழைவான களிமண் நிலம் அங்கே காத்துக் கொண்டிருந்தது.

‘‘வௌவ்…வௌவ்..’’

திடீரென்று எங்கிருந்தோ கேட்ட நாய் குரைக்கும் சத்தம் பிரெலை ஒரு தவளையைப் போலத் துள்ளிக் குதிக்க வைத்தது.  சுற்று முற்றும் பார்த்தபோது மிகப்பெரிய கறுப்பு நாய் ஒன்று தன்னையே உறுத்துப் பார்த்தபடி பஞ்சுபோன்ற மிருதுவான தன் வாலை சந்தோஷமாக ஆட்டிக்கொண்டிருந்ததை அவன் கண்டான்.

‘வௌவ்..’’

அது மீண்டும் குரைத்தது.  சிரிக்கும் பாவனையில் அகலத் திறந்த வாயிலிருந்து அதன் நீண்ட நாக்கு வெளியே நீட்டிக் கொண்டிருந்தது.

பிரெலுக்கு ஒரு நிமிடம் குழப்பமாக இருந்தது.  இதுவரை அந்த  நாயைப் பார்த்ததில்லை என்பதால் அவனது கவனம் கலைந்து சிதறியது.  அது தெரு நாய் போலத்தான் தெரிந்தது.  ஆனாலும் மகிழ்ச்சியுடன் இருந்தது.  முகம் தெரியாத ஒரு அந்நியனை வரவேற்கும் தெரு நாய்களைக் கிராமத்துத்  தெருக்களில் வழக்கமாக அப்படிப் பார்த்து விட முடியாது.  அந்தப்பாவப்பட்ட ஜீவன் மீது அவன் இரக்கம் கொண்டாலும் தேவையில்லாமல் தன் கவனத்தைத் திசை திருப்பிக் கொள்வதில் அவனுக்கு விருப்பமில்லை.  தெரு நாய்களோடு முட்டாள்தனமாக விளையாடிக் கொண்டிருக்காமல் வாழ்க்கையின் முக்கியமான திருப்பம் ஒன்றை நோக்கிச் செல்லவே அவன் விரும்பினான். 

நாயை விரட்டிவிட்டு ஏரிப் பக்கமாய்த் தன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான் அவன்.  நாய் சற்று பின் வாங்கினாலும் மறுபடியும் குரைத்தது.

‘‘உனக்கு என்னதான் வேணும்’’ என்று எரிச்சலோடு முணுமுணுத்தான் பிரெல்.  ஆனால் நாயோ தன் வாலை வேகவேகமாக ஆட்டியபடி உற்சாகத்துடன் மூச்சு வாங்கிக் கொண்டிருந்தது.

அவன் ஏரிப்பக்கம் திரும்பியபடி உற்றுப்பார்த்தான்.  ஏரி உறைந்து போனது போல் இருந்தது.  அதன் மேற்பரப்பில் பனிப் படலம் நடனமாடிக் கொண்டிருந்தது.  ஏரியிலிருந்த நீர் அச்சுறுத்தும் வகையில் மிக மிக அமைதியாக – நிசப்தமாக இருந்தது.  முதலில் இதுதான் தனக்கு மிகவும் பொருத்தமான ஒரு தருணம் என்று அவனுக்குத் தோன்றியிருந்தாலும் இப்போது பார்க்கும்போது ஏரியின் திடமான பரப்பில் போய் விழுந்தால், தான் சுக்கல் சுக்கலாக உடைந்துவிடக்கூடுமோ என்று இப்போது அவனுக்குத் தோன்றியது.

நாய், அவனை நெருங்கிவந்து அவன் கால்களை முகர்ந்து பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தது.  அதற்கு எதிர்வினை ஆற்ற முடியாத அளவுக்கு அவன் எரிச்சலடைந்திருந்தான்.  அந்த நாய் தன் பாதங்களை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளட்டும் என்று எண்ணியவனைப் போல அப்படியே அமைதியாக நின்று கொண்டிருந்தான்.  அது அவனை நக்கியது, முகர்ந்து பார்த்தது.  சந்தோஷமான முகபாவனையுடன் அவனை ஏறெடுத்துப் பார்த்தது.  நம்பவே முடியாத அளவுக்கு மிகமிகக் கறுப்பான நிறத்தோடு இருந்த அந்த நாய், பட்டுப்போன்ற மென்மையான கறுப்பு நிற ரோமங்களையும், பருத்த கால்களையும் கொண்டிருந்தது.  மீண்டும் ஒரு முறை அது பாசத்தோடு குரைத்தது .

‘‘இப்ப இங்கேயிருந்து போகப்போறியா இல்லியா?’’ என்று கத்தினான் பிரெல்.

‘‘வௌவ்… வௌவ்…’’

‘‘உனக்கு என்னதான் கேடு வந்தது? ’’

என்றபடி தன் வலதுகாலால் நாயை உதைத்துத் தள்ளினான் பிரெல்.  அது சற்றுப் பின்வாங்கிவிட்டு மீண்டும் அவன் பக்கத்திலேயே வந்தது.

முதுகிலும், கைகளிலும் பட்டிருந்த காயங்களின் வலிக்கடுமை பிரெலைப் பாதித்துக் கொண்டிருந்தது.  அவர்கள் அவனை வலுவாகத் தாக்கி அடித்துப் போட்டுவிட்டுப் போயிருந்தார்கள்.  அவனோ ஒரு முட்டாளைப்போல் இங்கே நின்று கொண்டு தன் பிரச்சினைகளுக்கு மிக எளிதான ஒரு பதிலை யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறான்.  தனது அம்மாவும் தங்கையும் வாத்துகளை விட  முக்கியமில்லாதவர்களாக மாறிவிட்டிருக்கிறார்களா என்ன? தன்னைத் தானே அறைந்து கொள்ள வேண்டும் போலிருந்தது அவனுக்கு.  அந்தக் கணத்தில் அது கொஞ்சம் வேடிக்கையாகக் கூடத் தோன்றியது.  நாய் மறுபடியும் குரைத்தது.  அவன் லேசாகப் புன்னகை செய்தான்.

ஏரிக்கரைப் பக்கத்திலிருந்து வெளியேறி மெல்ல நடக்க ஆரம்பித்தான் பிரெல்.  வீட்டை நோக்கி சோம்பேறித்தனமாக ஊர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தான் அவன்.  அந்த நாயும் அவனுக்குப் பின்னாலேயே ஓடிவந்தது.   அவனை எதிர்ப்பட்ட சந்தர்ப்பத்தில் எப்படி இருந்ததோ அதே போல் உற்சாகமாகவே இருந்தது அது.

தெரு, இருட்டாக வெறிச்சோடிக் கிடந்தது.  நாயை ஒரு முறை பார்த்த பிரெல், ஒத்து வந்தால் அதைத் தனக்கு வளர்ப்பு நாயாக்கிக் கொள்ளலாம் என்று கூட எண்ணினான்.  நாயும் தன்னோடு சேர்ந்து வருவது அவனுக்கு ஆறுதலாக இருந்தது.

சிதிலமடைந்து கிடந்த அவனது வீட்டு வாசலை அவர்கள் இருவரும் நெருங்கினார்கள்.  வீட்டின்முன் பகுதியில் அம்மா உட்கார்ந்திருப்பதை அவன் பார்த்தான்.  தனக்காகத்தான் அவள் காத்திருந்திருக்க வேண்டும்.

‘‘இது தான் என்னோட வீடு.  ரொம்பப் பெரிசெல்லாம் இல்லை, ஆனா நீ இஷ்டப்பட்டா இங்கே இருக்கலாம்’’ என்று சொல்லியபடியே திரும்பிப் பார்த்த பிரெல், தனக்குத்தானே பேசிக்கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தான்.  ஒரு நொடிக்கு முன்பு வரையிலும் கூட அவனுக்குப் பின்னாலேயே வந்து கொண்டிருந்த அந்தக் கறுப்பு நாய் திடீரென்று காற்றோடு கரைந்துபோனது போல மாயமாய்ப் போயிருந்தது.  அவன் அந்தத் தெருவின் கடைசி வரை நன்றாகத் திரும்பிப் பார்த்தான். எதுவுமே இல்லை! குழப்பத்தோடு நின்றபடி சுற்றுமுற்றும் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான் அவன்.  அதற்குள் அவனைப் பார்த்துவிட்ட அம்மா அவனருகே ஓடி வந்தாள்.

‘‘தம்பி! ஏம்பா அப்படி ஒடினே? உன் தங்கை உள்ளே உனக்காகக் காத்திருக்கா! நானும் நீ எப்ப வருவேன்னுதான் காத்துக்கிட்டிருந்தேன்’’

-அவனது தாய் கவலையோடு அழுது கொண்டிருந்தாள்.

‘‘அது இங்கேதானே இருந்தது?’’ என்று முணுமுணுத்தபடியே தான் இருந்த இடத்துக்குப் பக்கத்தில் கவனமாகப் பார்வையை ஓட்டினான் பிரெல்.

‘‘யார்  அது? என்னப்பா சொல்றே நீ?’’ என்ற சற்று ஆச்சரியத்தோடு கேட்டாள் அம்மா.

‘‘ஒண்ணும் இல்லை, அந்த நாய்தான் ! ஒரு வேளை அது இங்கே இருக்க ஆசைப்படுமோன்னு நினைச்சேன்’’ என்று தெருவை வருத்தத்தோடு பார்த்தபடி பேசினான் பிரெல்.

‘‘நாயா? யாரோட நாய்?’’

‘‘ஒண்ணும் இல்லைம்மா விடுங்க’’ என்றபடி அதோடு அதை விட்டு விட்டு அம்மாவுடன் வீட்டுக்குள் சென்றான் பிரெல்.



பிரெலின் காயங்கள் முழுவதுமாய் ஆறி குணம் பெற அவன் பல நாட்கள் ஓய்வெடுக்க வேண்டியிருந்தது.  மறுபடியும் கல்லூரிக்குச் செல்லலாமென்று ஒரு வழியாக முடிவெடுத்தான் அவன்.  தெருவில் சைக்கிளை ஓட்டிக்கொண்டு வழக்கம்போல ஊர் ஏரியைத் தாண்டிக் கொண்டு சென்றான்.  எதையும் அதிகம் கவனிக்காமல் எப்போதும் போல சென்று கொண்டிருந்த அவனை இப்போது ஏதோ ஒன்று சட்டென்று ஈர்த்தது.

ஏரிக்கரையில் விழாக்கால ஆடை அணிகலன்களுடனும், ‘ஹராவோஃபி’(பண்டிகைக்காலத்தில் பெண்கள் அணியும் கஞ்சி போட்ட மெல்லிய பருத்தி ஆடை   ) அணிந்தபடியும் மக்கள் வரிசை வரிசையாய் நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.  அடுத்து வரவிருக்கும் ‘லாய் ஹராசிபா’ பண்டிகைக்காக ‘அமெய்பா’(ஆண்பூசாரி)யும்,‘அமெய்பி’ (பெண்பூசாரி)யும் பூசைச்சடங்குகளைச் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.  வாழ்க்கையை முடித்துக் கொள்வதற்காக அவன் அந்த மோசமான நாளின் இரவு வேளையில் எந்த இடத்தில் நின்று கொண்டிருந்தானோ அதே இடத்தில் பூசை செய்யும் ‘அமெய்பி’களில் ஒருவர் நின்று கொண்டிருந்தது அவனுக்கு சிறிது வேடிக்கையாகக் கூட இருந்தது.

ஏரிக்கரையின் எதிர்ப்பக்கம் தன் சைக்கிளை அமைதியாக செலுத்திக் கொண்டு சென்ற அவன் அங்கே நின்று கொண்டிருந்த வேறு சில ஊர்மக்களுடன் தானும் கலந்து கொண்டு அந்த ஊர்வலத்தை கவனிக்கத் தொடங்கினான்.

‘ஏகௌவ்கத்பா’ என்ற சமயச் சடங்கை நடத்திக் கொண்டிருந்தார் அமெய்பி.  உள்ளூரின் குலதெய்வத்தை ஏரி நீரிலிருந்து வெளியே எழுப்பி அவரை வணங்கும் வகையில் ஏழு நாட்கள் நிகழும் கொண்டாட்டங்களைக் காண்பதற்காக வரவேற்கும் பூசனையை நடத்திக் கொண்டிருந்தார் அமெய்பி.  ஏரியின் ஆழத்திலிருந்து தெய்வத்தை மேலே வருவிப்பதற்காக உரத்தகுரலில் அவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்த மந்திர உச்சாடனம் நகரம் முழுவதும் எதிரொலித்தபடி இருந்தது.

‘ஏகௌவ்கத்பா’ சடங்குக்குப் பிறகு வரிசையாக நின்று கொண்டிருந்த மக்கள் அனைவரும் ‘அமெய்பி’, ‘அமெய்பா’ மற்றும் ‘பேனா’ வாத்தியக் கலைஞர்களைத் தொடர்ந்து (*‘பேனா’* என்பது ஒற்றைக் கம்பியால் ஆன மணிப்பூரின் பாரம்பரியமான ஒரு இசைக் கருவி.  ‘லாய் ஹரோபா’ பண்டிகையின் போது அது முக்கியமாக இசைக்கப்படும்.) கோயிலை நோக்கிச் சென்றனர்.

தன்னருகே நின்று கொண்டிருந்த எல்லோரையும் போலவே தானும் அனிச்சையாகப் பிரார்த்தனை செய்து கொண்டிருந்தான் பிரெல்.  அவனுக்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருந்த முதியவர்களில் ஒருவர்,

“ நம்மோட ‘ஏபுதௌவ்(குலதெய்வம்) புதிபா’ உண்மையிலேயே ஒரு சக்திவாய்ந்த சாமிதான் இல்லியா” என்று முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

“நிஜமாவா” என்று அதில் அதிக கவனம் செலுத்தாமல் பதிலளித்தான் பிரெல்.  ‘அமெய்பி’  மீதும் அவர் செய்யும் சடங்கு முறைகள் மீதும் அவன் மனம் அப்போது லயித்திருந்தது.

“ஆமாம்! பின்னே? அவருதான் நமக்கெல்லாம் பெரிய துணை, காவல் தெய்வம் நமக்கு.  நம்ம ஊர் பாதுகாப்பா இருக்கான்னு எப்பவுமே கவனிச்சுக்கிட்டே இருப்பார்.  அதை உறுதிப்படுத்திக்குவார். வழிதவறிப்போன எத்தனையோ பேருக்கு அவர் வழிகாட்டியிருக்கார்.  அவரைப் பத்தி அப்படிப்பட்ட கதைகள் எக்கச்சக்கமா இருக்கு”  என்று தலையை ஆட்டிக் கொண்டே சொன்னார் பெரியவர்.

“அவர் என்ன ஒரு நாயா?”  என்று சட்டென்று யோசித்துப் பார்க்காமல் கேட்டுவிட்டான் பிரெல், தன் வாயிலிருந்து அப்படிப்பட்ட ஒரு வார்த்தை வந்து தெறித்தது,  அவனுக்கே ஆச்சரியமாகத்தான் இருந்தது.  ஆனால் அதற்குள் நேரம் கடந்திருந்தது.  அந்த முதியவரை அவன் புண்படுத்தி விட்டிருந்தான்.

“இந்தக் காலத்துப் பசங்களும் இருக்காங்களே….” என்று பெருமூச்சோடு முணுமுணுத்தபடி அவன் சொன்னதை ஏற்க முடியாமல் மெல்ல நகர்ந்து வேறு பக்கமாய் நடந்து சென்றார் அந்தக் கிழவர்.

மன்னிப்புக் கேட்கும் பாவனையில் பிரெல் இலேசாகப் புன்னகை செய்தான்.  ஆனால் அவர் அவனைத் திரும்பிக் கூடப் பார்க்கவில்லை.  தான் முட்டாள்தனமாக நடந்து கொண்டுவிட்டோமே என்று தன்னைத்தானே நொந்து கொண்டான் அவன்.  சுற்று முற்றும் ஒரு முறை பார்த்து விட்டுக் கல்லூரிக்குப் போகும் நேரத்தை வீணடித்து விட்டதை உணர்ந்து சைக்கிளை வேகமாக ஓட்டிச் சென்றான்.

‘ஏகௌவ்கத்பா’ சடங்குக்குப் பிறகு வரிசையாக நின்று கொண்டிருந்த மக்கள் அனைவரும் ‘அமெய்பி’, ‘அமெய்பா’  மற்றும் ‘பேனா’ இசைக் கலைஞர்களைத் தொடர்ந்து கோயிலை நோக்கிச் சென்றனர்.  அங்கே, முதன்மைப் பூசாரியான ‘அமெய்பி’,  வெள்ளைத் துணியால் போர்த்தப்பட்டிருந்த கடவுளுக்கு முன்னால் ஒரு வாழை இலையை விரிந்து அதன் மீது அமர்ந்திருந்தார்.  ஒரு கையில் பிடித்திருந்த மணியை வேக வேகமாக ஆட்டியபடி உரத்த குரலில் அருள் வாக்கைச் சொல்லத் தொடங்கினார் அவர்.

“என்னை பக்தி செய்து கொண்டாடும் என்னுடைய இனத்தைச் சேர்ந்த மக்களுக்கெல்லாம் நல்ல உடல் நலமும், செல்வ வளமும் வாய்க்கட்டும்! உங்கள் காவல் தெய்வமான நான், தளர் நடையிட்டு வரும் தன் குழந்தையின் முதல் அடியைக் கவனமாகக் கண்காணிக்கும் ஒரு தகப்பனைப் போல உங்கள் எல்லோரையும் பாதுகாப்பேன்.  ஒரு சந்தோஷமான வேட்டை நாய் வடிவில் நான் வருவேன்……”

                                 ***************************

குறிப்பு; * ‘லாம் கொன்பா லாய்’ அல்லது காவல் தெய்வம் என்பது  குறித்த பழங்கால மெய்தி இன மக்களின் நம்பிக்கை, அது அவர்களது வாழ்க்கையின் ஒரு பிரிக்கமுடியாத அங்கம்.

மெய்தி இனத்தின் ஒவ்வொரு குழுவினரும், வீட்டாரும் தங்களுக்கென்று சொந்தமான ஒரு காவல் தெய்வத்தைக் கொண்டிருப்பார்கள்.  அதற்கென்று வித்தியாசமான ஒரு பதாகையும், பாம்பு வடிவிலான மந்திர அடையாளங்களும் இருக்கும். அவரவர் தங்களுக்குரிய ‘லாய் ஹராஓபா’வைக் (தெய்வங்களை சாந்தப்படுத்தும் வகையில்) கொண்டாடுவர்கள்.  தங்களை அது பாதுகாத்து வருவதற்காக நன்றிக் கடனைச் செலுத்தி ஆசிபெறுவார்கள்.

காலப்போக்கில் சமய நம்பிக்கைகளில் எவ்வளவோ மாற்றங்கள் ஏற்பட்டு வந்தபோதும், குலதெய்வமே தங்களைப் பாதுகாக்கும் என்ற நம்பிக்கையோடு கூடிய இந்த வழிபாட்டில் மட்டும் எந்த மாற்றமும் இல்லை

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

தமிழில் மறுமொழி பதிக்க உதவிக்கு....